Νίκος Τσιμπίδας: Απέχουμε ακόμα από μια ανοιχτή, διαδραστική ΕΡΤ
Συνέντευξη στον Χρ. Αβραμίδη στο ΠΡΙΝ
Πέρασαν δύο χρόνια από τη μέρα που άνοιξε ξανά η ΕΡΤ. Και τη δικαίωση ενός τιτάνιου αγώνα. Με τα δείγματα γραφής που έχουμε, η σημερινή ΕΡΤ αποτελεί αυτό για το οποίο παλέψατε;
Η ΕΡΤ της αυτοδιαχείρισης και η «θεσμική» ΕΡΤ είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Είναι απολύτως λογικό και πλέον μπορούμε να πούμε και αναμενόμενο. Είναι αναμενόμενο γιατί το να λειτουργήσει η ΕΡΤ βάσει ριζοσπαστικά διαφορετικών προτύπων, θα χρειάζονταν πέρα από μια ισχυρή πολιτική βούληση και ένα συγκροτημένο σχέδιο μιας ομάδας ανθρώπων που θα αναλάμβαναν την ευθύνη και το κόστος να εκπονήσουν και να υλοποιήσουν ένα τέτοιο πρόγραμμα μιας διαφορετικής διάρθρωσης και λειτουργίας της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Για πολλούς αλλά πολύ απτούς και απλούς λόγους (που δυστυχώς δεν έχουμε τον χώρο να αναλύσουμε εδώ) κάτι τέτοιο δεν κατέστη δυνατό.
Συνεχίζω να πιστεύω ακράδαντα πως η πρόταση που κατατέθηκε των χειμώνα του 2015 αποτελεί μια βάση πάνω στην οποία θα μπορούσαν να χτιστούν τα θεμέλια μιας ΕΡΤ πιο ανοιχτής, πιο διαδραστικής αλλά και σύγχρονης και καινοτόμου. Απέχουμε από αυτό το σημείο αν και τη διετία αυτή έγιναν ουσιαστικές, αν και αποσπασματικές προσπάθειες, να υπάρξει μια πορεία προς την κατεύθυνση που προανέφερα. Μια τέτοια πάντως προσπάθεια, για να καταφέρει να κάνει πραγματικές τομές, θα πρέπει να έρθει από τους ίδιους τους εργαζόμενους με κύριο πυρήνα όσους πίστεψαν σε μια διαφορετική διαδρομή.
Για να γίνει αυτό θα πρέπει να επανακτηθούν η συλλογικότητα και η συμμετοχή και να βρούμε εκείνα που μας ενώνουν και μας εμπνέουν. Η καθημερινότητα της δουλειάς μας, όσο τετριμμένη κι αν φαίνεται, προσφέρει πολλές τέτοιες ευκαιρίες, παρόλ’ αυτά δεν είναι καθόλου εύκολο να επαναδραστηριοποιηθούν οι άνθρωποι που έδωσαν έναν τεράστιο αγώνα με μεγάλο κόστος, αλλά και όσοι δεν συμμετείχαν αλλά ήθελαν (και θέλουν ακόμα) μια διαφορετική προοπτική και είναι απογοητευμένοι (δικαίως ή αδίκως) που αυτή η προοπτική δεν έχει πάρει ακόμα σάρκα και οστά.
