Η Κατάληψη ΕΣΗΕΑ “ξεσκονίζει” την ηγεσία της κίνησης των 400

 Μέχρι στιγμής περί τα 400 άτομα έχουν προσυπογράψει αυτή την κίνηση η οποία όπως η ίδια αναφέρει έχει ως στόχο ν’ αλλάξει τα κακώς κείμενα του κλάδου κυρίως σε συνδικαλιστικό επίπεδο, προτάσσοντας αιτήματα όπως «νέες μορφές κινητοποίησης», τις οποίες αποφεύγουν να κατονομάσουν, «δημοκρατικές διαδικασίες και αξιόπιστες εναλλακτικές προτάσεις».

Ποιοι είναι τελικά όμως αυτοί που συμμετέχουν σ’ αυτήν την πρωτοβουλία και πόσο «νέα» μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η κίνηση;

Παρατηρώντας κανείς τα ονόματα των δημοσιογράφων που προσυπογράφουν το κείμενο εύκολα μπορεί να διακρίνει κανείς ότι δεν πρόκειται για τίποτα παραπάνω από μια σύμπραξη όλου του εργοδοτικού και νεοφιλελεύθερου συρφετού ο οποίος από την έναρξη της κρίσης έχει συναινέσει σε μειώσεις μισθών, έχει βουλώσει το στόμα στις εκατοντάδες απολύσεις που έχουν γίνει και αποτελεί τον πυρήνα των πλέον φανατικών απεργοσπαστών.

Επίσης διαβάζοντας τη λίστα με τα ονόματα, 60 περίπου προέρχονται απ’ τον όμιλο Αλαφούζου (η πλειονότητα των οποίων είναι εργοδοτικοί, κάτι που ισχύει και για τα υπόλοιπα μαγαζιά που «εκπροσωπούνται» στη λίστα) και άλλα τόσα απ’ τον ΔΟΛ, τα πλέον παραδοσιακά μαγαζιά των ΜΜΕ δηλαδή, στα οποία μάλιστα την τελευταία πενταετία έχουμε δει πραγματική σφαγή με απολύσεις, περικοπές και μη καταβολή δεδουλευμένων. Ακόμα στην κίνηση αυτοί συμμετέχουν περίπου 40 εργαζόμενοι της ΕΡΤ, οι οποίοι αποτελούν το πλέον συντηρητικό κομμάτι της, έχοντας προσχωρήσει σε Δ.Τ. και ΝΕΡΙΤ απ’ την πρώτη στιγμή.

Ας διαβάσουμε, όμως, παράγραφο-παράγραφο ορισμένα αποσπάσματα της πρώτης ανακοίνωσής τους.

H κρίση αποδιάρθρωσε τις εργασιακές σχέσεις, διόγκωσε την ανεργία, κατέστησε προβληματικές τις περισσότερες επιχειρήσεις του κλάδου: Η κρίση δεν είναι μία μεταφυσική συνθήκη η οποία μπορεί και να «φυτεύτηκε» από μόνη της. Οι κρίσεις που ιστορικά παρουσιάζονται στον καπιταλισμό δεν είναι ασυνεχείς και σίγουρα έχουν συγκεκριμένους κερδισμένους, δηλαδή τα αφεντικά. Φυσικά, γι’ αυτά τ’ αφεντικά, η κρίση αποτέλεσε όντως μια ευκαιρία. Γιατί έτσι κατάφεραν να προχωρήσουν μαζικά και νομοθετικά (με την αρωγή του κράτους) σε κινήσεις που πάντα επεδίωκαν, όπως η ελαστική εργασία και η ενδοομιλική κινητικότητα. Και όλα αυτά τα επέβαλαν μοιράζοντας μισθούς πείνας, καθώς διαχρονικά βγάζουν φλύκταινες όταν ακούν για ένσημα και ασφάλιση, συσσωρεύοντας έτσι ακόμα περισσότερα κέρδη για τις επιχειρήσεις τους. Και στη συνέχεια, αυτά τα υπερκέρδη, τα τοποθετούν με μεγάλη ευκολία σε τράπεζες και funds του εξωτερικού, την ίδια ώρα που προπαγανδίζουν το «πατριωτικό καθήκον» που πρέπει να επιδείξουμε αποδεχόμενοι τη σκληρή λιτότητα βγάζοντας το σκασμό.

