Το περασμένο Σάββατο απολυμένοι και εργαζόμενοι του σταθμού “Στο Κόκκινο” πήγαν στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ ζητώντας να κάνουν παρέμβαση. Αρχικά ο Δ. Στούμπος, μέλος του ΔΣ της Left media ενημέρωσε ότι το προεδρείο δεν επιτρέπει να μπουν όλοι οι εργαζόμενοι αλλά μόνο οι δυο εκπρόσωποι.Σε αυτό το διάλογο υψώθηκε κι ένα δάχτυλο προς τους εργαζόμενους, αφορμή να γραφτεί το παρακάτω κείμενο από την Ειρήνη Προμπονά, το οποίο και αναρτούμε. Οι εργαζόμενοι το αρνήθηκαν ή θα έμπαιναν όλοι ή κανείς. Ο γραμματέας του κόμματος Πάνος Ρήγας έδωσε τελικά την άδεια να μπουν όλοι μέσα. Οι εργαζόμενοι μοίρασαν τις ανακοινώσεις του και μίλησε στα μέλη τη Κ.Ε η εκπρόσωπος του “Στο Κόκκινο”. Κανείς προφανώς δεν αντέδρασε και ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρθηκε στο δόγμα ΤΙΝΑ χωρίς λέξη για τις απολύσεις.
Από την Ειρήνη Προμπονά (Θηρία ενήμερα)
Και εδώ στο πρόσωπο του συναδέλφου Κώστα Παπαντωνίου βλέπετε τους ενόχους. Τους εργαζόμενους. Δεν έχετε παρά ν’ ακολουθήσετε το υψωμένο δάχτυλο της διοίκησης.
Αλλά ηρεμήστε…μην ταράζεστε. Το δάχτυλο που δείχνει τους φταίχτες-εργαζόμενους έχει ταξικό πρόσημο. Είναι αριστερό, λένε, δεν είναι ίδιο με των άλλων.
Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που διατυμπανίζουν διαρκώς, χωρίς καν να τους έχει απευθύνει ο εργαζόμενος αυτή την ιδιότητα, χωρίς να τους έχει συγκρίνει με κάποιον ή κάποιους άλλους.
Αλλά και γι’ αυτή την αίσθηση που έχουν οι ίδιοι μέσα τους και τους αναγκάζει να πουν ως δικαιολογία “δεν είμαστε ίδιοι με άλλους γιατί μπλαμλπαμλπα” , πάλι ο εργαζόμενος φταίει. Γιατί δεν το βουλώνει και διεκδικεί το δίκιο του, φέρνοντας τους σε δύσκολη θέση.
Ίσως μερικά δάχτυλα, όχι μόνο του εικονιζόμενου μέλους του ΔΣ και της ΚΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ για να είμαι δίκαιη, να έκαναν και “25 χρόνια υπομονή” μέχρι να υψωθούν απέναντι στον εργαζόμενο ή παραπάνω. Πριν σηκώνονταν, αλλά ήταν αδύναμα, τώρα τα δυναμώνει η εξουσία. Μπορεί και να έκαναν την ίδια υπομονή μέχρι να έρθουν στα πράγματα και να παίξουν όπως όλα τ’ άλλα παιδάκια που παίζουν το παιχνίδι του δυνατού ή απλώς να έρθουν στα πράγματα και “βλέπουμε”.
Η εξουσία όταν εξασκείται, κατά τη γνώμη μου πάντα, έχει τα εξής χαρακτηριστικά:
-Καταπίνει το πρόσωπο που την εξασκεί απέναντι στον άνθρωπο.
-Συνθλίβει την απέναντι πλευρά που δέχεται την επιβολή της καθώς εκ των προτέρων η μάχη είναι άνιση.
-Διαλύει στο τέλος αυτόν που την φέρει και την εξασκεί… τον εξαφανίζει
Μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου προσπαθεί να διαιρέσει αυτούς που λογαριάζει για εχθρούς για να τους τσακίσει πιο εύκολα και να έχει λιγότερες απώλειες, ενώ μεταξύ του δεύτερου και του τρίτου, κρίσιμος παράγοντας είναι το ψυχικό σθένος και το δίκιο των απέναντι που θα παίξει τον ρόλο του.
Καθήκον κάθε ανθρώπου ν’ αντισταθεί στην παράνοια κάθε εξουσίας. Ν’ αντισταθεί ως το τέλος. Αυτή είναι η δική μου οπτική.
Μην σας ξενίζει η φρασεολογία. Με βρισιές μονάχα δεν κέρδισε ποτέ κανείς τίποτα και δεν μπορώ ν’ αναλώνομαι με χαρακτηρισμούς υβριστικούς. Χάνεται η ουσία.
Χτες έζησα κάτι που ομολογουμένως θα το διηγούμουν στα εγγόνια μου. Μια αίθουσα με ανθρώπους που κάπου είχα δει και ήξερα από ελάχιστα έως καθόλου.
