Πειρατής όποιος θέλει να εκπέμψει τηλεοπτικό σήμα!

Ανακοίνωση ΕΙΤΗΣΕΕ, σε απάντηση της απαίτησης του Β.Μαρινάκη να εκπέμψει το One μέσω της  Digea

Τους τελευταίους δεκαοκτώ μήνες ο δημόσιος λόγος επιβαρύνεται  και συχνά δηλητηριάζεται από μία άνευ περιεχομένου ρητορική που ως άξονά της έχει μία πολλαπλώς εξαγγελθείσα δήθεν εξυγιαντική προσπάθεια στον χώρο των ΜΜΕ.  Απεδείχθη περίτρανα ότι η όλη προσπάθεια έπεσε στο κενό.  Και τούτο γιατί η ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε αντισυνταγματική την υφαρπαγή των αρμοδιοτήτων του ΕΣΡ και την ανάληψή τους από τον Υπουργό Επικρατείας.  Με αυτήν την κρίση το ανώτατο δικαστήριο, ακύρωσε τον άνισο διαγωνισμό που προκηρύχθηκε το καλοκαίρι, και κατέδειξε ποιος προσπάθησε με μεθόδους αεροπειρατή να ελέγξει την ενημέρωση στη χώρα.  Η Ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε ότι οι πάροχοι τηλεοπτικού περιεχομένου που προσέφυγαν για δικαστική προστασία είχαν ενεργό, ενεστώς και άμεσο έννομο συμφέρον για την προσφυγή τους.

Μετά ταύτα «ενεργοί συνεργοί στην αεροπειρατεία» επιχειρούν να δημιουργήσουν στρεβλές εντυπώσεις για ίδιο συμφέρον.  Ωστόσο η ίδια κρίση του ΣτΕ οδηγεί και στον αποκλεισμό κάθε μικροπολιτικής απόπειρας να αδειοδοτηθούν «προσωρινά» τηλεοπτικοί πάροχοι με την παράκαμψη του ΕΣΡ.  Ούτε με νόμο ούτε με υπουργικές αποφάσεις μπορούν να αδειοδοτηθούν πάροχοι τηλεοπτικού περιεχομένου.

Να υπογραμμίσουμε άλλωστε ότι στις 6/12/2016, παρήλθε η 90^η ημέρα, οπότε σύμφωνα με την προκήρυξη του διαγωνισμού της αεροπειρατείας, ο αρμόδιος υπουργός όφειλε να εκδώσει τις 4 άδειες υπέρ των 4 υπερθεματιστών. Ο διαγωνισμός κρίθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας ότι προκηρύχθηκε και υλοποιήθηκε από αναρμόδιο όργανο. Άρα το ελληνικό δημόσιο δεν είναι σε θέση να χορηγήσει τις «άδειες» που το ίδιο υποσχέθηκε.

Αντίθετα, όμως, το ελληνικό δημόσιο παρακρατεί παρανόμως τα χρήματα που έλαβε από τους οριστικούς υπερθεματιστές του άκυρου διαγωνισμού, οι οποίοι κατέβαλαν το τίμημα που τους ζητήθηκε εμπροθέσμως.

Γιατί άραγε συνεχίζεται αυτή η παρακράτηση του τιμήματος, που συνιστά αδικαιολόγητο πλουτισμό εκ μέρους του ελληνικού δημοσίου; Ποιος ωφελείται από αυτήν την κατάσταση; Μήπως, έτσι, γίνεται απόπειρα να εγγραφούν ανύπαρκτα δικαιώματα ως υπαρκτά; Και να χορηγηθούν προσωρινές άδειες σε ανύπαρκτους σταθμούς; Εάν έτσι είναι τα πράγματα, πρόκειται πλέον για «αεροπειρατεία των αυθαιρέτων».

Συνεπώς η όλη συζήτηση είναι και άνευ αντικειμένου και εξυπηρετεί μόνο σκοπιμότητες και τελικά η επίκληση της δήθεν νομιμότητας και της ισονομίας έχει ως απώτατο στόχο την κατάλυση των νόμων και την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων.