Ανακοίνωση της κλαδικής ένωσης εργαζομένων στα ΜΜΕ της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε
Η περίφημη ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη έκανε πάλι το θαύμα της. Σύμφωνα με πλήθος ενημερωτικών ιστοσελίδων, προεξαρχούσης αυτής του Σκάι, «το Πρωτοδικείο Αθηνών ακύρωσε τις ποινές διαγραφής του πειθαρχικού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ για Αρη Πορτοσάλτε, Νότη Παπαδόπουλο και Βασίλη Χιώτη, επειδή δεν συμμετείχαν σε απεργία».
Υπενθυμίζουμε ότι τα τρία φυντάνια του Σκάι είχαν τιμωρηθεί από το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ με οριστική διαγραφή ο πρώτος και τρίμηνη προσωρινή οι άλλοι δύο ως απεργοσπάστες. Συγκεκριμένα, δεν συμμετείχαν στην απεργία της 10ης Ιουνίου 2021 για το νομοσχέδιο Χατζηδάκη που έκανε λάστιχο τις εργασιακές σχέσεις (με τους εργαζόμενους που επιτέλους θα έβρισκαν χρόνο να μαζέψουν τις ελιές, τις «εθελοντικές» υπερωρίες κ.ο.κ.) και η απόφαση της διαγραφής τους βγήκε τέσσερις μήνες μετά. Προφανώς λόγω υπέρμετρης εμπιστοσύνης στην ελληνική δικαιοσύνη και αντίστοιχης απαξίωσης προς τα συνδικαλιστικά όργανα (έστω και της ΕΣΗΕΑ), δεν προσέφυγαν στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό αλλά στο Πρωτοδικείο Αθηνών. Θα είχαν τους λόγους τους…
Και το δικαστήριο βγάζει τη μνημειώδη απόφαση α) ακύρωσης της ποινής της διαγραφής επειδή εργάστηκαν κατά τη διάρκεια της απεργίας που είχε προκηρύξει το σωματείο τους στις 10 Ιουνίου 2021, αντιδρώντας στο νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις, β) αναγνώρισης στο εξής του δικαιώματος των δημοσιογράφων να ενημερώνουν την κοινή γνώμη κατά τη διάρκεια απεργιακών κινητοποιήσεων και να μην επιβάλλονται ποινές σε όσους επιθυμούν να εργαστούν.
Ακόμη δεν έχει εκδοθεί το σκεπτικό της απόφασης ώστε να το θαυμάσουμε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, ενώ σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες η ΕΣΗΕΑ παραστάθηκε στη δίκη διά εκπροσώπων και ακόμη παραμένει μουδιασμένη, χωρίς να έχει λάβει την απόφαση.
Νομίζουμε πάντως ότι δυο τρεις παρατηρήσεις επιβάλλεται να γίνουν.
Α) Είναι εντελώς πρωτόγνωρο να επεμβαίνει η δικαιοσύνη στις πειθαρχικές διαδικασίες συνδικαλιστικών οργάνων. Πιο συγκεκριμένα, είναι κάτι πρωτόγνωρο για τις αστικές δημοκρατίες. Από πού και ως πού έχει αρμοδιότητα το πρωτοδικείο να ακυρώνει αποφάσεις πειθαρχικών οργάνων σωματείου; Ακόμη και στις διαγραφές μελών του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών για τις πρόσφατες καταγγελίες εργασιακού μπούλινγκ, οι διαγραφέντες προσέφυγαν στα δικαστήρια ισχυριζόμενοι ότι προσβλήθηκε η αξιοπρέπειά τους, χωρίς να διανοηθούν να αιτηθούν ακύρωση της απόφασης και άρα επανένταξή τους στο σωματείο.
Β) Η ιδιότητα του μέλους σωματείου δεν είναι υποχρεωτική. Η ΕΣΗΕΑ δεν είναι επιμελητήριο, ώστε να μην μπορεί κάποιος να ασκήσει την αντίστοιχη επαγγελματική δραστηριότητα αν δεν διαθέτει πιστοποίηση. Η εισδοχή σε σωματείο γίνεται με τη βούληση του εργαζομένου ώστε να μπορεί να συνδικαλίζεται ελεύθερα και να προσθέσει και τις δικές του δυνάμεις στη συλλογική δύναμη του κλάδου. Κάνοντάς το αποδέχεται τον τρόπο λειτουργίας και τις αρχές του σωματείου. Στο καταστατικό της ΕΣΗΕΑ ορίζεται ρητά ότι τα μέλη οφείλουν: «ιζ) Να πειθαρχούν απόλυτα στις αποφάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου και της Γενικής Συνελεύσεως για απεργία». Επιπλέον, παρότι πρόκειται εμφανώς για πλεονασμό, έτσι για μια νότα δημοκρατικότητας επιπλέον, σε κάθε εκλογική διαδικασία που λαμβάνει χώρα ανά δύο χρόνια, τα μέλη επανεπιβεβαιώνουν ότι εξουσιοδοτούν το Δ.Σ. να κηρύσσει απεργίες.
