Ματίνα Παπαχριστούδη στο ΠΡΙΝ του Σαββατοκύριακου
Η είδηση για την εξαγορά μαμούθ των 41 δισ. δολαρίων του Twitter από τον Ίλον Μασκ, επισκίασε την είδηση πως επιτεύχθηκε συμφωνία των ευρωπαϊκών οργάνων για έναν νέο νόμο «Ψηφιακών Υπηρεσιών» στις χώρες της ΕΕ. Τα δυο γεγονότα είναι οι διαφορετικές συμπληρωματικές όψεις στην εξέλιξη του ψηφιακού ολοκληρωτισμού που γεννήθηκε στις αρχές του αιώνα, μετατρέποντας την ατομικότητα του ανθρώπου σε κερδοφόρο εμπόρευμα ως big data, υπό τη στενή εποπτεία κρατικών δομών.
Η παντοδυναμία των πολυεθνικών γιγάντων της ψηφιακής διαδικτυακής οικονομίας, οι GAFAM όπως λέγονται (Facebook, Google, Apple, Amazon, Twitter), καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την πληροφόρηση και ενημέρωση του παγκόσμιου κοινού, χειραγωγεί και καθοδηγεί ανθρώπινες συμπεριφορές, καθορίζει πρότυπα και κοινωνικές στάσεις.
Σε αυτή τη φάση παντοδυναμίας τους στην ΕΕ συμφωνήθηκαν οι νέοι όροι κίνησης και διακίνησης περιεχομένου και υπηρεσιών στο διαδίκτυο. Ο νόμος για τις «Ψηφιακές Υπηρεσίες» μπορεί να αυτοδιαφημίζεται ως όριο στην αυθαιρεσία των πλατφορμών, όμως πρόκειται για απαίτηση των πολιτικών οργάνων να συμμετέχουν και να καθορίζουν τους κανόνες διακίνησης του περιεχομένου. Σύμφωνα με την ανακοίνωση για την επίτευξη της συμφωνίας ανάμεσα σε ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και ευρωπαϊκό συμβούλιο, τα κράτη μέλη θα έχουν απαιτήσεις για πρόσβαση στους αλγόριθμους διακίνησης, για ταχεία αφαίρεση παράνομων προϊόντων και υπηρεσιών καθώς και για επιβολή περιορισμών στη στόχευση πληροφορίας-υπηρεσιών, ενώ θα αποδέχονται ετήσιο έλεγχο. Σε περίπτωση παραβίασης του νόμου η ΕΕ θα επιβάλλει κυρώσεις με πρόστιμα έως και 6% του παγκόσμιου τζίρου τους.
Με δεδομένη την εμπειρία στη διαχείριση της διακίνησης πληροφορίας, την εκτεταμένη λογοκρισία και τους περιορισμούς στην ελεύθερη ενημέρωση, την καταπάτηση της ελευθερίας λόγου και ελευθεροτυπίας στο έδαφος των καπιταλιστικών κρατών την περίοδο της πανδημικής κρίσης και κυρίως με τον πόλεμο στην Ουκρανία, οι παραπάνω κανόνες του νόμου «Ψηφιακών Υπηρεσιών» «διαβάζονται» εντελώς διαφορετικά. Το πολιτικό προσωπικό των κρατικών δομών διεκδικεί μερίδιο συνδιαχείρισης στην εξουσία των αλγόριθμων χειραγώγησης των ανθρώπων.