Από τη Μ. Παπαχριστούδη στο κυριακάτικο ΠΡΙΝ
<<Είμαστε ένας λαός σε πόλεμο εναντίον του κράτους και του οργανωμένου εγκλήματος, που έχουν γίνει σχεδόν ταυτόσημα>>.
Η φράση του γιου της άνανδρα δολοφονημένης δημοσιογράφου Νταφνι Καρουάνα Γκαζαλία από τη Μάλτα 
αποτυπώνει σε 17 λέξεις την πραγματικότητα που υπάρχει σήμερα σε όλες τις χώρες της «ανεπτυγμένης» Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε μια τέτοια πραγματικότητα η οποία αρχίζει σταδιακά να δημιουργείται και στη χώρα μας, η ερευνητική δημοσιογραφία πρέπει να …πεθάνει. Με κάθε τρόπο, όπως αποδείχθηκε στην άγρια δολοφονία της Μαλτέζας δημοσιογράφου. Με βόμβα στο αυτοκίνητο της που τη διέλυεσε. Ο γιος της είδε τα μέλη της διασκορπισμένα σε όλο το χωράφι. Δημοσιογράφος και ο ίδιος κατέγραψε-όχι φυσικά στο Μέσο που εργάζεται αλλά στην προσωπική του σελίδα στο facebook- για «ένα μαφιόζικο κράτος όπου θα ανατιναχθείς σε χίλια κομμάτια επειδή ασκείς τις βασικές σου ελευθερίες. Και εκείνοι που υποτίθεται θα έπρεπε να σε προστατεύουν, αντίθετα να πανηγυρίζουν».
Φράση που εδώ στη χώρα μας, στα ελληνικά media είναι απόλυτα αναγνωρίσιμη. Γιατί την ερευνητική δημοσιογραφία πρόλαβαν και τη “σκότωσαν” από την αρχή των μνημονίων. Εδώ δεν χρειάστηκαν δολοφονίες. Αρκούσαν οι απολύσεις των επίμονων, ανυπόταχτων σε εντολές δημοσιογράφων, οι μηνύσεις και αγωγές, οι μειώσεις μισθών στα όρια του προσωπικού εξευτελισμού.
Στα ελληνικά media- και με ευθύνη των ιδίων των δημοσιογράφων, της παλιάς γενιάς που εξαγοράστηκε και πέρασε σύσσωμη με ελάχιστες εξαιρέσεις στα προπαγανδιστικά στρατόπεδα κάθε είδους συμφερόντων- δολοφονήθηκε η δημοσιογραφία πριν προλάβει να αποκτήσει δεσμούς με τη διεθνή ερευνητική δημοσιογραφία.
Και ενώ στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι δημοσιογράφοι συνεχίζουν να δίνουν τη μάχη της έρευνας και της αποκάλυψης μέσα από blog, sites και προσωπικές σελίδες σε face book ή twitter, στα ελληνικά media περάσαμε απευθείας στην παράδοση της δημοσιογραφίας στο νέο, μαφιόζικου τύπου, έλεγχο της ενημέρωσης. Σφραγίδα σε αυτό το πέρασμα είναι οι νέες συμβάσεις εργασίας που υπεγράφησαν στο νέο ΔΟΛ, του Βαγγέλη Μαρινάκη και εγκρίθηκαν σιωπηλά και ενοχικά από το συνδικαλιστικό φορέα των δημοσιογράφων την ΕΣΗΕΑ.
Η Νταφνι Καρουάνα Γκαζαλία ανήκε στη διεθνή ερευνητική ομάδα δημοσιογράφων «International Consortium of Investigative Journalists (ICIJ)», που έφερε στο φως 11,5 εκατ. έγγραφα με τα οποία πιστοποιούνταν η διαφθορά στο οικονομικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, την πολιτική εξουσία και το οργανωμένο έγκλημα. Τα «Panama papers» δημοσιεύθηκαν σε μεγάλο τους μέρος, σε διεθνή Μέσα σε ολόκληρη την Ευρώπη, πριν προλάβει το σύστημα να αντιδράσει και να κόψει κάθε δίοδο δημοσίευσης. Πρωθυπουργοί κρατών, ανάμεσα τους και ο πρωθυπουργός της Μάλτας, κυβερνητικά στελέχη, οικονομικοί παράγοντες, αστέρες του αθλητισμού και τραπεζικοί αποκαλύφθηκε πως μετέχουν στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος μέσω του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, αναπαράγοντας το έγκλημα και αδειάζοντας τα εθνικά δημόσια ταμεία από τα φορολογικά έσοδα.
Αυτό δηλαδή που συμβαίνει και στη χώρα μας από την απαρχή των μνημονίων. Κι όμως εδώ στα ελληνικά media τέτοιου είδους δημοσιεύματα είναι απαγορευμένα. Στα ελληνικά ΜΜΕ οι εξαθλιωμένοι δημοσιογράφοι, απλήρωτοι και απόλυτα ελεγχόμενοι, δεν έχουν καμία δυνατότητα έρευνας ακόμη και στα προσωπικά τους blog. Η αποδοχή της κατάστασης αυτής πιστοποιείται από την απουσία οποιασδήποτε αντίδρασης στα ΜΜΕ και επικυρώνεται με τις συμβάσεις που επέβαλλε ο Βαγγέλης Μαρινάκης, το νέο αίμα και σύστημα, στα media. Ο ιδιοκτήτης ο οποίος μαζί με τον Ιβάν Σαββίδη, συμπληρώνουν το νέο σύστημα της διαπλοκής στη χώρα μας, ελέγχει και έχει στην ιδιοκτησία του τον μεγαλύτερο αριθμό media. Τη στιγμή που έχει ανοιχτούς λογαριασμούς και με τη δικαιοσύνη για τις άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες του.
Με τη νέα σύμβαση που επέβαλλε στο δημοσιογραφικό κλάδο οι δημοσιογράφοι για να πληρώνονται, οφείλουν να είναι απόλυτα υπάκουοι, να αποδέχονται κάθε είδους εντολές από τους διευθυντές τους, να αναλαμβάνουν κάθε δουλειά που θα τους ζητηθεί και να μετακινούνται χωρίς δεύτερη κουβέντα σε οποιαδήποτε άλλη συγγενή εταιρεία τους ζητηθεί να προσφέρουν την εργασία τους. Το προϊόν της δουλειάς τους δεν τους ανήκει και η εταιρεία μπορεί να το χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν.
Ο έλεγχος δημοσιογραφίας και δημοσιογράφων δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, άρχισε να κυριαρχεί πλέον και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η δολοφονία της Μαλτέζας δημοσιογράφου με μαφιόζικο τρόπο, απλώς εισάγει επίσημα και στην Ευρώπη, τις μεθόδους του συνέταιρου που διάλεξε το οικονομικό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αυτές του οργανωμένου εγκλήματος.