Απειλητικά σημάδια εμφανίζονται για την ελευθερία του Τύπου από κυβερνητικές επιλογές αλλά και από συνδικαλιστικές μεθοδεύσεις (βλ. πρόσφατες διαγραφές από το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ): Αφού πέφτει στο τραπέζι το θέμα της… συναδελφικής αλληλεγγύης, να ξεκαθαρίσουμε ότι η αλληλεγγύη μεταξύ συναδέλφων δεν είναι επιλεκτική και δεν αφορά μόνο υποθέσεις πειθαρχικών παραπτωμάτων, αλλά θα πρέπει να εκδηλώνεται και στους χώρους εργασίας, όπως τα sites, όπου πραγματικά οι συνθήκες γαλέρας που επικρατούν φέρνουν τον μεσαίωνα up to day Επειδή όμως το πρεστίζ και τα προνόμια του να είσαι στα υφιστάμενα σωματεία του κλάδου χάνονται με τις ποινές και τις διαγραφές, ποιος ασχολείται τώρα με τους εργαζόμενους στo διαδίκτυο. Στο κομμάτι της ελευθερίας του Τύπου, θα θέλαμε επίσης να ρωτήσουμε, αν την εννοούν ως το δικαίωμα στην άσκηση πολιτικής και μάλιστα μέσω χυδαίας προπαγάνδας ξεπλύματος, την οποία κατήγγειλαν εκατοντάδες πολίτες, με χαρακτηριστικά παραδείγματα, είτε φασιστικές ενέργειες και επιθέσεις είτε μέσω καλλωπισμού (εκάστοτε) κεντρικών κυβερνητικών επιλογών σε άμεση συνάρτηση με τα συμφέροντα των εργοδοτών τους.

Το τέλος εποχής, όπως σηματοδοτήθηκε και από την απεργία της ΠΟΕΣΥ: Θα θέλαμε να αναφέρουμε απλώς ότι το τέλος εποχής έχει έρθει εδώ και πολύ καιρό. Από τον άκρατο συντεχνιασμό που καθιστούσε (και καθιστά) τα σωματεία ένα κλειστό κλαμπ προυχόντων, τον ακατάσχετο εργοδοτισμό, ενώ το προσφάτως ψηφισθέν ασφαλιστικό νομοσχέδιο και ό,τι συνεπάγεται αυτό για το αγγελιόσημο και τον κλάδο μας συνολικά, ήταν το «κερασάκι στην τούρτα». Το τέλος της όποιας εποχής δεν το σηματοδοτεί καμία απεργία (αν και σε κάποιες περιπτώσεις αυτό θα ήταν το ευκταίο) αλλά μια συνολικότερη συμπεριφορά, λογική και κουλτούρα η οποία παρακμάζει και πεθαίνει. Το τέλος εποχής λοιπόν για την ΕΣΗΕΑ μπορεί τυπικά να φαίνεται ότι φτάνει τώρα αλλά ουσιαστικά έχει συντελεστεί εδώ και πολλά χρόνια.

Μέλη και τους δημοσιογράφους στα sites του Internet και όσους, από τις νεότερες γενιές, δεν είναι, εξαιτίας της αρχαϊκής σύνδεσης ταμείου και συνδικαλιστικού φορέα και εργάζονται με Δ.Π.Υ. και άλλη ασφάλιση. Χωρίς αναχρονιστικούς διαχωρισμούς ανάλογα με το είδος του μέσου. Με ξεχωριστό το συνδικαλισμό των συνταξιούχων: Χωρίς καμιά διάθεση αυτοαναφορικότητας, η Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ είναι η μόνη που έχει αναδείξει εμπράκτως με κείμενα, δράσεις και παρεμβάσεις το θέμα των ανασφάλιστων εργαζομένων στις διαδικτυακές γαλέρες, ως μέρος της καμπάνιας της για τους εργαζόμενους στα site. Επίσης θα θέλαμε μία αρκετά διαφωτιστική διευκρίνιση. Η παραδοχή πως ένα τεράστιο κομμάτι του κλάδου εργάζεται με Δ.Π.Υ. (ή αλλιώς με μπλοκάκι) απεμπολώντας όλη την διαδικασία με την οποία κάποιος εξαναγκάζεται να «είναι αφεντικό του εαυτού του» και να φορολογείται ως τέτοιο, βάζει ή δεν βάζει πλάτη σε μία επαίσχυντη τακτική των αφεντικών; Γιατί η πλειοψηφία των συναδέλφων/ισσών με μπλοκάκι που εργάζονται σε sites (για παράδειγμα), καλύπτουν πάγιες και σταθερές ανάγκες του μέσου, για τις οποίες σίγουρα δεν αμείβονται όπως θα έπρεπε. Επίσης αρκετοί από εκείνους που υπογράφουν την «νέα αρχή» προέρχονται από την ΕΡΤ και μάλιστα ήταν εκείνοι που είχαν αντιταχθεί σφόδρα σε ΚΑΘΕ κινητοποίηση των συμβασιούχων (μπλοκάκηδων δηλαδή) της ΕΡΤ όταν οι τελευταίοι πετάγονταν στο δρόμο. Επίσης είναι οι ίδιοι που είχαν αντιταχθεί με την ίδια λύσσα σε κάθε κινητοποίηση για την υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων για τις οποίες δεν αναφέρεται ούτε κουβέντα στο κείμενο τους.

Νέα αρχή πρέπει να κάνουμε και στις μορφές της κινητοποίησής μας, υποστηρίζουν αλλά για να δούμε παρακάτω…

Τα ανοιχτά Μ.Μ.Ε. πρέπει να είναι ο κανόνας (και όχι η εξαίρεση) στις κινητοποιήσεις μας και το όπλο μας για να διεκδικούμε τα εκάστοτε αιτήματά μας: Πλήρης ταύτιση με τη γλώσσα των εργοδοτών, οι οποίοι στο ενδεχόμενο κλειστού μαγαζιού, τρομοκρατούνται για τα χαμένα κλικς και επιχειρηματολογούν λέγοντάς μας ότι από τα κλειστά ΜΜΕ χάνουμε εξίσου και εμείς. Μόνο που, είτε με κλειστά, είτε με ανοιχτά ΜΜΕ, η εργοδοσία είναι αυτή που καρπώνεται τον πλούτο της υπεραξίας μας. Να μην λησμονούμε τον μόνο δρόμο ο οποίος έχει ανοίξει περάσματα για όλους/ες εμάς τους εκμεταλλευόμενους/ες. Ο αγώνας, όπου και με την απεργία σαν όπλο, μπορεί να πονέσει πραγματικά τους εργοδότες εκεί που το καταλαβαίνουν, δηλαδή την τσέπη τους. Επίσης αυτό που επιθυμούν και δεν το λένε, τόσο οι 400 όσο και τα αφεντικά, είναι ανοιχτά μαγαζιά με τους όρους της εργοδοσίας γι’ αυτό βγάζουν αφρούς όταν ακούν για απεργιακή ενημέρωση που θα παίζει από όλα τα Μέσα και για την οποία θα είναι υπεύθυνη απεργιακή επιτροπή η οποία θα έχει ως κύριο μέλημά της, την προπαγάνδιση των αιτημάτων της απεργίας και την διασύνδεσή τους με την κοινωνία. Θέλουν την προπαγάνδα απείραχτη, τους πολίτες μακριά και τα αφεντικά ευχαριστημένα. Αυτό μπορεί να λέγεται νέα, μπορεί να λέγεται και αρχή αλλά συνδικαλισμός δεν λέγεται όσες φορές κι αν βαπτιστεί στην μιντιακή κολυμπήθρα των εργοδοτών.

Αυτά, σε ό,τι αφορά στα «ιδεολογήματα» της ανακοίνωσης, η οποία βασίζεται σε αντιδραστικό σκεπτικό που απέχει έτη φωτός από την ανάγκη συσπείρωσης των εργαζομένων στα ΜΜΕ.

Ας προχωρήσουμε όμως και στις υπογραφές, ξεχωρίζοντας ορισμένες εξ αυτών για να κατανοήσουμε ποιοι πλαισιώνουν την κίνηση. Δυνατές πένες, στιβαρά προφίλ παρουσιαστών ειδήσεων, πρώην υφυπουργοί. Το ανφάν γκατέ του εργοδοτικού απόπατου.

Σία Κοσιώνη: Η κα Κοσιώνη όχι μόνο παρουσιάζει το κεντρικό δελτίο του ΣΚΑΙ, επιδιδόμενη καθημερινά σε αντιδραστική και αντεργατική ρητορεία, αλλά στο παρελθόν έχει υπογράψει κείμενο υπό τον τίτλο «Η λαθρομετανάστευση γεννάει ακροδεξιούς «Χρυσαυγίτες», φορώντας την ταμπέλα «λαθραίος» σε ανθρώπους που μεταναστεύουν για μια καλύτερη ζωή. Αυτό το 2012, καθώς στις μέρες μας στο πλαίσιο μιας όψιμης ευαισθησίας προς τους μετανάστες δεν δίστασε να ποζάρει ως τέτοια σε εξώφυλλο του DownTown.

Τάκης Καμπύλης: Ως διευθυντής του Αθήνα 9,84 έκλεινε τα μικρόφωνα εργαζομένων που έβγαζαν απεργιακά προγράμματα για τα δίκαια αιτήματά τους, ενώ κορωνίδα της αυταρχικής του συμπεριφοράς ήταν το γεγονός ότι απέλυσε τη δημοσιογράφο Λαμπρινή Θωμά, γιατί υπερασπίστηκε onair την τότε απεργία στα ΜΜΕ.