Στεκόμουν σχεδόν στο κέντρο της αίθουσας με τους συναδέλφους μου σ΄ ένα χώρο που διατυμπάνιζε σε κόκκινο φόντο την δίκαιη ανάπτυξη, την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη, με τόλμη και αποφασιστικότητα για την Ελλάδα της νέας εποχής.
Έριξα τη ματιά μου ερευνητικά στον χώρο. Από αριστερά είδα κάνα δυο ανθρώπους να κοιτάνε προς το μέρος μας. Οι υπόλοιποι κοιτούσαν μπροστά ενώ η εκπρόσωπός μας βρισκόταν στο βήμα. Στη μέση το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με τον διευθύνοντα σύμβουλο και δεξιά μας κοιτούσαν όλοι με μια λύπη στο βλέμμα καθώς διέκρινα.
Δεν ένιωθα τίποτα. Τρολάροντας μονάχα τον εαυτό μου για όλα τα βλέμματα που εισπράξαμε χτες είπα από μέσα μου: “Θα μας ματιάσετε στο τέλος και θα μας βρει κανένα κακό” και γέλαγα μόνη μου.
Ασφαλίτες γύρω μας. Έχω συνηθίσει την παρουσία τους από τις πορείες, την δίκη της ΧΑ ακόμα και στον δρόμο. Τόσοι πολλοί τι ήθελαν γύρω μας εκεί μέσα, αλήθεια; Γιατί αυτός ο φόβος; Γιατί να με ακολουθεί ο πιτσιρικάς με τα πολιτικά όταν επέστρεψα νομίζοντας πως ξέχασα το παλτό της Μπούλικας και να μην ελέγχει απλώς από απόσταση; Γιατί το βλέμμα του είχε αυτό τον φόβο; Τι νόμιζαν; Τι νομίζουν πως είμαστε; Εξ ου και η διαμαρτυρία που σας περιέγραψα χτες εδώ.
Κρίμα όμως που δεν συνάντησα τον κο Ηλιόπουλο του ΣΕΠΕ χτες. Ήθελα να τον ρωτήσω παρουσία όλων, αν στην ομόφωνη απόφαση της Π.Γ. ήταν παρών και πως δεν κατάφερε να αντιστρέψει το αποτέλεσμα της απόφασης για απολύσεις συναδέλφων που προσέφυγαν στο ΣΕΠΕ οι οποίοι απολύθηκαν με οφειλές 2 μηνών από την επιχείρηση. Φαντάζομαι πως ως μέλος της Π.Γ., ως ειδικός γραμματέας του ΣΕΠΕ και ταυτόχρονα ως εργοδότης-αφού είπαμε μέτοχος μοναδικός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-θα διατάξει έλεγχο για να διαπιστώσει, αν όλα έγιναν σωστά στην απόφαση απολύσεων και παρακρατήσεων στην οποία συμφώνησε, αφού ομόφωνη ήταν η απόφαση.
Βέβαια από ευθιξία και μόνο, θα έπρεπε να έχει παραιτηθεί, πριν καν απολυθούν οι συνάδελφοι και μόνο που ετέθη το ζήτημα, αλλά αυτό δεν είναι σκάνδαλο, είναι απλώς Παρασκευή με λίγη συννεφιά.
Και κάτι ακόμα, για να σας προλάβω τους καλοθελητάδες. Όπως διαπίστωσα και χθες, με μια θεσούλα ίσως όλα λύνονται. Ενημερώνεις μέλη της Π.Γ. για την απόφαση που έλαβε, ζητάς να μάθεις τι συνέβη από ανθρώπους που έχεις μια κάποια εκτίμηση και δεν σου απαντά κανείς. Θυμάστε το inbox σας Πάνο και Κατερίνα;
Δεν είμαι εμμονική, ούτε έχω προσωπικό θέμα με κανέναν από τους κυβερνώντες. Δεν γνωριζόμαστε άλλωστε, καθώς ποτέ δεν τρίφτηκα στα πόδια σας, ούτε τότε που ήσασταν 4%, ούτε αργότερα. Η δουλειά μου ήταν και είναι να είμαι δημοσιογράφος, όχι να κάνω προσωπικές φιλίες και γνωριμίες μαζί σας.
Όποιος δεν βλέπει το οξύμωρο στην σχέση μέλος της Π.Γ. που συναινεί στην ανακοίνωση περικοπών ύψους 20% των εργαζομένων , πακέτο με παρακράτηση 2 μηνών δεδουλευμένων που θα τα δώσετε μεν, όταν και αν μπορείτε δε, κάπου στο μέλλον, χωρίς καν διαβούλευση, όταν αυτό το μέλος συναινεί και για να γίνει έλεγχος πρέπει να γίνει πατιρντί, όταν συναινεί επιπλέον στις απολύσεις εργαζομένων, που έχουν προσφύγει στο ΣΕΠΕ, όταν αυτός ο άνθρωπος είναι ειδικός γραμματέας του ΣΕΠΕ και ταυτόχρονα ο εργοδότης που αποφασίζει, ε, τότε κάτι δεν πάει καλά, όχι με μένα που το επισημαίνω από την πρώτη στιγμή, αλλά με σας που δεν το βλέπετε.
