Της Μ. Παπαχριστούδη, στο Ψηφιακή Τηλεόραση
Είναι της πολιτικής μόδας των ημερών να καταγράφονται οι σημαντικές στιγμές που σημάδεψαν τη χώρα στη διάρκεια της 7ετούς κρίσης. Έναρξη της το 2009 που διαβολικά συμπίπτει με την πρώτη απόπειρα ψηφιακής μετάβασης στην Ελλάδα! Για όσους αμφιβάλλουν για τις συμπτώσεις, αρκεί να πούμε πως η ψηφιακή μετάβαση περιλαμβάνεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και στα τρία μνημόνια! Στο πρώτο που υπέγραψε η κυβέρνηση Παπανδρέου το 2010, στο δεύτερο που υπέγραψε η συγκυβέρνηση Σαμαρά (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) τον Φεβρουάριο του 2012 και τον τρίτο της κυβέρνησης Αλέξη Τσίπρα τον Αύγουστο του 2015. Για τους έχοντες καλή μνήμη το 2010, οι «εταίροι-πιστωτές» ζητούσαν την απόδοση του ψηφιακού μερίσματος και η κυβέρνηση μιλούσε για τηλεοπτική αδειοδότηση. Το 2012 το μνημόνιο 2 υποχρέωνε την κυβέρνηση στην απόδοση του ψηφιακού μερίσματος ως τον Οκτώβριο, ενώ απαλείφθηκαν οι «δεσμεύσεις» της tv αδειοδότησης. Το 2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβάνει στις «δεσμεύσεις» της χώρας την τηλεοπτική αδειοδότηση και τον Ειδικό Τηλεοπτικό Φόρο 20%.
Να θυμίσουμε και πάλι πως ειδικά για τον χώρο της ραδιοτηλεοπτικής αγοράς ισχύουν οι διατάξεις εννέα (10) συνολικά νόμων, τριών Προεδρικών Διαταγμάτων και καμιά 12άρια υπουργικών αποφάσεων! Όλα αυτά για να συνεχίσουν να λειτουργούν χωρίς επίσημες άδειες λειτουργίας οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί.
Όπως γίνεται αντιληπτό σε αυτόν τον κυκεώνα των θεσμικών ρυθμίσεων και διατάξεων είναι εξαιρετικά δύσκολο να βγάλει ο οποιοσδήποτε άκρη καθώς κάθε μια υποχρεωτική ρύθμιση, σίγουρα έχει μια διαφορετική σε άλλο νόμο που την αναιρεί ή την υποβαθμίζει καθιστώντας την αδύναμη ώστε να εκπέσει σε πιθανές προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας ή το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Για παράδειγμα και αυτή τη φορά, οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών καναλιών που διαφωνούν με το σχέδιο νόμου το οποίο βρίσκεται ακόμη αναρτημένο προς διαβούλευση, μη αναγνωρίζοντας τη διαδικασία τηλεοπτικών αδειών, δήλωσαν πως θα προσφύγουν στο ΣτΕ.
Και επίσης δεν είναι η πρώτη φορά που θα καταπέσει διαδικασία τηλεοπτικής αδειοδότησης. Ευτυχώς σε αυτό το περιοδικό έχουμε άριστη μνήμη. Το 1998 η προσπάθεια της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να χορηγήσει άδειες λειτουργίας στα τηλεοπτικά κανάλια, βάσει του νόμου 2328/95, απέτυχε οικτρά. Γιατί το Συμβούλιο της Επικρατείας δικαίωσε το MAD που προσέφυγε κατά της προκήρυξης του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης και το 2003 κρίθηκε άκυρη και αντισυνταγματική. Και τότε υπήρχαν μόλις 3 νόμοι για την ιδιωτική ραδιοτηλεόραση. Και δεν είχε γίνει η ψηφιακή μετάβαση. Και δεν αμφισβητούνταν η λειτουργία του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης.
Με βάσει την εξαιρετικά περιπετειώδη προϊστορία της τηλεοπτικής αδειοδότησης, ειλικρινά πολύ αμφιβάλλουμε αν τελικά κι αυτή η κυβέρνηση, δηλαδή η επόμενη κυβέρνηση που θα εκλεγεί μετά τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου, θα καταφέρει τελικά να δώσει τις τηλεοπτικές άδειες. Στο μεταξύ ας μην ξεχνάμε πως θα έρθει ως υποχρέωση, άρα και «δέσμευση» σε ένα κάποιο επόμενο μνημόνιο ή συμφωνία, η χορήγηση του τηλεοπτικού φάσματος στα 700 Mhz. Και εμείς εδώ δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να βάλουμε τέλος στην αναλογική εκπομπή του τηλεοπτικού σήματος.
Με αυτές τις σκέψεις σας ευχόμαστε Καλό Φθινόπωρο
Πηγή: Περιοδικό Ψηφιακή Τηλεόραση, τεύχος Σεπτεμβρίου