Στην κο­ρυ­φαία, ίσως, ται­νία (μετά από τον Πο­λί­τη Κέιν…), που ασχο­λή­θη­κε με τον κόσμο της δη­μο­σιο­γρα­φί­ας, το The Network, ο πυ­ρε­τι­κός Πίτερ Φιντς απέ­δω­σε την «τρέλα» ενός κε­ντρι­κού πα­ρου­σια­στή ει­δή­σε­ων, του Χά­ουαρντ Μπιλ, μπρο­στά στη δική του από­λυ­ση, τον αλ­κο­ο­λι­σμό, την απο­τυ­χία, τη χα­μη­λή θε­α­μα­τι­κό­τη­τα και την ελεύ­θε­ρη πτώση των οι­κο­νο­μι­κών δει­κτών της επι­χεί­ρη­σης του κα­να­λιού. Ο Μπιλ ξεσπά και ξι­φουλ­κεί κατά πά­ντων: Των αρ­γυ­ρώ­νη­των πο­λι­τι­κών, της εται­ριο­κρα­τί­ας, της δη­μο­σιο­γρα­φί­ας που συ­γκα­λύ­πτει και απο­σιω­πά, των σκο­τει­νών και πο­λύ­πλο­κων δαι­δά­λων της εξου­σί­ας, της αδια­φο­ρί­ας του ίδιου του κοι­νού για τα τε­κται­νό­με­να. 

Το κα­νά­λι που ερ­γά­ζε­ται, ανα­κα­λεί την από­λυ­ση, επι­μη­κύ­νει τον χρόνο με­τά­δο­σης της εκ­πο­μπής του και βλέ­πει την θε­α­μα­τι­κό­τη­τα και τις δια­φη­μί­σεις να χτυ­πούν νέα ρεκόρ, κοι­νώς η «τρέλα» του Μπιλ που­λά­ει, αρέ­σει και φέρ­νει έσοδα, ακρι­βώς επει­δή ο αστα­θής ψυ­χο­λο­γι­κά άν­κορ­μαν λέει τις σκλη­ρές και με­γά­λες αλή­θειες, τις οποί­ες, βέ­βαια, όλοι υπο­ψιά­ζο­νταν ή ήξε­ραν, αλλά δεν ομο­λο­γού­σαν ον κά­με­ρα.

Κά­ποια στιγ­μή, ο Μπιλ μπαί­νει στο άβατο των άβα­των, πα­ρα­βιά­ζει τις πιο κλει­στές και απα­ρα­βί­α­στες πόρ­τες, την εται­ρι­κή κα­τά­στα­ση του ίδιου του κα­να­λιού, για το οποίο ερ­γά­ζε­ται και εκ­πέ­μπει. Το κα­νά­λι πρό­κει­ται να εξα­γο­ρα­στεί από μια σα­ου­δα­ρα­βι­κών συμ­φε­ρό­ντων εται­ρία πε­τρε­λαί­ου, αμε­ρι­κα­νοί ιδιο­κτή­τες, μέ­το­χοι και στε­λέ­χη τρί­βουν τα χέρια τους από ικα­νο­ποί­η­ση για το με­γά­λο ντηλ και ενώ ετοι­μά­ζο­νται να γε­μί­σουν τις τσέ­πες τους με πε­τρο­δο­λά­ρια τότε κάνει την τη­λε­ο­πτι­κή του εμ­φά­νι­ση ο Μπιλ, κα­ταγ­γέλ­λο­ντας την αγο­ρα­πω­λη­σία, στη­λι­τεύ­ο­ντας το εται­ρι­κό πα­ρα­σκή­νιο, απαι­τώ­ντας δια­φά­νεια και δη­μο­κρα­τι­κό έλεγ­χο και ζη­τώ­ντας από το κοινό του να ξε­ση­κω­θεί και να απο­τρέ­ψει την αγο­ρα­πω­λη­σία, στέλ­νο­ντας σχε­τι­κά  τη­λε­γρα­φή­μα­τα στον Λευκό Οίκο και το Κο­γκρέ­σο. Ας υπεν­θυ­μί­σω εδώ ότι η ται­νία γυ­ρί­στη­κε στα μέσα της δε­κα­ε­τί­ας του 1970, με την πε­τρε­λαϊ­κή κρίση, το Γουό­τερ­γκέιτ και την ήττα και το τραύ­μα του βρώ­μι­κου Βιετ­νάμ στο απο­κο­ρύ­φω­μα τους.