Σε ο,τι αφορά τις παρακρατήσεις που είναι “πάγωμα” όπως είπε και χθες ο κ. Ρήγας και όχι “παρακράτηση” φαντάζομαι πως ήταν “δίκαιο και έγινε πράξη” , αφού κι εγώ και οι συνάδελφοί μου 2 μήνες “παγωμένοι” δουλεύαμε για να μας αποδοθούν, όποτε κρίνουν άλλοι.
Και στην “ΑΥΓΗ” από παρακρατήσεις πως πάμε; Έχουν δοθεί τα, κατά καιρούς, παρακρατημένα ή τα κρατάτε ακόμα κάβα ν’ αβγατίσουν; Ειλικρινές το ερώτημα.
Τέλος, ας δούμε μερικά δημοσιεύματα:
Δημοσίευμα από το The Toc με ημερομηνία 29 Αυγούστου 2017. Ο Αλ. Τσίπρας επισκέπτεται την επιχείρηση “Παπαστράτος” και δηλώνει μεταξύ άλλων:
“Η κυβέρνηση επιδιώκει και θα το πετύχει ένα υγιές περιβάλλον εργασιακών σχέσεων και επιχειρηματικότητας. Ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στο ζήτημα της προστασίας των εργασιακών σχέσεων, λέγοντας ότι δεν μπορεί να παραχθεί ποιοτικό προϊόν αν δεν διασφαλιστούν πρωτίστως οι εργαζόμενοι.
Προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτός ο εργασιακός μεσαίωνας που έχει επιβληθεί στη χώρα είναι το σωστό μοντέλο, είπε και υπογράμμισε ότι η κυβέρνηση βάζει τις βάσεις για να ανατρέψει το εργασιακό μοντέλο που υπάρχει”.
Έφη Αχτσιόγλου στην ΑΥΓΗ, 14 Νοεμβρίου 2017 (στις 6/11/2017 μας ανακοινώθηκε το τελεσίγραφο της “αναγκαστικής πολιτικής απόφασης”, κάτι σαν το “αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη”)
“Απαντώντας δε στα όσα υπονόησαν κόμματα της Αντιπολίτευσης για τον ρόλο των δανειστών στην απόσυρση ρυθμίσεων «λίγο πριν ψηφιστεί το νομοσχέδιο» η υπουργός αντέτεινε ότι όλες οι εμβληματικές διατάξεις του νομοθετήματος «είναι εδώ». Αναφέρθηκε συγκεκριμένα στην ρύθμιση για την «προδήλωση» των υπερωριών των εργαζόμενων από τους εργοδότες», στην διάταξη που δίνει την δυνατότητα να εκδίδεται διαταγή πληρωμής σε βάρος της περιουσίας του εργοδότη, στην επίσπευση εκδίκασης των υποθέσεων των εργαζόμενων καθώς και την άμεση καταβολή επιδόματος ανεργίας στους εγκλωβισμένους εργαζόμενους”.
Να υποθέσω πως για να καταγραφούν οι υπερωρίες, θα πρέπει να υπάρχει και το αντίστοιχο βιβλίο που τις καταγράφουν βέβαια.
Η πολιτική ευθύνη του μετόχου για την κακοδιαχείρηση και την κακοδιοίκηση έχει αναληφθεί ενώπιον των εργαζομένων. Αλλά φταίνε οι εργαζόμενοι που δεν συναινούν στον θάνατό τους “για να σωθεί ο σταθμός” για ολέθρια λάθη που διέπραξαν άλλοι και οφείλουν να πληρώσουν κι από πάνω. Λάθη τα οποία είχαμε επισημάνει, αλλά “δεν συνδιοικούμε” οπότε…
Σ’ αυτό τι πρόσημο βάζετε από την συλλογή προσήμων που διαθέτετε;
Υ.Γ. 1
Η συνάδελφος και εκπρόσωπος όταν ολοκλήρωσε τον ανθρώπινο λόγο της καταχειροκροτήθηκε. Κανείς όμως από τους παρευρισκόμενους στην αίθουσα δεν ζήτησε τον λόγο, να πει μια κουβέντα ενώπιον όλων. Μόνο λυπημένα βλέμματα και λυπημένα χαμόγελα. Κουβέντα καμιά στο πεδίο, σιωπή.
Υ.Γ. 2
Επειδή τα Μέσα είναι κομματικά, έχετε την εντύπωση πως οι εργαζόμενοι είναι ιδιοκτησία σας και μπορείτε να τους επιβάλετε ο,τι θέλετε, όπως θέλετε και είστε δικαιολογημένοι; Αυτό έχετε καταλάβει μετά από τόσα χρόνια λειτουργίας των Μέσων και ενώ γνωριζόμαστε;
Υ.Γ.3
Θα περάσετε, πιστεύετε το ποτάμι χωρίς να βρέξετε έστω τα πόδια σας; Λέγοντας ανακρίβειες και ψεύδη για τους εργαζόμενους επειδή διεκδικούν; Την αλήθεια την γνωρίζουμε εξ ίσου καλά και οι δυο πλευρές, παρ’ όλα αυτά.