Διαβάζουμε:
Ένα ιστορικής σημασίας πόρισμα
Από τον Παναγιώτη Σωτήρη στο Unfollow
Το προκαταρκτικό πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους είναι ένα ιστορικό κείμενο. Αλλά ποιο πολιτικό αποτέλεσμα θα έχει; Η ελληνική κυβέρνηση θα τολμήσει να πάει σε παύση πληρωμών και σε διεκδίκηση διαγραφής του, αξιοποιώντας και την πολιτική νομιμοποίηση και τη νομική επιχειρηματολογία που προσφέρει το πόρισμα της επιτροπής, αλλάζοντας έτσι ριζικά και τους όρους της «διαπραγμάτευσης»;
Το προκαταρκτικό πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους αποτυπώνει την πιο συνεκτική αφήγηση για το πώς φτάσαμε όχι μόνο σε μια χωρίς προηγούμενο κρίση χρέους αλλά και στην επιβολή μιας συνθήκης κοινωνικής καταστροφής χωρίς προηγούμενο. Δικαιώνει την πάγια θέση των ίδιων των κινημάτων ότι το ελληνικό χρέος είναι παράνομο, επονείδιστο και μη βιώσιμο. Προσφέρει μια συνολική οικονομική, νομική και πολιτική νομιμοποίηση στο αίτημα της παύσης πληρωμών στο χρέος και τη διαγραφή του.
Ειδικότερα, το προσωρινό πόρισμα διαλύει το μύθο ότι το ελληνικό χρέος διογκώθηκε από τις υπέρογκες δημόσιες δαπάνες, καταδεικνύοντας ότι η διόγκωση του χρέους ήταν το αποτέλεσμα των υπέρογκων επιτοκίων στους δανειστές, των μεγάλων στρατιωτικών δαπανών, της εκτεταμένης φοροδιαφυγής από τη διαφυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό, του κόστους της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και των δομικών ανισορροπιών της αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης. Επίσης, φέρνει στο φως την αλυσίδα συνειδητών και εγκληματικών στατιστικών αλχημειών του μηχανισμού που είχε στηθεί στην ΕΛΣΤΑΤ με τις οποίες διογκώθηκε το χρέος, μέσα από τη συμπερίληψη αυθαίρετων εκτιμήσεων για τα χρέη των Νοσοκομείων αλλά και μέσα από τον επίσης αυθαίρετο συνυπολογισμό του χρέους των ΔΕΚΟ, σε μια μεθόδευση με μόνο σκοπό του να διογκωθεί η ελληνική κρίση χρέους.
Ακόμη, το πόρισμα αποκαλύπτει το μηχανισμό με τον οποίο δεν έγινε έγκαιρα απομείωση του ελληνικού χρέους, την οποία πρότεινε ακόμη και το ΔΝΤ, με βάση την κυνική απαίτηση των κυβερνήσεων Γερμανίας και Γαλλίας να μην έχουν απώλειες οι Γαλλικές και Γερμανικές Τράπεζες που είχαν έκθεση στο ελληνικό χρέος, και οι οποίες στη συνέχεια μπόρεσαν, και με τη βοήθεια των παρεμβάσεων της ΕΚΤ στη δευτερογενή αγορά, να ξεφορτωθούν τα ελληνικά χρεόγραφα, την ίδια στιγμή που τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και δημόσιοι οργανισμοί υπέστησαν καταστροφικές επιπτώσεις από το περιβόητο PSI.
Και, τέλος, το προσωρινό πόρισμα καταδεικνύει, με βάση μια ολοκληρωμένη νομική επιχειρηματολογία, γιατί το χρέος που προέκυψε ως αποτέλεσμα των δανειακών συμβάσεων με την Τρόικα, είναι επίσης παράνομο και επονείδιστο, απαντώντας στις φωνές εκείνες – ακόμη και μέσα στην κυβέρνηση – υποστήριξαν ότι μικρό μέρος του χρέους είναι παράνομο. Δείχνει με εξαντλητικό τρόπο πώς παραβιάστηκαν το Σύνταγμα και η δημοκρατική διαδικασία σε εθνικό επίπεδο, οι προβλέψεις του ΟΗΕ για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, οι προβλέψεις των συνθηκών της ΕΕ ακόμη και το καταστατικό του ίδιου του ΔΝΤ. Με αυτό τον τρόπο γίνεται σαφές ότι και με όρους εθνικού και με όρους διεθνούς δικαίου, η ελληνική κυβέρνηση είναι πλήρως νομιμοποιημένη να προχωρήσει σε παύση πληρωμών στο χρέος και να θέσει θέμα διαγραφής του και όχι απλώς «αναδιάρθρωσής» του.
Και όμως αυτό το ιστορικό κείμενο αντιμετωπίζεται από τα συστημικά μέσα με πρωτοφανή υποβάθμιση και αποσιώπηση σχεδόν. Οι ιστοσελίδες του συγκροτήματος Ψυχάρη γρήγορα το έβγαλαν από την πρώτη σελίδα. Η ιστοσελίδα της Kαθημερινής σε χαμηλό σημείο. Οι άλλες ενημερωτικές σελίδες πρόκριναν άλλες ειδήσεις και την όλη εικονογραφία του «αδιεξόδου» των διαπραγματεύσεων. Ενδεικτικό και αυτό της βαθιάς ανυποληψίας αλλά και «στράτευσης» των συστημικών μέσων στην εξυπηρέτηση των μνημονιακών πολιτικών. Άλλωστε, πρόσφατα πληροφορηθήκαμε ότι η στράτευση αυτή ήταν και αποτέλεσμα ειδικών «σεμιναρίων» οργανωμένων από το ΔΝΤ.
Ωστόσο, πέραν του βαθμού προβολής, το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο: Αυτή έκθεση ποιο πολιτικό αποτέλεσμα θα έχει; Η ελληνική κυβέρνηση θα τολμήσει να πάει σε παύση πληρωμών και σε διεκδίκηση διαγραφής του, αξιοποιώντας και την πολιτική νομιμοποίηση και τη νομική επιχειρηματολογία που προσφέρει το πόρισμα της επιτροπής, αλλάζοντας έτσι ριζικά και τους όρους της «διαπραγμάτευσης»; Θα το χρησιμοποιήσει για να αμφισβητήσει την νεοφιλελεύθερη νομισματική και θεσμική αρχιτεκτονική της ευρωζώνης, που ήταν τμήμα της διόγκωσης του προβλήματος και ως επιχείρημα για μια ρήξη που καθίσταται όλο και περισσότερο αναπόδραστη; Ή θα το «αξιοποιήσει» απλώς επικοινωνιακά επιστρέφοντας σε μια συζήτηση με τους «θεσμούς» θα διεκδικεί απλώς εσωτερική ανακατανομή του χρέους και θα κάνει διαρκώς υποχωρήσεις από «δεσμεύεις» και κόκκινες γραμμές;
Όμως, το πόρισμα αυτό μπορεί και να έχει και τη δική του ζωή έξω και πέρα από την όποια θεσμική αξιοποίησή του. Γιατί σε κάθε περίπτωση, για όλες και όλους που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται ενάντια στη μετατροπή της Ελλάδας σε μια πειθαρχική αποικία χρέους, το πόρισμα αυτό μπορεί να είναι όπλο σημαντικό σε μια διεκδίκηση που κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει.
Διαβάστε επίσης: