Η δημοσιογραφία να βρεί πάλι την κοινωνία

 Από τη Ματίνα Παπαχριστούδη στη στήλη “Πίσω από τις κάμερες” στο ΠΡΙΝ της Κυριακής

Ζοφερό το κλίμα στα μίντια. Η μία όψη είναι τα λουκέτα, οι απλήρωτοι ή κακοπληρωμένοι συντάκτες, οι χιλιάδες των ανέργων και απελπισμένων εργατών της δημοσιογραφίας. Η άλλη είναι η πλήρης παράδοση της δημοσιογραφίας, ως τέχνης και ως επαγγέλματος, στους μηχανισμούς προπαγάνδας κάθε είδους. Η ενημέρωση που παρέχεται σήμερα από το σύνολο των ΜΜΕ δεν ανήκει σε καμία περίπτωση στη δημοσιογραφία, ούτε καν σε αυτή των αστικών Μέσων. Τα παραδείγματα πολλά, με κορυφαίο ίσως το σκάνδαλο Novartis, όπου έχουμε το μοναδικό φαινόμενο να αποκαλύπτει τη διαφθορά η κυβέρνηση (για τους δικούς της καιροσκοπικούς λόγους) και τους δημοσιογράφους να τη διαψεύδουν ή να την αναπαράγουν!

Η μετάδοση καθαρής προπαγάνδας και όχι ειδήσεων-ενημέρωσης έχει διαποτίσει την αλυσίδα παραγωγής. Δεν είναι μόνο οι προβεβλημένοι ενσωματωμένοι παρουσιαστές-γραφολόγοι που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και κατασκευάζουν γεγονότα, όπως επιτάσσει το εκάστοτε συμφέρον που υπηρετούν. Είναι το σύνολο των συντακτών, οι οποίοι είτε επειδή δεν έχουν κανένα κίνητρο στην άσκηση της δημοσιογραφίας είτε επειδή δεν γνωρίζουν, παράγουν και αναπαράγουν εύκολα non paper, πληροφορίες χωρίς εξακρίβωση, δοτές ειδήσεις από γνωστά και άγνωστα κέντρα με συγκεκριμένη φρασεολογία και ιδεολογία.

Τα ΜΜΕ χαρακτηρίζουν –δεν μεταδίδουν την είδηση– τις παρεμβάσεις αγωνιστών για τους πλειστηριασμούς ως τρομοκρατικές ενέργειες. Τη ρίψη φέιγ-βολάν ως επίθεση αντεξουσιαστών που «θέλουν να διαλύσουν την Αθήνα». Ενώ την ίδια ώρα δεν μεταδίδουν ούτε προβάλλουν τις βίαιες επιθέσεις των νεοναζί σε αυτόνομα στέκια, όπως στη Φαβέλα.

Η διαδικασία αυτή εξελίσσεται με ελάχιστες ή καθόλου αντιστάσεις από τους δημοσιογράφους, κυρίως σε ιντερνετικά ΜΜΕ και τηλεοπτικούς σταθμούς. Αν αυτή η κατάσταση δεν ανατραπεί από τους ίδιους, η δημοσιογραφία δεν έχει μέλλον. Μαζί με τη διεκδίκηση συλλογικής σύμβασης, αξιοπρεπών μισθών και συνθηκών εργασίας, είναι ζωτική ανάγκη για τον κλάδο να απαιτήσει και πάλι τη συμμετοχή του στο ρεπορτάζ, στην έρευνα, στην αποστασιοποίηση από τη δοτή πληροφόρηση και τα κέντρα εξουσίας. Κυρίως, να ανακαλύψουν ξανά οι δημοσιογράφοι πως η είδηση προέρχεται από την κοινωνία και το μήνυμα απευθύνεται στην εξουσία. Ίσως τότε υπάρξει μέλλον για τον κλάδο.