Στη στήλη “Πίσω από τις κάμερες” στο ΠΡΙΝ της Κυριακής.
Της Μ. Παπαχριστούδη
Κανείς δεν έχει πλέον την αυταπάτη για το πώς ασκείται η δημοσιογραφία στα κυρίαρχα ΜΜΕ, κυρίως στην τηλεόραση. Η νέα φάση στη λειτουργία Μέσων και δημοσιογραφικού επαγγέλματος στο μεταμνημονιακό σκηνικό των μίντια είναι απλή και πολύ ξεκάθαρη. Τα Μέσα πρωτοστατούν στην κατασκευή της «πραγματικότητας», διαχέουν και μεταδίδουν την παραπληροφόρηση των κέντρων επικοινωνίας κομμάτων και επιχειρηματικών συμφερόντων χωρίς πλέον κανένα άλλοθι. Οι «πουλημένοι δημοσιογράφοι», όπως τους περιγράφει ο Πάκο-Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ στη Σκιά της Σκιάς, αναλαμβάνουν το ρόλο εκτελεστή απέναντι σε οποιαδήποτε διαμαρτυρία, σε οποιονδήποτε αντιδρά ή αγωνίζεται. Όταν δεν μπορούν να αποσιωπήσουν ένα γεγονός, βάζουν μπροστά τη μηχανή της συκοφαντίας, ανασκευάζοντας την πραγματικότητα με τη δημιουργία των «εχθρών».
Εχθροί είναι οι «φοιτητές» που αγωνίζονται ενάντια στην κατάργηση του ασύλου, που στην τηλεό- ραση αναφέρονται γενικά ως «άτομα που κλείνουν τα πανεπιστήμια». Οι επιθέσεις των ΜΑΤ εναντίον τους, από την άλλη, αναλύονται διεξοδικά ως νόμιμη «επιχείρηση» των δυνάμεων του «νόμου και της τάξης». «Εχθροί” είναι και οι κάτοικοι των Εξαρχείων, των οποίων οι κινητοποιήσεις αποσιωπήθηκαν παντελώς. Η αποκάλυψη της Εφημερίδας των Συντακτών πως η Ασφάλεια καταγράφει με κάμερα τον κόσμο στα Εξάρχεια έξω από τα γραφεία της συλλογικότητας «Ταξική Αντεπίθεση» χαρακτηρίστηκε σχεδόν «εχθρική πράξη» από τηλε-περσόνα του ΣΚΑΙ γιατί, κατά τη γνώμη του, «στοχοποιήθηκε» το αυτοκίνητο των ασφαλιτών!
Στο σημερινό μιντιακό σκηνικό στα κυρίαρχα και παραδοσιακά Μέσα, οι «πουλημένοι» και ενσωματωμένοι δημοσιογράφοι έχουν τον πρώτο λόγο. Παρέχουν υπηρεσίες έναντι ή χωρίς αμοιβή σε επιχειρηματικά συμφέροντα και μετέχουν σε πολιτικά τραπέζια νομής και διανομής εξουσίας στην πληροφορία. Η επιχείρηση επιβολής κλίματος συναίνεσης στην κοινωνία για την άγρια καταστολή των τελευταίων ημερών εξυπηρετήθηκε με αξιοθαύ- μαστη πιστότητα από το σύνολο των τηλεοπτικών σταθμών. Όσοι δημοσιογράφοι παρέμειναν «στο δρόμο» κινδύνευσαν και έγιναν και αυτοί θύματα της αστυνομικής καταστολής, γιατί δεν κρύφτηκαν πίσω από τις ασπίδες των ΜΑΤ ή των δελτίων τύπου της αστυνομίας.