Η αγο­ρα­πω­λη­σία τερ­μα­τί­ζε­ται στα σπάρ­γα­να, λόγω των αντι­δρά­σε­ων του κοι­νού και των πάνω από 6.000.000 αρ­νη­τι­κών τη­λε­γρα­φη­μά­των, τα οποία φθά­νουν στην εί­σο­δο του Λευ­κού Οίκου. Και τότε ανα­λαμ­βά­νει ο άγ­γε­λος του σκό­τους, ο διευ­θύ­νων σύμ­βου­λος του κα­να­λιού (μια ανυ­πέρ­βλη­τη ερ­μη­νεία του καλού ρο­λί­στα, Νεντ Μπίτι), ο οποί­ος καλεί εσπευ­σμέ­να τον Μπιλ στο γοτ­θι­κής ατμό­σφαι­ρας γρα­φείο του. «Δεν υπάρ­χει δη­μο­κρα­τία, δεν υπάρ­χουν Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες, δεν υπάρ­χει Σύ­νταγ­μα, δεν υπάρ­χουν νόμοι ή κα­νό­νες, δεν υπάρ­χουν λαοί και κυ­ριαρ­χί­ες τους, κύριε Μπιλ. Υπάρ­χου­με εμείς, οι εται­ρί­ες μας, οι με­γά­λες εται­ρί­ες μας, τα κε­φά­λαια μας, οι επεν­δύ­σεις μας, οι συμ­βά­σεις και οι συμ­φω­νί­ες μας, οι με­το­χές μας, τα συμ­φέ­ρο­ντα μας. Βγες και μά­ζε­ψε το κοινό σου!», ουρ­λιά­ζει ο διευ­θύ­νων σύμ­βου­λος, μπρο­στά σε έναν κά­τα­σπρο και κα­ταρ­ρα­κω­μέ­νο άν­κορ­μαν, ο οποί­ος όντως βγαί­νει και πα­λεύ­ει να… μα­ζέ­ψει το κοινό του.

Η εκ­πο­μπή παίρ­νει τον κα­τή­φο­ρο, ο Μπιλ δεν αρέ­σει πια, οι τη­λε­θε­α­τές γυ­ρί­ζουν την πλάτη τους στα αναι­μι­κά κη­ρύγ­μα­τα πα­ραί­τη­σης, συ­γκα­τά­βα­σης και απο­στρά­τευ­σης, το κα­νά­λι χάνει χο­ρη­γούς, συ­νερ­γα­σί­ες και δια­φη­μί­σεις. Ας αφήσω την συ­νέ­χεια για τη μικρή ή τη με­γά­λη οθόνη σας. Εξάλ­λου, το φιλμ είναι ένα από τα τε­ρά­στια δια­μά­ντια της αμε­ρι­κα­νι­κής κι­νη­μα­το­γρα­φί­ας, πο­λυ­ε­πί­πε­δο και δια­χρο­νι­κό και αξί­ζει όσοι δεν το έχετε δει να το ανα­ζη­τή­σε­τε και να το πα­ρα­κο­λου­θή­σε­τε. Συν τοις άλ­λοις, οι όποιοι πα­ραλ­λη­λι­σμοί θα ακο­λου­θή­σουν έχουν σαν βάση τους αυτά τα απο­σπά­σμα­τα.  Και αυτό γιατί κα­ταρ­χάς μια ει­σα­γω­γή με δά­νεια από το Network θα άξιζε για ένα κεί­με­νο αφιε­ρω­μέ­νο στην εν­δο­ε­ται­ρι­κή κα­τά­στα­ση του Μέγκα Τσά­νελ.

