Από Ματίνα Παπαχριστούδη στη στήλη “Πίσω από τις κάμερες” στο κυριακάτικο ΠΡΙΝ
Η υπόθεση του αμαρτωλού ΚΕΕΛΠΝΟ παράγει για μια ακόμη φορά εξαιρετικό θόρυβο για τις
ανάγκες των δυο αντίπαλων πολιτικών διαχειριστών της μνημονιακής πολιτικής. Η σκανδαλολογία με τα εντυπωσιακά ευρήματα της έρευνας για τον οργανισμό, επικεντρώνει αυτή τη φορά και στα ΜΜΕ-δημοσιογράφους. Η περίφημη λίστα των πληρωμών διαφήμισης του ΚΕΕΛΠΝΟ σε ιντερνετικά Μέσα και δημοσιογράφους δεν είναι κάτι καινούργιο, παρουσιάστηκε στην ΕΣΗΕΑ και τα πειθαρχικά της όργανα από τον Πάνο Καμμένο πριν τουλάχιστον 3 χρόνια ενώ τρέχει για αυτό το ζήτημα και δικαστική έρευνα.
Στις νέες συνθήκες πολιτικής όξυνσης, η ίδια λίστα χρησιμοποιείται για άσκηση πίεσης σε συγκεκριμένα ΜΜΕ τα οποία αντιπολιτεύονται σκληρά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και καθοδηγούν-καθοδηγούνται από τη Ν.Δ ή και ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε δημοσιογράφους με αντίπαλα ή και ίδια συμφέροντα! Προφανώς και δόθηκαν τα εξωφρενικά ποσά ως διαφήμιση «αέρας» σε φιλικές ιστοσελίδες τα προηγούμενα χρόνια. Όπως συνεχίζουν να δίνονται και σήμερα, όχι από το ΚΕΕΛΠΝΟ απαραίτητα- σε φιλικές ιστοσελίδες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αυτή τη φορά. Εκατοντάδες είναι οι παλιές και νέες διαδικτυακές σελίδες γεμάτες με διαφήμιση δημόσιων φορέων που λιβανίζουν ολημερίς υπουργούς και στελέχη της κυβέρνησης…
Το πρόβλημα είναι η ίδια η έμμεση επιδότηση των φίλα προσκείμενων Μέσων, παραδοσιακών και διαδικτυακών μέσω των «επικοινωνιακών προγραμμάτων» και η ένοχη σιωπή των επαγγελματικών ενώσεων για αυτήν. Η ουσία δεν έχει αλλάξει, έχει αλλάξει η ορολογία και οι χρησιμοποιούμενες έννοιες. Από τις καμπάνιες για τη γρίπη στο παρελθόν, περάσαμε σε «νεοφυή επιχειρηματικότητα», «ψηφιακή οικονομία», μπράντ νέιμ της χώρας κ.λ.π. Τράπεζες, δημόσιοι φορείς, δεκάδες νέοι Οργανισμοί που δημιουργήθηκαν στη μνημονιακή περίοδο της χώρας, περιφέρειες, γενικές διευθύνσεις και ουκ έστιν αριθμός φορέων, ιδιωτικών και κρατικών, χρησιμοποιούν τη χορήγηση «διαφήμισης» ως μέσον προώθησης των συμφερόντων τους.
Σε πρώτο επίπεδο εξασφαλίζουν τη σιωπή των Μέσων και των δημοσιογράφων για τα πεπραγμένα τους. Καμία είδηση ή γεγονός δεν δημοσιεύεται αν δεν είναι εγκεκριμένο από αυτούς. Σε δεύτερο επίπεδο-αυτό κοστίζει ακριβότερα- είναι η διάχυση και δημοσίευση με θετική προβολή των αρμοδίων στελεχών και προσώπων που πληρώνουν για τη διαφήμιση. Και τέλος, η ακριβότερη υπηρεσία στα ΜΜΕ και από δημοσιογράφους, είναι η διακίνηση ειδήσεων και γεγονότων που πλήττουν τον όποιον αντίπαλο. Και οι τρεις παραπάνω επιλογές αποτελούν πλέον τη συντριπτική πλειονότητα της «ενημέρωσης» από τα ΜΜΕ. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα για τους δημοσιογράφους που κανείς θόρυβος σκανδάλων δεν μπορεί να κρύψει.