Τα λαμόγια θέλουν κράξιμο (η πονεμένη ιστορία του flash 96)
Από τον Δημητρη Μηλάκα
σημείωση αντί προλόγου: έχει ενδιαφέρον το πόσοι συνάδελφοι θα αποφύγουν να εκτεθούν αφήνοντας «ίχνη» ανάγνωσης του κειμένου που ακολοθεί. προφανώς εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η σιωπή είναι χρυσός. Αμ, δεν είναι…
Στη δημοσιογραφική πιάτσα γνωρίζουν ότι ο Πάνος Κολιοπάνος υπήρξε ο διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού flash 96 στα ένδοξα χρόνια που ο Σωκράτης Κόκκαλης χρειάζονταν ένα μέσο πίεσης προκειμένου να κάνει τις δουλειές του με την intracom και τις λοιπές επιχειρήσεις του. Ο Κολιοπάνος ήταν ο άνθρωπος του αφεντικού, όσο το αφεντικό ήθελε έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Όταν o «πρόεδρος, χο-χο» έγραψε στα παλιά του παπούτσια τον flash αντάμειψε με μια καλή αποζημίωση τον άνθρωπό του και άφησε το ραδιόφωνο και τους εργαζόμενους στη μοίρα τους.
Η επιμονή κάποιων ανθρώπων, τεχνικών και δημοσιογράφων, κράτησε τον flash ανοιχτό ως αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα.
Με άλλα λόγια οι εργαζόμενοι κατάφεραν να πάρουν υπό την διαχείρισή τους τη συχνότητα. Το εν λόγω σημαντικό αλλά «άυλο» περιουσιακό στοιχείο προσέλκυσε παλιούς αεριτζήδες οι οποίοι διέκριναν την ευκαιρία να κονομήσουν (φράγκα ή επιρροή) στο τζάμπα. Για να γίνει αυτό θα έπρεπε να βάλουν στο χέρι τη συχνότητα, δηλαδή τους εργαζόμενους οι οποίοι είναι πια οι μέτοχοι του «τίτλου». Ο παλιός διευθυντής λοιπόν, Κολιοπάνος και ο συνεργάτης του επί των οικονομικών της ένδοξης εποχής του flash, Καραμπεσίνης, ήταν οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να κάνουν την δουλειά. Και την έκαναν, ημιτελώς…
Ανέλαβαν με συμφωνητικό τη διαχείριση, «βισματώθηκαν» με παράγοντες (παλιούς γνώριμούς τους) της σημερινής κυβέρνησης και επιχείρησαν (και εξακολουθούν να επιχειρούν) να βουτήξουν τον τίτλο.
Για να το κάνουν αυτό, άρχισαν να υπονομεύουν την λειτουργία του σταθμού, άφησαν απλήρωτους εργαζόμενους τους οποίους οι ίδιοι προσέλαβαν και τελικά άφησαν απλήρωτο (1200 ευρώ) το ρεύμα της κεραίας απ΄όπου εκπέμπει ο σταθμός με αποτέλεσμα η συχνότητα να σιγήσει (και να παρουσιαστεί η ευκαιρία μεταβίβασής της σ αυτούς και στους ανθρώπους που είναι πίσω απ αυτούς;)
Κάπως έτσι- με λεπτομέρειες που θα έβγαζαν γέλιο αν δεν αφορούσαν ιστορίες ανθρώπων που οι εν λόγω κύριοι τους έφαγαν για τα μέτρα τους «πενταροδεκάρες»– εξελίσσεται η ιστορία του flash, η οποία ενδεχομένως δεν αφορά κανέναν πέρα από όσους συμμετείχαν στο εγχείρημα.
Ας γενικεύσουμε- δεν κάνει κακό…
Από μια άλλη ωστόσο σκοπιά είναι ενδεικτική αυτή η ιστορία για το τι, πως και από ποιους συμβαίνει σήμερα στον βούρκο των media.
Το ξεφωνητό είναι ίσως η τελευταία γραμμή άμυνας απέναντι στα λαμόγια του (κάθε) Τύπου. Αν και συνώνυμοι της ξεφτίλας οι εν λόγω Τύποι, για να μπορούν να υπάρχουν με τον τρόπο που υπάρχουν έχουν ανάγκη η μπόχα που αποπνέουν να μην διαχέεται πέραν του στενού περιβάλλοντός τους. Για να είναι λαμόγια πρέπει να είναι κάποιοι, να έχουν ένα όνομα, να το παίζουν σπουδαίοι και παράγοντες, να διεκδικούν ή να σκέπτονται πολιτικές καριέρες (οι οποίες διευκολύνουν ακόμη περισσότερο τις δουλειές τους).
Στον μικρόκοσμο της δημοσιογραφικής πιάτσας οι εν λόγω Κολιοπάνοι και Καραμπεσίνηδες, ξεκίνησαν (και παραμένουν συνήθως) «βισματωμένοι» με κάποιο μεγάλο οικονομικό συμφέρον. Κάνοντας τη (βρώμικη) δουλειά του μεγάλου αφεντικού πολλοί από αυτούς έμαθαν πρόσωπα και πράγματα, μπήκαν στον κύκλο της ομερτά, έγιναν κάποιοι, κονόμησαν και το κυριότερο θεωρούν ότι αυτοί, με την ετερόφωτη δύναμη, μπορούν να κάνουν ότι γουστάρουν. Και (θα) το κάνουν όσο η σιωπή των όσων βλάπτονται από τη δράση τους είναι εκκωφαντική.