Φα­ντα­στεί­τε, την ώρα που το κα­νά­λι πνέει τα λοί­σθια και ενώ σω­σί­βιο και σω­τη­ρία δεν δια­φαί­νε­ται από που­θε­νά, να «τρε­λαι­νό­ταν», για πα­ρά­δειγ­μα, η Τρέμη ή κα­λύ­τε­ρα ο Πρε­τε­ντέ­ρης που έχει κάνει και την «αυ­το­κρι­τι­κή» του και να άρ­χι­ζε τα απο­κα­λυ­πτι­κά κη­ρύγ­μα­τα αλά Χά­ουαρντ Μπιλ. «Ο Μπό­μπο­λας κάνει πλά­τες στην Ελ­ντο­ρά­ντο Γκολντ, η Άκτωρ έχει φάει με δέκα μα­σέ­λες από τα κρα­τι­κά τα­μεία, Βαρ­δι­νο­γιάν­νης, Φι­λιπ­πό­που­λος και Μάρης έχουν πιει με το μπου­ρί της σό­μπας το αίμα των ερ­γα­ζο­μέ­νων τους στις εται­ρί­ες που ελέγ­χουν και τις ιντερ­νε­τι­κές σε­λί­δες που κα­τέ­χουν, ο Ψυ­χά­ρης δεν πλη­ρώ­νει στον ΔΟΛ και έχει παρ­κα­ρι­σμέ­να τα προ­σω­πι­κά του δά­νεια σε λο­γα­ρια­σμούς στην Ελ­βε­τία, η Πρέ­σβει­ρα Καλής Θε­λή­σε­ως είναι μια κα­λο­στη­μέ­νη απάτη, οι τρά­πε­ζες κα­τέ­χουν ολο­κλη­ρω­τι­κά το κα­νά­λι, είναι οι ιδιο­κτή­τριες του κα­να­λιού και εκ­πέ­μπου­με όσα οι τρά­πε­ζες θέ­λουν για να εξυ­πη­ρε­τή­σου­με τα συμ­φέ­ρο­ντα τους, το χρέος της Ελ­λά­δας δεν είναι βιώ­σι­μο, αλλά δεν υπάρ­χει Ελ­λά­δα, υπάρ­χουν Μότορ Όιλ, Άκτωρ, μή­ντια γκρου­πς και Άλφα Μπανκ και Πει­ραιώς!». Μα­γεία, έτσι, δεν μπο­ρεί­τε να πείτε; Άσε που και εν­δε­χο­μέ­νως η τη­λε­θέ­α­ση θα χτύ­πα­γε κόκ­κι­νο και το κα­νά­λι θα σω­ζό­ταν από τις εισ­ρο­ές εσό­δων και τις δια­φη­μί­σεις και όχι από τις αυ­ξή­σεις με­το­χι­κού κε­φα­λαί­ου… Αλλά, ας μην κα­κο­με­λε­τά­με και ας αφή­σου­με το Μέγκα να κοι­μη­θεί όπως λένε και για τους δε­σπο­τά­δες και τους επι­σκό­πους. Αν και η λο­γι­κή και οι εξε­λί­ξεις υπα­γο­ρεύ­ουν πως μάλ­λον θα ανα­γεν­νη­θεί από την τέφρα του, σαν άλλος τη­λε­ο­πτι­κός φοί­νι­κας ή σαν μια ιδιω­τι­κή «ΝΕΡΙΤ».

Ας αφή­σου­με, λοι­πόν, το Μέγκα στην… ανη­συ­χία του και ας έρ­θου­με στα… ανή­συ­χα δη­μο­σιο­γρα­φι­κά «νιάτα» τα οποία συ­νυ­πέ­γρα­ψαν την έκ­κλη­ση προς απερ­γο­σπα­σία και διά­σπα­ση της ΕΣΗΕΑ. Δια­κό­σιοι πλας δη­μο­σιο­γρά­φοι και «δη­μο­σιο­γρά­φοι» απο­φά­σι­σαν να κα­ταγ­γεί­λουν την ΕΣΗΕΑ (και την ΠΟΕΣΥ), κυ­κλο­φο­ρώ­ντας μια «έκ­κλη­ση» για νοι­κο­κύ­ρε­μα στο «σπίτι» τους (μας) και μια «νέα αρχή» με αφορ­μή και την απερ­γία.

