Η επιστολή της συνδικαλιστικής εκπροσώπου Μπούλικας Μιχαλοπούλου με την οποία υποβάλλει την παραίτησή της ως εκπρόσωπος. Σαφείς οι αχιμές πίσω από τις γραμμές για την τακτική Συριζαίων που συκοφάντησαν τους εργαζόμενους.
Τον περασμένο Νοέμβριο οι εργαζόμενοι ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ κλήθηκαν να συναινέσουν στο «σχέδιο βιωσιμότητας» του σταθμού ( οριζόντια μείωση μισθών 20% πάνω από τα 750 ευρώ καθαρά μηνιαίως και παρακράτηση των οφειλόμενων δεδουλευμένων δύο μηνών). Το σχέδιο παρουσιάστηκε ως πολιτική απόφαση με την μορφή τελεσιγράφου ή το παίρνετε ή φεύγετε συνοδευόμενου από το στερεότυπο της μνημονιακής εποχής δεν υπάρχει “άλλη εναλλακτική”.
Η απάντηση των εργαζομένων σε δύο γενικές συνελεύσεις ήταν απορριπτική. Παράλληλα, εξώδικο που κοινοποιήθηκε στον γραμματέα του κόμματος και στον διευθύνοντα σύμβουλο της επιχείρησης για απαντήσεις επισήμως σχετικά με την πρόταση δεν απαντήθηκε ποτέ.
Μετά την άρνηση των συναδέλφων να αποδεχθούν μειώσεις στους μισθούς και χωρίς να προηγηθεί κανένας διάλογος, μπήκε σε εφαρμογή το σκέλος του «πακέτου χωρίς εναλλακτική», οι απολύσεις σπάζοντας -μετά την επιλογή των ατομικών συμβάσεων- και την τελευταία “κόκκινη γραμμή” στο σταθμό της αριστεράς. Και ΝΑΙ οι απολύσεις ήταν εκδικητικές και εκφοβιστικές.
Και οι πρώτες 3 και οι 4 που ακολούθησαν. Απολύθηκε σύσσωμη η απεργιακή επιτροπή, οι 5 είχαν προσφύγει στο Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας (το οποίο σύμφωνα με τις διακηρύξεις του κόμματος-ιδιοκτήτη του σταθμού είναι βασικός μοχλός στην προσπάθεια της κυβέρνησης να επαναφέρει στη χώρα την εργασιακή κανονικότητα) ενώ οι άλλοι δύο δραστήρια μέλη στον αγώνα μας.
Πριν τις πρώτες 3 απολύσεις, σε προσφυγή 10 εργαζομένων στο ΣΕΠΕ καταγράφεται συμφωνία σε διευθέτηση εργατικής διαφοράς με την υπογραφή του νομικού συμβούλου της Left Media A.E, για πάγωμα των μειώσεων έως την ενοποίηση των μέσων του ΣΥΡΙΖΑ και καταβολή των οφειλόμενων δεδουλευμένων σε δόσεις μετά από συνεννόηση διοίκησης-εργαζομένων. Μόλις δύο ημέρες μετά, είχαμε εκλογή νέου διοικητικού συμβουλίου στο σταθμό και επαναφορά του τελεσιγράφου με την διαφοροποίηση καταβολής των οφειλόμενων μισθών σε δόσεις και στον ΕΔΟΕΑΠ.
Υπό το ασφυκτικό βάρος των πρώτων απολύσεων και την άμεση σύνδεση της επιστροφής τους στη δουλειά με την αποδοχή των μειώσεων, κάναμε μέσω και της διοίκησης της ΕΣΗΕΑ προτάσεις για συρρίκνωση του μισθολογικού κόστους προσπαθώντας να πληρώσουμε κάτι λιγότερο για τα «σπασμένα» για τα οποία κατά γενική ομολογία δεν φέρουμε την ευθύνη.
Η απάντηση (για να εμπεδώσουμε την αποφασιστικότητα της διοίκησης) ήρθε με 4 νέες απολύσεις, την ίδια ώρα που δεν γινόταν αποδεκτή η πρόθεση δύο συναδέλφων να αποχωρήσουν οικειοθελώς.