Πριν από μερικές εβδομάδες είδε το φως της δημοσιότητας η καθαίρεσή σας μετά από απόφαση του Λάμπη Ταγματάρχη. Ακούστηκε ότι πρόκειται για μια πολιτική επιλογή «τιμωρίας» λόγω του ότι δεν εφαρμόσατε την αξιολόγηση και του ότι θα καταθέσετε στο δικαστήριο υπέρ των αγωνιστών του Ρουβίκωνα, που η ΕΡΤ ΑΕ ήθελε να καταδικαστούν για παρέμβαση στην τηλεόραση. Τι συνέβη τελικά;
Η αντίθεσή μου με τον τρόπο που διεξήχθη η «αξιολόγηση» στην ΕΡΤ (και επίτηδες βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά) ήταν γνωστή στη διοίκηση και προφορικώς και γραπτώς. Θεωρώ πως πρόκειται για μια ξεκάθαρα στρεβλή διαδικασία που θέτει τις λάθος ερωτήσεις και αναπόφευκτα θα λάβει τίς λάθος απαντήσεις. Το αποτέλεσμα θα είναι κακό τόσο για την ΕΡΤ, όσο και για τους εργαζόμενούς της αλλά και την κοινωνία. Για να μην παρεξηγηθώ, η αξιολόγηση, εξέταση και επανεξέταση, πρακτικών στρατηγικών, στόχων κ.λπ. είναι αναγκαία και απαραίτητη, ειδικά για έναν οργανισμό με ταυτόχρονη πανελλαδική και παγκόσμια πολυσχιδή παρουσία σε τομείς που κανείς άλλος στην Ελλάδα δεν έχει και ούτε είναι σε θέση (ή έχει καν την πρόθεση) να έχει. Πρέπει να μπορούμε να εξετάζουμε τι αποδίδει και τι όχι, τι πάει καλά και τι όχι και ποιος ο λόγος για την επιτυχία ή την αποτυχία.
Για να γίνουν αυτά θα πρέπει να έχει προηγηθεί μια διαδικασία (κατά βάση εσωτερική) που να έχει θέσει το πλαίσιο, τα στάνταρ και τις παραμέτρους που θα οδηγήσουν στη μέτρηση του αποτελέσματος. Δεν γίνεται να ασχολούμαστε τόσο καιρό με τα κεραμίδια όταν θα έπρεπε ακόμα να θεμελιώνουμε. Σε ό,τι αφορά το δικαστήριο, έχω κληθεί ως μάρτυρας για την υπόθεση της παρέμβασης μελών του Ρουβίκωνα στην ΕΡΤ.
Πιστεύω πως η ΕΡΤ θέλει οι εργαζόμενοί της και μάλιστα οι δημοσιογράφοι/ρεπόρτερ να υπηρετούν την αλήθεια, γιατί αυτή και μόνο αυτή προτίθεμαι να καταθέσω όταν κληθώ από το δικαστήριο. Στα δύο χρόνια που βρέθηκα από θέση ευθύνης στην Ελληνική Ραδιοφωνία (στο ενημερωτικό) κομμάτι, προσπάθησα, μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων, να ξαναστήσουμε μια ρημαγμένη δομή, παρατημένη, παρωχημένη, με εξαιρετικά περιορισμένο εύρος κοινωνικού και δημοσιογραφικού «βλέμματος», που αρκούνταν στα λίγα, ευγνωμονούσα σχεδόν για την περιορισμένη απήχησή της. Είχαμε να κάνουμε τόσα πολλά κι ακόμα περισσότερα, δεν τα κάναμε όλα σωστά, αλήθεια είναι, παλέψαμε με τις ελλείψεις μας (προσωπικές και αντικειμενικές) και θεωρώ πως (ξανα)φτιάξαμε έναν ραδιοφωνικό ενημερωτικό τομέα τελείως διαφορετικό από τα άγονα και αδιάφορα χρόνια της Δ.Τ./ΝΕΡΙΤ. Δεν θα ευλογήσω ποτέ τα γένια μας, δεν θα πω ότι φτάσαμε εκεί που θέλαμε, αλλά ανοίξαμε δρόμους και βάλαμε λιθαράκια για να χτιστεί κάτι ακόμα καλύτερο. «Κοιτάξαμε» εκεί που δεν «κοιτάει» σχεδόν κανείς, μιλήσαμε για πράγματα που περνάνε κάτω από τα ραντάρ των συστημικών ΜΜΕ και προσπαθήσαμε να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας να κάνουμε τις ειδήσεις έστω και λίγο διαφορετικά. Όλα αυτά θεωρώ ότι ήταν μικρές νίκες κι αν δεν έχεις τέτοιες, ποτέ δεν θα φτάσεις στη μεγάλη που μπορεί να έχεις οραματιστεί. Ελπίζω η ελληνική ραδιοφωνία να συνεχίσει σε ένα δρόμο που θα τη φέρνει σε προνομιακή θέση να αφουγκράζεται τον παλμό των ακροατών της και της κοινωνίας ευρύτερα. Μόνο έτσι θα μπορεί να ισχυρίζεται ότι εκπληρώνει το ρόλο της.