Διαβάζουμε: <<Στόχος ήταν οι συγκεκριμένες αριστερές ιδέες που διακινούνταν από ανθρώπους που δεν είχαν θεσμικό ρόλο. Άρα θεωρώ ότι το χτύπημα ήταν περισσότερο πολιτική δολοφονία αντιφρονούντων παρά κλασική μαζική τρομοκρατική ενέργεια σαν αυτές που συμβαίνουν κατά καιρούς>>.
ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΔΕ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ – Για την επίθεση στην προοδευτική σατιρική εφημερίδα Charlie Hebdo στο Παρίσι
Από ark στο blog.stigalaria.org
Συγκλονισμένο το Παρίσι, συγκλονισμένη η Γαλλία. Μία σημαντική τρομοκρατική επίθεση μετά από αρκετά χρόνια (από τις βόμβες στο μετρό κάποια χρόνια πριν). Στόχος: μία εβδομαδιαία σατιρική εφημερίδα αριστερής πολιτικής τοποθέτησης.
Δύο άγνωστοι με κουκούλες και καλάσνικοφ κι ένας οδηγός αυτοκινήτου, αφού σκότωσαν τους δύο αστυνομικούς φύλακες που εδώ και χρόνια βρίσκονται έξω από την τα γραφεία της εφημερίδας κάθε μέρα, βρήκαν όλη την συντακτική και καλλιτεχνική ομάδα σε σύσκεψη: διευθυντές σύνταξης, συντάκτες και 4 καρτουνίστες, 10 άτομα στο σύνολο, είναι πλέον όλοι νεκροί. Πέντε από τα θύματα είχαν προσωπικό λήμμα στην Wikipedia, οι καρτουνίστες και ένας οικονομολόγος που επίσης είχε δράση σε διεθνιστικά φόρα (π.χ. ATΤAC) για την κίνηση μεγάλων κεφαλαίων με σκοπό τη φοροδιαφυγή, πόσο συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Ουσιαστικά πρόκειται για τη δολοφονία μιας εφημερίδας, της Charlie Hebdo (ελεύθερα: Εβδομαδιαίος Τσάρλυ). Η σατιρική εβδομαδιαία εφημερίδα που δεν διαβαζόταν από πάρα πολλούς στη Γαλλία (περίπου 45.000 φύλλα εβδομαδιαίως) αλλά πάντοτε με τα σατυρικά πολιτικά σχέδιά της κατάφερνε να είναι δημοφιλής και να παίζει σημαντικό ρόλο στο δημόσιο διάλογο και κατ΄επέκταση στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης προς μία προοδευτική κατεύθυνση.
Σε αυτή δούλευαν μερικοί από τους πιο διάσημους καρτουνίστες της Γαλλίας, οι οποίοι μάλιστα είχαν και αριστερή πολιτική-ακτιβιστική δράση. Ποτέ δεν υπήρξε κομφορμιστική στον τρόπο παρέμβασής της και όπως οι διάφοροι συντελεστές είχαν δηλώσει κατά καιρούς η εφημερίδα ήταν εντόνως αντι-θρησκευτική και αριστερής φιλοσοφίας. Η γκάμα των παρεμβάσεών της είχε να κάνει με όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής και περιείχε σχόλια και σχέδια ενάντια στην άκρα δεξιά, τον Καθολικισμό, το Ισλάμ, τον Ιουδαϊσμό. τα τελευταία χρόνια είχαν μπει στο στόχαστρο ακραίων μουσουλμανικών κύκλων για την κριτική που έκαναν με τα σχέδιά τους στους τζιχαντιστές και στην κουλτούρα που πηγάζει και διαμορφώνεται σε κράτη της Ανατολής από τα μουσουλμανικά δόγματα. Ιδιαίτερο μένος είχαν προκαλέσει στο παρελθόν σχέδια που απεικόνιζαν γυμνό τον Μωάμεθ.
Οι απειλές υπήρξαν κατά καιρό πολλές. Βόμβες μολότοφ είχαν χτυπήσει τα γραφεία της εφημερίδες to 2011.
Στις παραπάνω εικόνες, ίσως ο σημαντικότερος καρτουνίστας της εφημερίδας, ο Charb (Stéphane Charbonnier), κρατάει έξω από τα καμένα γραφεία της εφημερίδας σχέδια και πρωτοσέλιδα τους. Συγκεκριμένα το πρωτοσέλιδο λέει: “100 μαστιγώματα αν δεν πεθάνετε από το γέλιο“. Ύστερα από την επίθεση το πρωτοσέλιδό της εφημερίδας έλεγε ειρωνικά αλλά και σαν μια προσπάθεια διαφυγής προς τα εμπρός: “Η αγάπη είναι δυνατότερη από το μίσος“.charlie-hebdo-et-la-provocation-une-histoire
Χωρίς να παραβλέπουμε τα υπόλοιπα θύματα αξίζει να μιλήσουμε για τον επικεφαλής της εφημερίδας. Ο Charb ήταν 47 ετών σήμερα που δολοφονήθηκε. Ήταν μία σημαντική προσωπικότητα: πολιτικός και κοινωνικός ακτιβιστής και άνθρωπος ανυπότακτος. Από το 2009 ήταν διευθυντής της σατιρικής εφημερίδας. Μάλιστα για τη διαμάχη που είχε αναπτυχθεί με τον ανατολίτικο σκοταδισμό είχε δηλώσει το 2012 [1]:
“Δεν έχω παιδιά, ούτε γυναίκα, ούτε αυτοκίνητο, ούτε χρέη. Ίσως ακουστεί πομπώδες αυτό που θα πω, αλλά προτιμώ να πεθάνω όρθιος παρά να ζω γονατιστός“.