Πάσχος Μανδραβέλης: Τα έχει βάλει με όλους όσοι έχουν βγει στον δρόμο για να διεκδικήσουν. Επιδίδεται καθημερινά σε νεοφιλελέ προπαγάνδα και με κείμενά του δεν έχει αφήσει στο απυρόβλητο φοιτητές, αριστερούς, αναρχικούς και εργάτες. Ακόμα και από την θέση του εξωτερικού συνεργάτη στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου ενώ έχει αποδειχθεί ότι έχει κάνει λογοκλοπή ενώ έχει παρουσιάσει ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες και αστήριχτους ισχυρισμούς ως «ρεπορτάζ»

Προκόπης Δούκας: Αυτός που ξεπούλησε με τη μία τον αγώνα τον συναδέλφων του στην ΕΡΤ και έτρεξε να κάνει αμέσως αίτηση στη ΝΕΡΙΤ επειδή λέει τον ρωτούσαν στη λαϊκή πότε θα ξαναβγεί στο γυαλί!

Θανάσης Γεωργακόπουλος: Αρχιεργοδοτικός της ΕΡΤ. Στην βασική ομάδα που έστησε την Δ.Τ. μετά το «μάυρο» στην ΕΡΤ και διευθυντής του ραδιοφώνου της ΝΕΡΙΤ. Στον σκληρό πυρήνα και της παρούσας κίνησης.

Και πως θα μπορούσαν να λείπουν αγαπημένα πρόσωπα της μικρής μας κοινωνίας: Γιάννης Πρετεντέρης, Μαρία Χούκλη, Άρης Πορτοσάλτε, Παντελής Καψής (περισσότερα εδώ), Άννα Παναγιωταρέα, Σωτήρης Πουλόπουλος.

Στην πραγματικότητα η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που σήμερα συμμετέχουν σ’ αυτή τη νέα κίνηση, ενδιαφερόμενοι για το καλό του κλάδου, προέρχονται απ’ την συνδικαλιστική συντεχνία της ΕΣΗΕΑ και των ενώσεων που όλα τα χρόνια κλείνουν τα μάτια στους επισφαλείς, τους μαύρους και τους μπλοκάκηδες του κλάδου. Αφού έφαγαν μεταξύ τους τα «καλά» του αγγελιοσήμου, σήμερα που διαβλέπουν το τέλος των προνομίων, απαρνιούνται και καταγγέλλουν τον παλιό και «αρχαϊκό» (sic), όπως διατυμπανίζουν, συνδικαλισμό της ΕΣΗΕΑ. Ένα σωματείο – συντεχνία που λειτουργεί πίσω από κλειστές πόρτες και το οποίο ουσιαστικά υπάρχει όχι για να προασπίζεται να δικαιώματα των εργαζομένων του κλάδου αλλά για να κρατά τις ισορροπίες με την εξουσία και την εκάστοτε κυβέρνηση, ασκώντας τελικά το ίδιο πολιτική.

 Το σωματείο αυτό μάλιστα παρέμενε κλειστό για όλες τις μορφές της επισφαλούς και μαύρης εργασίας, δεν αναγνώριζε και συνεχίζει, να μην αναγνωρίζει τους συναδέλφους που εργάζονται στα sites ή αμείβονται με Δ.Π.Υ., την ίδια στιγμή που συνεχίζει να έχει ως μέλη του, τους εργοδότες όλων αυτών των αόρατων εργαζομένων.

Φυσικά καθόλου εντύπωση δεν πρέπει να μας κάνει, αν μέσα στο νέο τοπίο που δημιουργείται στον κλάδο με την κατάργηση του αγγελιοσήμου, δούμε τελικά τη «ριζοσπαστική στροφή» της ΕΣΗΕΑ και τελικά θελήσει να εντάξει όλο αυτό το κομμάτι εργαζομένων που μέχρι σήμερα έκλεινε τα μάτια, μόνο και μόνο για να καρπωθεί κάτι απ’ τις εισφορές τους.

