Αναδημοσίευση από τη στήλη Πισω απο τις καμερες στο κυριακάτικο ΠΡΙΝ στις 28 Ιουλίου
Από τη Μ. Παπαχριστούδη
Στους φυσικούς συμμάχους της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας θα στηριχτεί όπως όλα δείχνουν η νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη. Όχι μόνο στα ΜΜΕ τα οποία ήδη είχαν μαζί άριστες σχέσεις με τη ΝΔ μέσω των εκδοτών και ιδιοκτητών τους αλλά και στους δημοσιογράφους για τους οποίους αυξάνει τις «οργανικές» θέσεις εργασίας στα υπουργεία. Το μοντέλο είναι παλιό και δοκιμασμένο χρόνια. Ποιος, άραγε, θυμάται τις καταγγελίες που παραδόθηκαν και επίσημα στο συνδικαλιστικό όργανο το 2015, για τα 25 εκατ. ευρώ αμοιβές προς δημοσιογράφους μόνο από το ΚΕΕΛΠΝΟ;
Ο ΣΥΡΙΖΑ ξέπλυνε και αυτό το σκάνδαλο, χρησιμοποιώντας το μόνο για να κάνει πολιτική χειραγώγησης ενάντια στην αντιπολίτευση των ΜΜΕ τα προηγούμενα χρόνια. Καθιέρωσε και ενδυνάμωσε τη συμμαχία με τους δημοσιογράφους σε γραφεία Τύπου, ομάδες… μνήμης και αλήθειας, διόρισε και επιβράβευσε την παραγωγή fake news, οδήγησε εν τέλει στην «κανονικότητα», όπως την διαχειρίζεται τώρα η ΝΔ.
Η είδηση που δημοσίευσε η Καθημερινή υπό τον ψευδή τίτλο «μειώνονται οι μετακλητοί κάθε υπουργού» (ανέφερε πως θα είναι 9, ενώ μέχρι σήμερα ήταν 4) προβλέπει και δύο δημοσιογράφους για κάθε υπουργό και δυνητικά έναν για κάθε υφυπουργό. Συνολικά δηλαδή 102 δημοσιογράφοι θα είναι η επίσημη φωνή προπαγανδιστικής ενημέρωσης μέσα από ΜΜΕ, παραδοσιακά ή ηλεκτρονικά.
Η χρησιμοποίηση και αξιοποίηση των δημοσιογράφων ως ταγών σε κάθε κυβερνητική εξουσία δεν είναι βεβαίως τωρινό φαινόμενο. Κυριάρχησε στο τέλος της δεκαετίας του ‘90, την εποχή της ευδαιμονίας του ευρώ, του εκσυγχρονισμού και του μαζικού ξεπουλήματος του επαγγέλματος της δημοσιογραφίας σε χρηματιστηριακές αξίες και φούμαρα ψηφιακής ανάπτυξης. Είναι η εποχή που οι «λοχαγοί» των τότε μίντια εξελίσσονταν σε στρατηγούς και εκδότες, γίνονταν οι ίδιοι ιδιοκτήτες Μέσων και ιστοσελίδων.
Η εξέλιξη είναι γνωστή, οι δημοσιογράφοι –και όχι μόνο τα ΜΜΕ στα οποία εργάζονταν– ενσωματώθηκαν ως συμπληρωματικός μοχλός στην ιδεολογική μηχανή χειραγώγησης, δεν έδωσαν ποτέ τους τη μάχη της ανεξαρτησίας από πολιτικά και επιχειρηματικά κέντρα, αντιθέτως τα προσεταιρίστηκαν προσφέροντας δημοσιογραφική προστασία με το αζημίωτο.
Η σημερινή κατάσταση φαντάζει πράγματι ως κανονικότητα. Δημοσιογράφοι παρακαλάνε για μια θέση προπαγανδιστή σε γραφεία υπουργών και ΔΕΚΟ, πουλώντας ως προτέρημα τον χειρισμό της πληροφόρησης.