Αναπάντητα ερωτήματα την ώρα που κλείνουν οι κάλπες που έστησαν κυβερνητικοί, εργοδοτικοί, γραφειοκράτες συνδικαλιστές…

Τρίτη μέρα της πραξικοπηματικής ψηφοφορίας για την έγκριση της κυβερνητικής διάταξης πετσοκόμματος –ουσιαστικά κατάργησης του υφιστάμενου ασφαλιστικού Ταμείου των δημοσιογράφων και υπαλλήλων ΕΔΟΕΑΠ και δεν έχουν απαντήσει σε βασικά ερωτήματα οι κάθε λογής υπερασπιστές του: κυβερνητικοί, εργοδοτικοί, γραφειοκράτες συνδικαλιστές, πρόθυμοι, μονίμως υποταγμένοι, άβουλοι, μοιραίοι, αλλά και προσφάτως… μεταμεληθέντες (τα αναγκαία διαπιστευτήρια για ένα βόλεμα, μία μικροεξουσία…):

– Η υπό ψήφιση διάταξη απαιτεί ΟΜΟΦΩΝΙΑ των μελών του δσ για το ύψος των παροχών και πολύ συγκεκριμένα για την υπέρβαση των δαπανών. Αυτό σημαίνει ότι: το μέλος του δσ εκπρόσωπος  των εργοδοτών έχει βέτο και μετατρέπεται σε  καθοριστικό παράγοντα.

– Οι παροχές, νοσήλια, υπηρεσίες,  επιδόματα κλπ, θα καθορίζονται από την ετήσια αναλογιστική μελέτη. Δηλ. αν δεν φθάνουν τα έσοδα, αντί να κοιτάμε την αύξησή τους, θα αποφασίζονται ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ.

– Έτσι και με τους ανέργους. Το ασφάλιστρο θα καθοριστεί από το δσ ομόφωνα, δηλ. με τη συγκατάθεση ή επιβολή του εκπροσώπου των αφεντικών και από 20 ή 40 ευρώ, μπορεί να πάει πχ 100 ή 200 ευρώ. Τότε πόσοι ΑΝΕΡΓΟΙ θα μπορούν να πληρώσουν τέτοια ποσά, θα πεταχτούν έξω, ναι ή όχι;

Όσο για τις κυβερνητικές ευθύνες, ένα μόνο να πούμε: πέρυσι στη ΔΕΘ 10 Σεπτεμβρίου ο  πρωθυπουργός έλεγε στον γγ της ΠΟΕΣΥ Γ. Σαββίδη ότι δεν θα πειραχτεί το αγγελιόσημο και πέντε μέρες μετά η κυβέρνηση και ο Πετρόπουλος το έκοβαν. Άσε που δεν αποδίδουν 70 εκατ εισπραχθέντα αγγελιόσημου. Δηλ. μία «αριστερή» κυβέρνηση, που έλεγε: «βρείτε τα οι κοινωνικοί εταίροι», προκαλούσε οικονομική ασφυξία στον έναν εκ των δυο διαπραγματευόμενων κοινωνικών εταίρων και μάλιστα στον πιο αδύναμο. Μπράβο αριστεροσύνη!

Για δε τους ξεφωνημένους συνδικαλιστές της αγαστής συγκυβέρνησης ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ, αυτοί οι συγκεκριμένοι έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια μία ολόκληρη συνέλευση 1300+ μελών του ΕΔΟΕΑΠ στις 4 Ιουλίου, που απαίτησε απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας. Τι έκαναν; Αφού κράτησαν σε ομηρεία τον κλάδο ενάμιση χρόνο με ατέρμονες επαφές συνδικαλιστών, κυβερνητικών, εργοδοτικών εκπροσώπων, τον οδήγησαν στην ασφυξία, ώστε πολλοί υπό τα αντανακλαστικά μυωπικής οπτικής να μην βλέπουν τον ωμό εκβιασμό, εκφοβισμό, τρομοκρατία. Άλλωστε σε αυτά βασίζονται οι κάθε είδους εξουσιαστές.

Πάντως, για το γενικότερο θέμα της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, όλοι γνωρίζουν ότι εμείς είμαστε αυτοί που πάντοτε την υποστηρίζαμε, όπως το επαναλαμβάνουμε και στην τελευταία διακήρυξή μας (από κοινού Ασύνταχτο Μέτωπο / ΕΣΗΕΜΘ και Πρωτοβουλία για την Ανατροπή / ΕΣΗΕΑ) για το πραξικοπηματικό δημοψήφισμα. Όμως την ίδια ώρα δε απεμπολούμε ένα αυτοδιοικούμενο-αυτοδιαχειριζόμενο ασφαλιστικό ταμείο που δεν επιβαρύνει το δημόσιο, αλλά αντίθετα πληρώνει τα νοσήλια, υπηρεσίες κλπ. Μακάρι σαν τον ΕΔΟΕΑΠ  να γίνει και ο  ΕΟΠΠΥ. Απλώς για να τα λέμε με το όνομά τους τα πράγματα, αυτό που γίνεται -και σε αυτόν τον τομέα- λέγεται βίαιη αναδιανομή του κοινωνικού εισοδήματος σε βάρος των μικρομεσαίων τάξεων. Αντίθετα το κέρδος των μεγαλοπειχειρηματιών αυξάνεται διαρκώς και σε αντιστοίχηση με τη φτωχοποίηση (βλ. επίσημα στοιχεία της Oxfam).

Αν ένας κλάδος απεμπολήσει τα ασφαλιστικά του δικαιώματα χωρίς μάχη και μάλιστα με τον πιο αναξιοπρεπή τρόπο: σερνόμενος και υποταγμένος…, δεν σημαίνει ότι ο αγώνας τελειώνει εδώ…