Ο γενικός γραμματέας Ενημέρωσης Λευτέρης Κρέτσος σε συνέντευξη του στην “Αυγή” της Κυριακής απαντάει στα ερωτήματα για το 2% των τελών συχνοτήτων.
Συνέντευξη στην ΑΓΓΕΛΑ ΝΤΑΡΖΑΝΟΥ στην “Αυγή της Κυριακής”
* Η απαίτηση της κυβέρνησης να εισπράξει τα οφειλόμενα από τα «τέλη χρήσης συχνοτήτων» των τηλεοπτικών σταθμών, προς όφελος των δημόσιων ταμείων, προσέκρουσε πάνω σε κύμα αντιδράσεων από τα κανάλια, τα οποία επικαλούνται ότι οι οφειλές έχουν «συμψηφιστεί» από τη δωρεάν μετάδοση διαφημιστικών μηνυμάτων των κομμάτων στις εκλογές.
Όταν η Διοίκηση προχωρά σε κάθε είδους διαγραφές ή συμψηφισμούς χρεών, οφείλει να είναι νόμιμη και η απόφασή της να στηρίζεται σε συγκεκριμένες διατάξεις νόμων. Για την περίπτωση που μιλάμε δεν υπάρχει διάταξη νόμου, η οποία να προβλέπει τον συμψηφισμό της πολιτικής διαφήμισης με το αντάλλαγμα του Δημοσίου για τη χρήση της συχνότητας. Αυτοί που διαμαρτύρονται πρέπει να μας εξηγήσουν βάσει ποιας διάταξης νόμου ζητούν την απαλλαγή τους.
Ο νομοθέτης στον 2328/1995 ορίζει ότι ο υπουργός Οικονομικών με Κοινή Υπουργική Απόφαση με τον αρμόδιο υπουργό για θέματα ΜΜΕ ορίζει σε έκτακτες δημοσιονομικές συνθήκες (π.χ. εκλογές) ότι το ποσοστό για το αντάλλαγμα από τη χρήση συχνοτήτων μπορεί να μειωθεί. Κατά την περίοδο 2011-2014 δεν έχει εκδοθεί σχετική ΚΥΑ και συνεπώς το ποσοστό διατηρείται στο 2% ως έχει, βάσει της υφιστάμενης νομοθεσίας.
Να σας το πω αλλιώς: Εάν υποθέσουμε ότι δεν προβλεπόταν τέλος για τη χρήση των συχνοτήτων. Και τα κανάλια προβάλλουν «δωρεάν» πολιτική διαφήμιση, όπως προβλέπεται. Με ποιο τρόπο θα γινόταν τότε ο «συμψηφισμός» που επικαλούνται; Θα είχε δικαίωμα τότε ο υπουργός Τύπου να απαλλάξει τους σταθμούς για άλλες οφειλές τους; Ας πούμε, στην εφορία ή στα ασφαλιστικά ταμεία; Βάσει ποιας διάταξης; Αυθαιρέτως; Αυτές οι αιτιάσεις δεν είναι καθόλου σοβαρές.
* Σε κάθε περίπτωση πάντως, οι σταθμοί προβάλλουν διαφήμιση «δωρεάν», όπως προβλέπει ο νόμος 3023/2002, και στη συνέχεια το κράτος, τους αποζημιώνει με κάποιο τρόπο. Δεν πρέπει να αποζημιωθούν, κατά τη γνώμη σας;
Για ποιο λόγο οφείλει το δημόσιο ταμείο να χρεωθεί για κάτι το οποίο προβλέπεται από τον νόμο ότι είναι δωρεάν; Ότι, από ένα σημείο και μετά, οι πολιτικές ηγεσίες αποφάσισαν αδιαφανώς και χωρίς συγκεκριμένη νομική πρόβλεψη να καταβάλλουν αντίτιμο για τη «δωρεάν» πολιτική διαφήμιση, αυτό είναι κάτι που έγινε αυθαιρέτως.
Στην Υπηρεσία μας, η οποία αποτελείται από έμπειρα και αξιόλογα στελέχη, υπάρχουν αποφάσεις για την καταβολή του τέλους χρήσης συχνοτήτων, οι οποίες δεν υπογράφηκαν από την προηγούμενη διοίκηση. Όταν ήρθαν στα χέρια μας τα αντίστοιχα σχέδια αποφάσεων, δεν σκεφθήκαμε ποτέ ότι θα μείνουν ανυπόγραφα.
* Επιτρέψτε μου να επιμείνω. Με αποφάσεις πρώην υπουργών, π.χ. του κ. Καψή και άλλων, γινόταν ο «συμψηφισμός». Πώς θα σταματήσει τώρα;
Θα επιμείνω κι εγώ. Δεν είναι δυνατόν η σημερινή ελληνική κυβέρνηση να συνεχίσει να ακολουθεί μια τακτική που ζημιώνει το Ελληνικό Δημόσιο, όταν η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών έχουν φτάσει στο όριό τους. Ζητάμε από τα κανάλια να ανταποκριθούν στην υποχρέωσή τους. Το γεγονός ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις με έμμεσους τρόπους και ΚΥΑ ζημίωναν το δημόσιο συμφέρον για να ευνοήσουν τα κανάλια, δεν σημαίνει ότι κι εμείς θα συνεχίσουμε σε αυτό τον δρόμο.
Δεν σας κάνει εντύπωση ότι γινόταν παράκαμψη μιας υποχρέωσης των σταθμών, είτε με αποφάσεις υπουργών, που μείωναν το τέλος από 2% σε 1% (π.χ. το 2007) ή 0,1% (π.χ. το 2009-2010) δήθεν λόγω «συμψηφισμού» με την πολιτική διαφήμιση, είτε αποσιωπώντας τελείως αυτή την υποχρέωση των σταθμών, αφού δεν ζήτησαν ποτέ το αντάλλαγμα, από το 2011 ώς σήμερα; Δεν είναι αυτή η τακτική ύποπτη για «μαγειρέματα» κάθε είδους; Μια πρακτική που θα μπορούσε να αποτελεί αντικείμενο «διαπραγμάτευσης» ανάμεσα στον εκάστοτε υπουργό με τα κανάλια; Δεν είναι αυτός ένας αδιαφανής τρόπος παράκαμψης του ανταλλάγματος χρήσης;
Οι τηλεοπτικοί σταθμοί πρέπει να πληρώσουν την οφειλή τους, όπως ακριβώς προβλέπουν και οι δύο βασικές συνταγματικές επιταγές αναφορικά με τη φορολόγηση των πολιτών. Δηλαδή να φορολογούνται όλοι οι πολίτες και μάλιστα να φορολογούνται σύμφωνα με τις οικονομικές τους δυνατότητες.