Το πρώτο σχό­λιο αφορά την κα­ταγ­γε­λία για «συ­ντε­χνια­κές λο­γι­κές» και «σω­μα­τεία – συ­ντε­χνί­ες», λο­γι­κές που δήθεν εντο­πί­ζο­νται στη δια­τή­ρη­ση του «αρ­χαϊ­κού θε­σμού» των Πει­θαρ­χι­κών Συμ­βου­λί­ων – τους έχει τσού­ξει αφά­ντα­στα η από­φα­ση για δια­γρα­φές και επι­πλή­ξεις λόγω πα­ρα­βί­α­σης της δε­ο­ντο­λο­γί­ας και με­ρο­λη­ψί­ας στο πε­ριε­χό­με­νο. Πρώτο λάθος τους: Συ­ντε­χνία ονο­μά­ζε­ται η ομάδα ή το σω­μα­τείο που δια­τη­ρεί σε ίση μοίρα και τύχη απλά μέλη και ερ­γα­ζό­με­νους και διευ­θυ­ντές, αρ­χι­συ­ντά­κτες και εκ­δό­τες και από αυτή την σκο­πιά και μόνο, ναι η ΕΣΗΕΑ είναι συ­ντε­χνία ακόμη. Λίγο δύ­σκο­λο όμως να το εντο­πί­σουν και να το στη­λι­τεύ­σουν αυτοί που συ­νυ­πο­γρά­φουν την «έκ­κλη­ση» μαζί με το πλέον κραυ­γα­λέο ίσως πα­ρά­δειγ­μα συ­ντε­χνια­κής λο­γι­κής, όπως αυτή ταυ­το­ποιεί­ται στο πρό­σω­πο του πρώην διευ­θυ­ντή εφη­με­ρί­δων και  υπουρ­γού νυν σχο­λια­στή και αρ­θρο­γρά­φου, πορ­φυ­ρο­γέν­νη­του και κλη­ρο­νο­μι­κώ δι­καίω τρί­της γε­νιάς στε­λέ­χους πολ­λών ΜΜΕ, Πα­ντε­λή Καψή.

Το σω­στό­τε­ρο βέ­βαια θα ήταν να έγρα­φα παρέα και όχι μαζί. Γιατί – ω του θαύ­μα­τος! – πάρα πολ­λοί εξ όσων υπο­γρά­φουν την «έκ­κλη­ση» έχουν δύο κοινά ση­μεία με­τα­ξύ τους : 1ον Είναι σε­ση­μα­σμέ­νοι για την απερ­γο­σπα­στι­κή τους στάση και την αντι­συ­να­δελ­φι­κή τους συ­μπε­ρι­φο­ρά πριν και μετά την «κρίση του Τύπου» και τα χρό­νια του μνη­μο­νί­ου και 2ον Μάλ­λον εντε­λώς τυ­χαία έχουν ερ­γα­στεί κατά και­ρούς ή ερ­γά­ζο­νται και σή­με­ρα σε ΜΜΕ όπου ο Πα­ντε­λής Καψής ήταν διευ­θυ­ντής, μέλος ΔΣ ή βα­σι­κός σχο­λια­στής (ΔΟΛ, ΤΑ ΝΕΑ, ΤΟ ΒΗΜΑ, ΣΚΑΪ, όμι­λος Αλα­φού­ζου) ή προϊ­στά­με­νος υπουρ­γός τους (ΝΕΡΙΤ, ΔΤ). Επί­σης ορι­σμέ­νοι οφεί­λουν την επαγ­γελ­μα­τι­κή τους ανέ­λι­ξη, στον ΔΟΛ ή στο κα­νά­λι – ζόμπι πρώτα της ΔΤ και έπει­τα της ΝΕΡΙΤ και τους ρα­διο­φω­νι­κούς σταθ­μούς που ο Καψής ίδρυ­σε πάνω στο κου­φά­ρι της ΕΡΤ και σαν υπουρ­γός Δη­μό­σιας Ρα­διο­τη­λε­ό­ρα­σης στη σα­μα­ρο­βε­νι­ζε­λι­κή κυ­βέρ­νη­ση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ  το κα­λο­καί­ρι του 2013.