Σε διευρυμένη συνάντηση στις 12 Φεβρουαρίου στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ μεταξύ του Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ, της προέδρου και μελών του Δ.Σ του σταθμού και της απεργιακής επιτροπής, ο αντιπρόεδρος της Ενωσης Συντακτών Μάκης Διόγος παρουσίασε πρόταση με τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων για 800 ευρώ καθαρά κατώφλι, μείωση 15% στις καθαρές αποδοχές έως 1200 ευρώ, πάγωμα του ενός οφειλόμενου μισθού και καταβολή από τον έτερο οφειλόμενο μισθό στον ΕΔΟΕΑΠ για τις αναδρομικές εισφορές .
Την επόμενη ημέρα κλήθηκα στη Κουμουνδούρου για την επικύρωση της συμφωνίας μετά την αποδοχή της πρότασης από την διοίκηση του σταθμού. Στην συνάντηση, έγινε μετατροπή της πρότασης καθώς ο διευθύνων σύμβουλος του σταθμού Κώστας Νικόλτσιος αναφέρθηκε στις μειώσεις αλλά επι των μεικτών αποδοχών. Στην επισήμανση μου ότι η πρόταση αφορούσε τις καθαρές αποδοχές υπήρξε σιωπή από την πρόεδρο και τον γενικό γραμματέα της ΕΣΗΕΑ που ήταν παρόντες, σιωπή που σήμαινε προφανώς αποδοχή. Η συμφωνία λοιπόν για την ανάκληση των απολύσεων των 7 συναδέλφων επιτεύχθηκε με την συναίνεση του προεδρείου της ΕΣΗΕΑ και εγώ δεν είχα εξουσιοδότηση από την συνέλευση να την δυναμιτίσω.
Παρά την δηλωμένη αντίθεση μου στη μείωση των μισθών και την απόφαση να κρατήσω αυτή τη στάση μέχρι το τέλος, σεβόμενη την απόφαση της πλειοψηφίας των εργαζομένων να αποδεχθούν μειώσεις, συμμετείχα στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσης με 7 απολυμένους «ομήρους». Ποιος άλλωστε θα μπορούσε να παρακάμψει τον υπαρκτό φόβο της ανεργίας και την ανασφάλεια που διαπερνά όλους τους εργασιακούς χώρους. Το αποτέλεσμα των πολύμηνων κινητοποιήσεων δεν μπορεί να χαρακτηριστεί “νίκη” ούτε όμως και “ήττα” καθώς υπήρξαν μικρές βελτιώσεις σε σχέση με το αρχικό σχέδιο. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί μια παρακαταθήκη για το μέλλον κι ένα μήνυμα ότι μόνο οι συλλογικοί και αποφασιστικοί αγώνες μπορούν να φέρνουν αποτελέσματα.
Ολο αυτό το διάστημα οι εργαζόμενοι σε αγωνιστική τροχιά, χαρακτηρισμένοι και ως «συγκυριακή» πλειοψηφία, δεχθήκαμε προσβλητικές και συκοφαντικές κατηγορίες.
Για απαξίωση λόγω κινητοποιήσεων, του σταθμού, ενός σταθμού που αφέθηκε να λιμνάζει και να φυλλοροεί με αποχωρήσεις και μη αντικαταστάσεις 20 ανθρώπων σε διάστημα δύο χρόνων, με τεχνικά προβλήματα, με την συχνότητα να «χάνεται» από τον αέρα λόγω όξυνσης των προβλημάτων με τη ΔΕΗ και με δική μας προσφορά ωρών εργασίας για να καλυφθούν τα κενά.
Για «αδιαλλαξία» καθώς αντισταθήκαμε στον κοινωνικό αυτοματισμό και στην «δίκαιη» άποψη ότι «έξω τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα» άρα πρέπει να προσαρμοστούμε στην διολίσθηση προς τα κάτω για όλους. ( Είναι κι αυτό ένα είδος «ισότητας») . Και χωρίς να αμφισβητούμε τα οικονομικά προβλήματα του κόμματος, αναρωτιόμαστε αν θα μπορούσε να αναζητηθεί μία άλλη λύση . Αλλωστε όπως λέει και η αριστερά, οι άνθρωποι είναι υπεράνω των αριθμών . Όσο για τους μισθούς χρήσιμο είναι να επισημανθεί ότι η συντριπτική πλειονότητα τους κυμαίνεται στα 1000 ευρώ και κάτω, ενώ πάνω από τα 1200 έως τα 1600 ευρώ είναι 7 άνθρωποι με πολλά χρόνια εργασιακής εμπειρίας.