Με την απόφαση αυτή ουσιαστικά το Πρωτοδικείο φτύνει στα μούτρα το καταστατικό μιας από τις πιο παλιές συνδικαλιστικές ενώσεις, αποφασίζοντας ότι δεν έχει καμία ισχύ. Με αυτό τον τρόπο ακυρώνει την απόφαση πρωτοδικείου που πιστοποίησε την ίδρυση του σωματείου. Νομικοί δεν είμαστε, αλλά η αυθαιρεσία εδώ βγάζει μάτι.
Γ) Ως προς το δεύτερο σκέλος της απόφασης, και εδώ το Πρωτοδικείο Αθηνών δίνει ρέστα. «Αναγνωρίζει το δικαίωμα των δημοσιογράφων να ενημερώνουν την κοινή γνώμη κατά τη διάρκεια απεργιακών κινητοποιήσεων». Τι δικαίωμα είναι αυτό ακριβώς; Είναι κάποιο εργασιακό δικαίωμα; Είναι μήπως το δικαίωμα του εργοδότη να απαγορεύει τη συμμετοχή σε απεργία; Γνωρίζουμε για το δικαίωμα στην εργασία που προστατεύεται και συνταγματικά, όμως αυτή η απόφαση μοιάζει περισσότερο να υπερασπίζεται το «δικαίωμα» στην αναγκαστική εργασία, το «δικαίωμα» του εργοδότη να επιβάλλει σπάσιμο της απεργίας. Επισημαίνουμε ότι η ΕΣΗΕΑ παρέχει αρκετά ανοιχτόχερα άδειες για… νόμιμο σπάσιμο των απεργιών αν συντρέχουν ειδικοί λόγοι, ύστερα από αίτημα του δημοσιογραφικού μέσου, ενώ από όσο γνωρίζουμε τα αμιγώς απεργιακά δελτία ποτέ δεν απαγορεύτηκαν. Εδώ φαίνεται να μην έχει συμβεί καν κάτι τέτοιο από τους… αδικημένους απεργοσπάστες, οι οποίοι σε πλήρη επίγνωση των υποχρεώσεών τους ως μελών σωματείου τις παρέβησαν επιδεικτικά, προτού καταφύγουν στις φιλόξενες αγκάλες του Πρωτοδικείου.
Ακόμη πιο σημαντικό, το δικαίωμα του απεργοσπάστη να ασκεί απερίσπαστος την απεργοσπασία του δεν αμφισβητείται. Είναι απόλυτα ελεύθερος να το πράττει, όπως ελεύθερα είναι και τα ερπετά να έρπουν. Ζούμε άλλωστε σε μια ελεύθερη κοινωνία. Απλώς δεν μπορεί να το κάνει διατηρώντας παράλληλα την ιδιότητα μέλους σωματείου, επειδή και τα σωματεία είναι αντίστοιχα ελεύθερα να μην έχουν τέτοιους τύπους στις τάξεις τους.
Πάντως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι οι απεργοσπάστες αυτοί δεν έχουν ιδιοτελείς σκοπούς, αλλά ευρύτερα πολιτικούς: καμία όρεξη δεν έχουν να γίνουν πάλι μέλη σωματείου, θέλουν μόνο να χτυπήσουν τον συνδικαλισμό (έστω και της ΕΣΗΕΑ), θέλουν να αμβλύνουν την ταξικότητά του και να καταστήσουν τα σωματεία διαταξικές λέσχες ομοτέχνων.
Το βέβαιο μέσα σε όλα αυτά είναι ότι η απόφαση αυτή της δικαιοσύνης δεν πάρθηκε εν κενώ, αλλά σε συνέχεια του αντεργατικού νομοσχεδίου της κυβέρνησης, η ταξική μεροληψία του οποίου ποτέ δεν στάθηκε δυνατό να κρυφτεί. Περιμένουμε την αντίδραση όχι μόνο της ΕΣΗΕΑ αλλά συνολικά των σωματείων και του κινήματος. Και απαιτούμε την άμεση οριστική διαγραφή όσων κατέφυγαν στα δικαστήρια για να τους επιτρέψουν να σπάνε τις απεργίες χωρίς να διαγράφονται.