Το δεύ­τε­ρο σχό­λιο επο­μέ­νως είναι οφθαλ­μο­φα­νές: Έχου­με μπρο­στά μας ένα «πα­ρε­ά­κι» απερ­γο­σπα­στών και ψευ­δώ­νυ­μα «δη­μο­σιο­γρά­φων», σχε­δόν όλους τους απερ­γο­σπά­στες αν­θρώ­πους του κυ­ρί­ου υπουρ­γού – για να πα­ραλ­λά­ξω έναν άλλον, κι­νη­μα­το­γρα­φι­κό τίτλο – οι οποί­οι υπήρ­ξαν κατά και­ρούς χαϊ­δε­μέ­να παι­διά, υφι­στά­με­νοι ή κομ­μά­τι της διοι­κη­τι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας με πυ­ρή­να και νο­μι­μο­ποί­η­ση του ρόλου τους, την πα­ρου­σία δίπλα ή κοντά σε ένα κο­ρυ­φαίο διοι­κη­τι­κό στέ­λε­χος και μέλος ΔΣ, άρα μέρος της εκά­στο­τε ερ­γο­δο­σί­ας των ΜΜΕ και στη συ­νέ­χεια υπουρ­γό δύο κυ­βερ­νή­σε­ων που ευ­θύ­νο­νται για πλεί­στα όσα κακά και άθλια στο χώρο του Τύπου, τον καιρό των μνη­μο­νί­ων. Τότε βέ­βαια οι ίδιοι «δη­μο­σιο­γρά­φοι» σιω­πού­σαν ή έκα­ναν τα στρα­βά μάτια πολύ βο­λι­κά, μπρο­στά στις κυ­βερ­νη­τι­κές με­θο­δεύ­σεις και αθλιό­τη­τες. Υπεν­θυ­μί­ζε­ται για όσους το ξε­χνούν ότι ο Καψής υπήρ­ξε και κυ­βερ­νη­τι­κός εκ­πρό­σω­πος στην κυ­βέρ­νη­ση Πα­πα­δή­μου, την κυ­βέρ­νη­ση του PSI, την κυ­βέρ­νη­ση που κα­τα­πό­ντι­σε με­τα­ξύ άλλων και τα απο­θε­μα­τι­κά του ΕΔΟ­Ε­ΑΠ, τότε που οι ίδιοι «δη­μο­σιο­γρά­φοι» δεν έβλε­παν πάλι λόγο ή αφορ­μή ικανή για απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις και πρω­το­στα­τού­σαν σε απερ­γο­σπα­στι­κές κι­νή­σεις στα «μα­γα­ζιά» τους (κο­ρυ­φαίο πα­ρά­δειγ­μα, ο Σκάι, κα­νά­λι και ρα­διό­φω­νο).

Για τα απο­θε­μα­τι­κά του ΕΔΟ­Ε­ΑΠ «κό­πτο­νται» και οι υπο­γρά­φο­ντες ανή­συ­χοι! Και ποια η άμεση λύση; Να πιε­στούν οι ερ­γο­δό­τες να κα­τα­βά­λουν ει­σφο­ρές; Όχι βέ­βαια, εκεί χρειά­ζε­ται… συ­ναί­νε­ση(!!!) όχι διεκ­δί­κη­ση – άρα πάει στον αγύ­ρι­στο και μια εν­δε­χό­με­νη απερ­γία ενα­ντί­ον των ερ­γο­δο­τών, σαν όπλο πί­ε­σης και αγώνα. Να πιε­στεί η κυ­βέρ­νη­ση να ανα­κε­φα­λαιο­ποι­η­θεί ο ΕΔΟ­Ε­ΑΠ; Όχι, γιατί τα ΜΜΕ απερ­γούν μόνο απέ­να­ντι στον ερ­γο­δό­τη(!!!) προ­κει­μέ­νου να ενη­με­ρώ­νε­ται η κοι­νω­νία – το πως ενη­με­ρώ­νουν ή ενη­μέ­ρω­σαν την κοι­νω­νία πρό­σφα­τα και πα­λιό­τε­ρα είναι γνω­στό σε όλους μας. Τότε, τι προ­τεί­νουν; Να με­τα­φερ­θούν τα απο­θε­μα­τι­κά της ΕΣΗΕΑ (και προ­φα­νώς και των άλλων σω­μα­τεί­ων) στον ΕΔΟ­Ε­ΑΠ, δη­λα­δή με άλλα λόγια να κα­τα­πο­ντι­στεί οι­κο­νο­μι­κά και λει­τουρ­γι­κά το σω­μα­τείο για να σωθεί το τα­μείο! Το τα­μείο που κα­λύ­πτει μόνο έναν κλει­στό αριθ­μό συ­ντε­χνια­κά ορ­γα­νω­μέ­νων δη­μο­σιο­γρά­φων και όχι το σω­μα­τείο που κα­λύ­πτει κα­τα­στα­τι­κά και σύν­νο­μα το σύ­νο­λο του κλά­δου, ανε­ξάρ­τη­τα από τη συμ­με­το­χή σε αυτό!