Ο πλέον απαράδεκτος χαρακτηρισμός είναι αυτός της εξυπηρέτησης πολιτικών σκοπιμοτήτων Απαντώ λοιπόν, ότι εάν η θέση μας για την υπεράσπιση εργασιακών δικαιωμάτων και η επιλογή μου μας να επιδιώξουμε το καλύτερο και όχι το χειρότερο δεν είναι αριστερή, τότε ναι «παίξαμε» πολιτικά παιχνίδια. Εάν η αντίσταση μας στην υπογραφή ατομικών συμβάσεων, εάν η συναίνεση μας σε απεργιακή εκπομπή που έβγαλε στον αέρα κινηματικές φωνές από αυτές που πολλές φορές στο παρελθόν φιλοξενήθηκαν ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ, εάν η «κατάληψη» για μία ώρα του αέρα για να ακουστεί η άποψη των απεργών και των συναδέλφων μου στην ΑΥΓΗ που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα δεν ήταν αριστερή πρακτική, τότε ναι, εξυπηρετήσαμε αλλότριες πολιτικές σκοπιμότητες.
Προσωπικά παραμένω αντίθετη στην υπογραφή ατομικής σύμβασης. Και αυτό που έγινε ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ κατά την άποψη μου είναι η πρόβα τζενεράλε για τη συλλογική σύμβαση που θα βάλει «σε τάξη» την εργασιακή ζούγκλα των ΜΜΕ με όρους προσαρμοσμένους στις νέες εργασιακές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί σε όλη την κοινωνία. Και φυσικά οι 7 απολυμένοι δεν έχουν επιστρέψει ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ καθώς δεν έχουν «πέσει» ακόμη οι υπογραφές στις νέες συμβάσεις…
Η δική μου ανάγνωση των εξελίξεων στα ΜΜΕ τα τελευταία μνημονιακά χρόνια είναι ότι ούτε οι μειώσεις μισθών, ούτε ο κατακερματισμός των εργαζομένων με τις ατομικές συμβάσεις εργασίας απέτρεψαν το λουκέτο σε μέσα ενημέρωσης, με αποτέλεσμα, να χαθούν εκατοντάδες θέσεις εργασίας και να δημιουργηθούν, σε μια δυσμενή οικονομική πραγματικότητα, χειρότερες εργασιακές συνθήκες σε αυτούς που απέμειναν.
Εκτίμησα παράλληλα, ότι δεν είναι πειστικό ένα σχέδιο βιωσιμότητας που περιλαμβάνει μόνο μειώσεις μισθών και μία μελλοντική ενοποίηση των μέσων ενημέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις αλλά και πειστική ανάλυση ότι θα μακροημερεύσει χωρίς να επανέλθουμε σε νέα διλήμματα, πολύ δε περισσότερο υπό το πρίσμα της αυτοκριτικής της ιδιοκτησίας για σοβαρά οικονομικά λάθη στο παρελθόν.
Είχα την χαρά να είμαι από την πρώτη στιγμή στο σταθμό και να ζήσω σε ένα ραδιοφωνικό περιβάλλον που δεν το έβλεπα ως «δουλειά». Όμως όλα κάποτε έχουν ένα τέλος. Η συχνότητα ανήκει στον ιδιοκτήτη και αυτός αποφασίζει πως και με ποιους θέλει να την χρησιμοποιήσει.
Για όλα τα παραπάνω λοιπόν κι επειδή όπως γράφτηκε πριν καιρό σε σχόλιο στην ΑΥΓΗ οι σημαιοφόροι έχουν, όπως κι αν το δεις, τη δική τους ευθύνη, ίση με τους διοικητές αν όχι μεγαλύτερη, παραιτούμαι από εκπρόσωπος των εργαζομένων στην ΕΣΗΕΑ αναλαμβάνοντας την ευθύνη για ότι έχει συμβεί.
Ευχαριστώ από καρδιάς τους συναδέλφους μου ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ με τους οποίους συμπορεύτηκα αυτό το διάστημα, τους συναδέλφους της ΑΥΓΗΣ για τους κοινούς βηματισμούς και τη συγκίνηση της απρόσμενης φιλίας , τους συναδέλφους από άλλα μέσα που στάθηκαν στο πλευρό μας. Ευγνωμονώ τους ακροατές και τις ακροάτριες για την αλληλεγγύη τους και την προσφορά αγάπης.