Από τον Παναγιώτη Μαυροειδή στη σελίδα του στο fb
Όχι σκατόψυχοι! Δεν “καίει ο κορωνοϊός” τη Μόρια. Την καίει η απελπισία, η δολοφονία της ελπίδας. Δεν «καίνε οι ίδιοι οι πρόσφυγες» τη Μόρια. Την καίει η κατάρα της προσφυγιάς και του ξεριζωμού, λόγω πολέμων, φτώχιας και πολεμικής ερήμωσης Δεν καίει τη Μόρια, η “στενοκεφαλιά κάποιων ανόητων που δεν άφησαν την Πυροσβεστική να κάνει τη δουλειά της». Την καίει η εγκληματική κρατική και ευρωκρατική αδιαφορία που έχει φυλακίσει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων σε μπουντρούμια. Δεν καίνε τη Μόρια «οι αρνητές του κορωνοϊού και της καραντίνας», αλλά η δολοφονική απόφαση για υπερ-απομόνωση, εγγύηση της υπερμετάδοσης, αντί της άμεσης αποσυμφόρησης και υγειονομικής επιτήρησης.
Δεν καίνε τη Μόρια «οι φανατικοί Μουσουλμάνοι και πράκτορες της Τουρκίας». Την καίει το μίσος και η προσφυγοφοβία. «Μα, είδαμε αυτό, ακούσαμε εκείνο, καταγράφηκε το άλλο….» Ε και; Ακόμη και αν, αυτό, εκείνο ή το άλλο…
Ποια είναι η μεγάλη εικόνα; Αλήθεια, φανταστείτε 30 από μας, μια ομάδα από άντρες, γυναίκες, παιδιά και γέροντες, να μας κλείσουν σε ένα δωμάτιο. Ελεύθερους να τρώμε ότι μας δίνουν από μια θυρίδα. Να κατουράμε και να πλενόμαστε με βάρδιες. Να μοιραζόμαστε ένα άχρωμο ταβάνι, ένα υγρό πάτωμα και τέσσερις καταθλιπτικούς τοίχους. Και κυρίως με την επίγνωση ότι όλο αυτό δεν είναι προσωρινό και πως δεν υπάρχει ελπίδα βελτίωσης Πόση ώρα αλήθεια θέλουμε για να σαλτάρουμε, να φρικάρουμε και να αρχίσουμε να βγάζουμε με ζωώδη τρόπο τα μάτια μας; Μόνο θαυμασμός λοιπόν για τη γενναιότητα, την καρτερία και την ανθρώπινη αντοχή των δεκάδων χιλιάδων ανήμπορων γυναικών, τραυματισμένων αντρών και ορφανών παιδιών, που κατάφεραν, όσο κατάφεραν, για όποιο μακρύ διάστημα, να μένουν άνθρωποι.
Μόνο αλληλεγγύη και στήριξη στους πρόσφυγες και την τραγωδία τους. ΕΙδικά μετά το κάψιμο της Μόριας. Αλλά και κατάρα και ανάθεμα για τη ρητορική του μίσους εναντίον τους. Πρέπει να συλλογιστούμε βαθύτερα τι πραγματικά συνέβη στη Μόρια. Όχι χθες, ούτε προχθές. Όχι με τον Μωχάμετ ούτε την Χαμπίμπα. Η ωμή αλήθεια είναι ότι αυτό που γίνεται εδώ και χρόνια στη Μόρια (και στον κάθε τόπο μαρτυρίου προσφύγων σαν τη Μόρια), είναι μια αιώνια ντροπή. Ντροπή για την Ελλάδα που τους βλέπει μυωπικά σαν «πράκτορες της Τουρκίας» και «ασύμμετρη απειλή». Ντροπή για την Ευρώπη που χτίζει φρούρια και φράχτες για να σωθεί από τους ανθρώπους και να σώσει την απανθρωπιά της. Ντροπή για τους εμπόρους των όπλων, των εθνών, των πολέμων και των θαλασσών. Αιώνιο αίσχος ειδικά την λεγόμενη πολιτισμένη και ανεπτυγμένη πλευρά του σύγχρονου κόσμου μας, που αποπατεί επί ανθρώπινων ψυχών, αναπνέει και ζωοδοτείται από την ίδια της τη μακάβρια δυσωδία. Μια ματιά στην Αμερική του Τραμπ και το πώς χτίζονται τα εκλογικά σώματα, αρκεί για να γίνει αυτό κατανοητό. Αλλά η Μόρια, είναι και πρόκληση! Μια μεγάλη, ενοχλητική, επίμονη, πεισματάρικη, άγρια και απαιτητική πρόκληση. Πρόκληση ξεσηκωμού, έγερσης και εξέγερσης. Χέρια, συνειδήσεις, καρδιές, οργή, χαμόγελα, λαχτάρες ελευθερίας και αγώνες νέων ανθρώπων, να σβήσουν αυτή την ντροπή. Για να νικήσει η ζωή. Όχι η γυμνή ζωή, αλλά η ανθρώπινη κοινωνική ζωή που παράγει κοινωνικό πολιτισμό.