Την ίδια στιγμή, στην πιο κρίσιμη στιγμή για τον κλάδο οι καρεκλοκένταυροι της ΕΣΗΕΑ επιβεβαιώνουν με τη στάση τους για ακόμη μια φορά για ποιο λόγο η συνέλευσή μας τους αντιμετωπίζει εδώ και καιρό ως «συνδικαλιστικά ζόμπι».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς λειτούργησαν οι ενώσεις το τελευταίο διάστημα, αποτελεί η συνάντηση του Διοικητικού Συμβουλίου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεως Συντακτών με τα διευθυντικά στελέχη όλων των εντύπων, ραδιοτηλεοπτικών και διαδικτυακών Μέσων, προκειμένου να συνδιαλλαχθεί μαζί τους εν μέσω απεργίας (η σχετική παρέμβαση που πραγματοποιήσαμε απέναντι σε αυτή την συνδιαλλαγήεδώ). Φυσικά ο πραγματικός στόχος αυτής της συνάντησης δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η ικανοποίηση του αιτήματος των διευθυντών για σπάσιμο της απεργίας.

Είναι ηλίου φαεινότερο πως η «νέα αρχή» και κάθε τέτοιου είδους νέα αρχή δεν στοχεύει πουθενά αλλού παρά μόνο στον εξανδραποδισμό της έννοιας του να αγωνίζεσαι στον χώρο δουλειά σου συνολικά. Σ’ ένα κλάδο με πλήθος ειδικοτήτων, συνθηκών εργασίας, στάτους, επαφής με τα κέντρα εξουσίας αλλά και πολλών αντιφάσεων, η ίδια η έννοια του εργαζόμενου τίθεται εν αμφιβόλω. Από την σκοπιά των εργοδοτών ήδη ο χρόνος ζωής ενός εργαζόμενου σε οποιοδήποτε μαγαζί και πόστο είναι μία πολύ σχετική έννοια. Μπορεί από τη μία στιγμή να εργαζόμαστε άμισθοι, μετά «μαύροι», μετά με μπλοκάκι με μισθό χαρτζιλίκι και σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να περάσουμε, με διαφορετική σειρά, από όλες αυτές τις συνθήκες. Αν δεν καταλήξουμε άνεργοι που είναι η μόνη πάγια και σταθερή κατάσταση από την οποία ξεκινούμε πλέον.

Από την πλευρά των υπογραφόντων προωθείται η άποψη, την οποία την υπηρετούν με θέρμη κιόλας (σε αυτό είναι συνεπείς) πως είναι συνεργάτες και όχι εργαζόμενοι. Δεν είμαστε, δηλαδή, εργάτες και εργάτριες που μας απομυζούν καθημερινά τον κόπο της εργασίας μας αλλά με κάποιο (πάλι μεταφυσικό) τρόπο μοιραζόμαστε την ευθύνη για τα επιχειρηματικά πλάνα του αφεντικού και της βιωσιμότητας των μαγαζιών του. Για αυτό θα πρέπει να παραμένουμε πειθήνιοι καθώς η μέγγενη της ανεργίας και της εξαθλίωσης μας ακουμπά όλους και όλες.

Μέσα σε αυτό το πραγματικά δυστοπικό περιβάλλον, που με πολύ μελετημένο τρόπο προσπαθεί να επιβάλλει η ανίερη σύμπραξη κράτους, αφεντικών, εργατοπατέρων και εργοδοτικών, υπάρχει και ο κόσμος της βάσης του κλάδου ο οποίος αγωνίζεται. Με πολυεπίπεδο κόστος στην εργασίας μας και την ίδια μας την ζωή. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι μία νέα αρχή που θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην εξαφάνιση, αλλά το να πάρουμε τις τύχες της ζωής μας και του πλούτου που παράγουμε, στα χέρια μας. Να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας και την αξιοπρέπεια μας. Δεν χρειαζόμαστε ειδικούς και διαμεσολαβητές για να συνομιλήσουμε με τον/την συνάδελφο μας για τα κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στον χώρο εργασίας μας. Όπως επίσης και τους τρόπους με τους οποίους θα βάλουμε ανάχωμα στην επέλαση της εργοδοτικής καφρίλας.

Με γνώμονα την αυτοοργάνωση και τον αγώνα από τα κάτω, μπορούμε να δημιουργήσουμε εργασιακές επιτροπές σε κάθε μαγαζί, να στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες σε απολύσεις, τραμπουκισμούς και εργοδοτικές αυθαιρεσίες. Να δημιουργήσουμε τις συνθήκες αυτές όπου ενδεχομένως να οδηγήσουν και στην δημιουργία μαχητικών δομών βάσης (συνδικαλιστικών, σωματειακών) που θα μας επιτρέψουν να είμαστε πιο αιχμηροί, πιο μαχητικοί και εν τέλει, αποτελεσματικοί στις μάχες που οφείλουμε να δώσουμε, όχι στο απώτερο μέλλον αλλά τώρα.