Έτσι, απο­κα­λύ­πτε­ται ο πραγ­μα­τι­κός στό­χος των εν λόγω «ανή­συ­χων»: Η διά­λυ­ση των σω­μα­τεί­ων, εν αρχή της ΕΣΗΕΑ, η διά­λυ­ση με ερ­γο­δο­τι­κό πρό­ση­μο και ερ­γο­δο­τι­κή κά­λυ­ψη και προ­ώ­θη­ση, η συ­ντρι­βή του συν­δι­κα­λί­ζε­σθαι και του απερ­γείν.

Εξάλ­λου, έχουν και τον τρόπο και τη γνώση, το know how, στο να δυ­να­μι­τί­ζουν και να υπο­σκά­πτουν απερ­γί­ες. Το κα­τα­θέ­τουν και στο κεί­με­νο υπο­γρα­φών. Η δήθεν πιο «δη­μο­κρα­τι­κή» και «αντι­προ­σω­πευ­τι­κή» κι­νη­το­ποί­η­ση μέσω συ­νε­λεύ­σε­ων των ερ­γα­ζο­μέ­νων σε κάθε ΜΜΕ ξε­χω­ρι­στά και η ψη­φο­φο­ρία με κάλπη ήταν ακρι­βώς η μέ­θο­δος Καψή – Ψυ­χά­ρη στον ΔΟΛ το φθι­νό­πω­ρο του 2010 – αλλά και μετά – προ­κει­μέ­νου οι δη­μο­σιο­γρά­φοι του ΒΗ­ΜΑ­ΤΟΣ και των ΝΕΩΝ να κα­τα­δι­κά­σουν τις τότε απερ­γί­ες της ΕΣΗΕΑ σε ένα «μα­γα­ζί» (ΔΟΛ) το οποίο απέ­λυε σω­ρη­δόν και κατά δε­κά­δες, ξε­κι­νώ­ντας από τους διοι­κη­τι­κούς υπαλ­λή­λους που ήταν «τε­μπέ­λη­δες», «άχρη­στοι» και «πε­ριτ­τοί» – λόγια του Καψή που τα είχαν επα­να­λά­βει αυ­τού­σια τα φε­ρέ­φω­να του – κά­ποιοι εξ αυτών συ­νυ­πο­γρά­φουν και το κεί­με­νο της «ανη­συ­χί­ας». Βέ­βαια, η διοί­κη­ση του ΔΟΛ δεν είχε μεί­νει μόνο σε αυτά – υπήρ­ξαν φαι­νό­με­να φυ­σι­κής και λε­κτι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας, ύβρε­ων και βω­μο­λο­χιών, ακόμη και χει­ρο­δι­κιών απέ­να­ντι σε συν­δι­κα­λι­στές, με θύ­μα­τα όπως ο τότε εκ­πρό­σω­πος των ερ­γα­ζο­μέ­νων του ΒΗ­ΜΑ­ΤΟΣ, Τάσος Ανα­στα­σιά­δης – αξέ­χα­στες μέρες «ανη­συ­χί­ας» για τον Καψή και τους απερ­γο­σπά­στες του, με­τα­ξύ των οποί­ων υπήρ­ξαν και δήθεν αρι­στε­ροί της γνω­στής, κα­τοι­κί­διας, εξη­με­ρω­μέ­νης, ακίν­δυ­νης και ξε­φτι­λι­σμέ­νης «Αρι­στε­ράς» ή κά­ποιοι κάλ­πη­δες «αναρ­χι­κοί».

Ο Καψής και η παρέα των «ανή­συ­χων», δεί­χνει να… ανη­συ­χεί και για την τύχη των ερ­γα­ζο­μέ­νων με δελ­τίο πα­ρο­χής υπη­ρε­σιών και όσων ερ­γά­ζο­νται σε σάιτς και ιστο­σε­λί­δες, τους οποί­ους θέλει σαν μέλη σε συν­δι­κά­τα «με θέ­σεις και προ­τά­σεις», προ­φα­νώς έντο­να φι­λο­ερ­γο­δο­τι­κές και απο­λύ­τως ενταγ­μέ­νες στη μνη­μο­νια­κή αφή­γη­ση της «τε­μπε­λιάς», της «αχρη­στί­ας» και του «πε­ριτ­τού». Εξάλ­λου, οι… αγώ­νες του Καψή, του Πορ­το­σάλ­τε, του Μαν­δρα­βέ­λη, του Τάκη Κα­μπύ­λη και άλλων όσων υπο­γρά­φουν, ενα­ντί­ον της αντερ­γα­τι­κής απα­σχό­λη­σης με «μπλο­κά­κι», του ανοίγ­μα­τος των σω­μα­τεί­ων στους νέους συ­να­δέλ­φους, της πλή­ρους συν­δι­κα­λι­στι­κής κά­λυ­ψης και ενη­μέ­ρω­σης από την πρώτη ημέρα δου­λειάς σε ΜΜΕ, είναι γνω­στοί. Καψής, Πορ­το­σάλ­τε, Μαν­δρα­βέ­λης, Κα­μπύ­λης και άλλοι υπο­γρά­φο­ντες πρω­το­στα­τούν σε πε­ριο­δεί­ες ενη­μέ­ρω­σης και συ­νει­δη­το­ποί­η­σης των υπο­α­πα­σχο­λού­με­νων σε σάιτς, είναι πρω­το­πό­ροι στις διεκ­δι­κή­σεις τους και έχουν πρω­τα­γω­νι­στή­σει σε πα­ρεμ­βά­σεις για πα­ρά­δειγ­μα της Κα­τά­λη­ψης ΕΣΗΕΑ σε πολλά σάιτς – γα­λέ­ρες και μπορώ μά­λι­στα να σας απο­κα­λύ­ψω ότι είναι και συ­νι­δρυ­τές της! Βέ­βαια…!!! Μάρ­τυ­ρας μου, ο Πίτερ Φιντς!

Η υπο­κρι­σία, ο φα­ρι­σαϊ­σμός, ο πα­τερ­να­λι­σμός, η στυ­γνή εκ­με­τάλ­λευ­ση, η φαι­δρό­τη­τα και το ψεύ­δος με ή χωρίς δη­μο­σιο­γρα­φι­κά «πα­ρά­ση­μα» συ­μπυ­κνώ­νε­ται στην ανα­κοί­νω­ση και τις υπο­γρα­φές των «ανή­συ­χων». Το θέμα πλέον είναι αν η ΕΣΗΕΑ και τα άλλα σω­μα­τεία θα αφή­σουν και αυτή την ανοι­χτή πρό­κλη­ση διά­λυ­σης της (γιατί δεν μι­λά­με για μια απλή «ανα­χώ­ρη­ση» ή διά­σπα­ση) να πε­ρά­σει έτσι, χωρίς άμε­σες συ­νέ­πειες, χωρίς κυ­ρώ­σεις, χωρίς δη­μό­σιο δια­χω­ρι­σμό της ήρας από το στάρι, χωρίς εκ­κα­θά­ρι­ση των μη­τρώ­ων της από διευ­θυ­ντές, αρ­χι­συ­ντά­κτες, καθ’ έξιν απερ­γο­σπά­στες. Πέ­φτουν στα­γό­νες σε ένα από πολύ καιρό ξε­χει­λι­σμέ­νο πο­τή­ρι και ήρθε πια η ώρα η ΕΣΗΕΑ να γίνει ένας συλ­λο­γι­κός «Χά­ουαρντ Μπιλ», προ­τού να είναι πολύ αργά…