Τραγική ειρωνεία: το τελευταίο σχέδιο του που ήταν και πρωτοσέλιδο της εφημερίδας την προηγούμενη εβδομάδα, το οποίο έγραφε στον τίτλο: “Καμία επίθεση ακόμα στη Γαλλία” (σσ. τρομοκρατική επίθεση) για να συμπληρώσει ένας ταλιμπάν: “Περιμένετε! Έχουμε μέχρι το τέλος Ιανουαρίου για να πούμε τις ευχές μας“.
Λίγες μέρες αργότερα, ο καρτουνίστας δολοφονείται από τις “ευχές” που του επιφύλασσαν οι τρομοκράτες.
ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΔΕ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ
Οι πρώτες πληροφορίες από τις αρχές μιλάνε για χτύπημα της Αλ-Κάιντα. σε αυτές τις περιπτώσεις, όμως, καλό είναι να βλέπουμε με ψυχραιμία όλη την εικόνα. Συγκεκριμένα, καλό είναι να προβληματιζόμαστε ποιος έχει να κερδίσει από την ιστορία αυτή, ποιος ωφελείται. Και αυτό όχι για να μπούμε σε συνωμοσιολογίες, αλλά κυρίως για να βρεθεί ένας τρόπος να αμυνθεί η κοινωνία χωρίς να κανιβαλίσει.
Κατ’ αρχήν μην ξεγελαστούμε ότι πρόκειται για μία ακόμα τρομοκρατική επίθεση σαν άλλες που έχουν γίνει από τζιχαντιστές:
η επίθεση δεν ήταν τυφλή, όπως π.χ. στη Βοστόνη ή όταν πριν περίπου ένα χρόνο κάποιοι κατέσφαξαν ανθρώπους στο Λονδίνο και στο Παρίσι, ή οι γνωστές μεγάλες επιθέσεις στις ΗΠΑ – όποιος και να ήταν από πίσω. Συνεπώς, δεν στόχευε στην τρομοκράτηση του γενικού πλήθους.
επίσης η επίθεση αυτή δεν ήταν ενάντια σε ένα καθεστώς και τα σύμβολά του, δεν ήταν χτύπημα ενάντια στο γαλλικό κράτος και οι υπηρεσίες του.
Στόχος ήταν οι συγκεκριμένες αριστερές ιδέες που διακινούνταν από ανθρώπους που δεν είχαν θεσμικό ρόλο. Άρα θεωρώ ότι το χτύπημα ήταν περισσότερο πολιτική δολοφονία αντιφρονούντων παρά κλασική μαζική τρομοκρατική ενέργεια σαν αυτές που συμβαίνουν κατά καιρούς.
Τα θύματα ανήκουν στην Αριστερά και στόχος του χτυπήματος ήταν οι προοδευτικές ιδέες, κι όχι οι φοβικές ιδέες της συντηρητικής πλευράς ή της άκρας δεξιάς. Όμως, προσωρινά, το εθνικιστικό στρατόπεδο της Λεπέν δείχνει να επωφελείται (παρότι το χτύπημα το δέχθηκε ο εχθρός τους) διότι φαίνεται ότι η πολιτική ατζέντα μετακινείται σε ένα πεδίο που η άκρα δεξιά έχει το πάνω χέρι.
Και δεν φτάνει αυτό: η επίθεση σε επίπεδο εντυπώσεων ενισχύει την άκρα δεξιά η οποία με τη σειρά της θα έρθει να “χτυπήσει” με ένα δεύτερο γύρο την Αριστερά. Ουσιαστικά οι αντιδραστικές απόψεις της άκρας δεξιάς θα έρθουν να διαχύσουν το φόβο στην κοινωνία και να λειτουργήσουν ως το πραγματικό “μαζικό τρομοκρατικό χτύπημα” ενάντιά της.
Οι επιπτώσεις θα είναι μεγάλες και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο και ακόμα είναι νωρίς για να δούμε πως θα επηρεαστεί κι η Ελληνική πολιτική πραγματικότητα που βρίσκεται τον τελευταίο καιρό στο κέντρο νέων εξελίξεων που εν δυνάμει αφορούν όλη την Ευρώπη.
ΕΜΕΙΣ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΜΑΣ.
Σημειώσεις
[1] “Je n’ai pas de gosses, pas de femme, pas de voiture, pas de crédit. C’est peut-être un peu pompeux ce que je vais dire, mais je préfère mourir debout que vivre à genoux.”