Τα θέματα του νέου τεύχους UNFOLLOW 44 αναλυτικά:
«Η ζωή στη νέα αποικία: Η τρομερή υποταγή και η πονηρή υποτέλεια», άρθρο τουΔημήτρη Παπανικολάου. Τον τελευταίο καιρό μεγιστοποιείται –και σε συμβολικό επίπεδο– η αποικιοκρατική συνθήκη. Μαθαίνουμε, σιγά σιγά, να θεωρούμε φυσική μια αποικιοκρατική λογική που ορίζει τον δημόσιο βίο μας.
«Κοινωνική περιπλοκότητα, ρεαλισμός και η γκρίζα κοινοτοπία του συντηρητισμού: από τον Edmund Burke ως τους ημεδαπούς “ευρωπαϊστές”», άρθρο του Αλέξανδρου Κιουπκιολή.
«Οι βάρβαροι: Σκέψεις για την συμφωνία της 12ης Ιουλίου», άρθρο του Πάρη Μπουρλάκη. Το πρώτο συμπέρασμα είναι πως έχει παραβιαστεί η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, η ουσία του Συντάγματος, του κοινωνικού συμβολαίου αυτού του κράτους με τον λαό, άρα απομένει μόνο το δικαίωμα για επανάσταση.
«Η παραδοχή της ήττας και το “ορφανό” ΟΧΙ», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου. Τη μοιραία νύχτα της 13ης Ιουλίου 2015 το #thisisacoup ήταν το δεύτερο σε εμφάνιση hashtag παγκοσμίως.
«Μια κυβέρνηση που εφαρμόζει μνημόνιο δεν θα χτυπήσει ποτέ τη διαπλοκή», άρθρο του Αντώνη Μπρούμα. Μια κυβέρνηση χαρακτηρίζεται από το περιεχόμενο της πολιτικής που εφαρμόζει, όχι από τα στελέχη της ή το όνομα του κόμματος που τη σχηματίζει…
«Κάγκελα ξανά;», άρθρο του Old Boy. Αν είναι να γίνει κάτι από αντίδραση για τον σωρευμένο ζόφο και το αβίωτο των μνημονίων, ας γίνει έτσι, στα τυφλά. Η αποστολή του δημόσιου λόγου και του πολιτικού λόγου, όμως, είναι άλλη και δεν βλέπω πώς είναι δυνατόν να εξαντλείται σε αναθέματα για το πόσο πανάθλια είναι τα πράγματα…
«Η δεξιά του Κυρίου “μένει Ευρώπη”», άρθρο του Διονύσιου Καλιντέρη. H «γενιά του Erasmus», οι καταγγέλλοντες την «αντικειμενική συμπόρευση» ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής, οι σε αγώνες κατά του «εθνολαϊκισμού» γηράσαντες, θα πρέπει να ξέρουν ότι τους συνδέει για πάντα με τον Ιερώνυμο, τον Άνθιμο και τον Αμβρόσιο το ότι την κρίσιμη ώρα βρέθηκαν μαζί τους στο ίδιο μετερίζι…
«Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και ο νέος αυριανισμός», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου. Ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει από τη θέση που βρίσκεται τώρα, της βαθιάς πολιτικής κρίσης, να εξοκείλει στην ολοκληρωτική ανυποληψία – όχι μόνο λόγω της ανακολουθίας της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά κυρίως για τον τρόπο υπεράσπισής της. Αν η αποδοχή και η εφαρμογή του μνημονίου είναι καθαυτή μια αξιοκατάκριτη αλλά πάντως πολιτική στρατηγική στροφή, οι μέθοδοι με τις οποίες γίνεται προσπάθεια να εμφανιστεί η στροφή αυτή ως υπερασπίσιμη αποκαλύπτουν έναν αναδυόμενο κόσμο απολίτικης χαμέρπειας και κατακίτρινης βαναυσότητας.
«Το ορφανό ΟΧΙ και τα μνημονιακά κόμματα», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα το Μνημόνιο μένει. Αυτό θα μπορούσε να είναι μια περιγραφή των τεράστιων ανακατατάξεων που ζήσαμε τα τελευταία πέντε χρόνια στο πολιτικό σκηνικό – όχι όμως και στις πολιτικές που εφαρμόζονται στη χώρα. Σε μια ιδιότυπη μέρα της μαρμότας, εδώ και πέντε χρόνια, η εφαρμοζόμενη πολιτική παραμένει αναλλοίωτη, όπως χαράχτηκε το 2010 από το ΔΝΤ και την ΕΕ, ενώ όσοι αναλαμβάνουν να τη διαχειριστούν καταστρέφονται πολιτικά. Θα σημάνει το ίδιο και η είσοδος στην εποχή του τρίτου Μνημονίου, που έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ;
«Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ και τα παλαιά ΜΜΕ», ρεπορτάζ του Άρη Χατζηστεφάνου. Στη μάχη απέναντι στους ολιγάρχες των ΜΜΕ, η κυβέρνηση Τσίπρα προτίμησε, όπως φαίνεται, να μην πειράξει τους κανόνες του παιχνιδιού αλλά να αναδιανείμει ελαφρώς την πίτα ελπίζοντας πως οι νέες ισορροπίες θα της επιτρέψουν να διατηρηθεί στην εξουσία.
«Το Grexit ως ιστορική ευκαιρία», ρεπορτάζ του Κώστα Γυφτοδήμου. Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα είναι εφικτή παρά τις δυσκολίες. Ωστόσο, προσφέρει απλώς τις αναγκαίες αρχικές συνθήκες, την αύξηση της δημόσιας δαπάνης, την κρατική χρηματοδότηση θέσεων εργασίας και δημόσιων επενδύσεων. Αυτό που δεν καλύπτει είναι την ανάγκη του νέου παραγωγικού μοντέλου, ενός νέου αναπτυξιακού «παραδείγματος»…
«Οι υπουργοί με συστημικές περγαμηνές θα γίνουν κυνηγοί της διαπλοκής;», ρεπορτάζ του Παναγιώτη Σωτήρη και του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Μπορεί, άραγε, κανείς να πιστεύει ότι αυτή η κυβέρνηση, με αυτούς τους υπουργούς και αυτά τα στελέχη, όπως τους Π. Καμμένο, Γ. Δραγασάκη, Γ. Σταθάκη, Δ. Μάρδα, Σ. Σαγιά, έχει πραγματική διάθεση και πολιτική βούληση να συγκρουστεί με τα μεγάλα συμφέροντα;
«Η χρεοκοπία των ελίτ Ι. Το δημοψήφισμα ως διαδικασία αληθείας», άρθρο τηςΈφης Γιαννοπούλου και του Γιάννη Ορέστη Παπαδημητρίου. Οι πνευματικές και καλλιτεχνικές ελίτ, κυρίως αυτές που συστήθηκαν επί σημιτικού εκσυγχρονισμου, ανέλαβαν μεγάλο μέρος της προπαγάνδας υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Ο εκσυγχρονισμός και η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, κενά πλέον από κάθε θετικό περιεχόμενο, τους αφαίρεσαν κάθε πειστικότητα για τις δημιουργικές και πραγματικά κοσμοπολίτικες νέες γενιές που βιώνουν τα αδυσώπητα αδιέξοδα της εποχής της κρίσης.