Με αφορμή την επίθεση κατά του ΣΚΑΙ
Της Μ. Παπαχριστούδη
Η πρόσφατη έκθεση της οργάνωσης «Δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα» έκανε γνωστό ότι στη διάρκεια του 2018 δολοφονήθηκαν ή σκοτώθηκαν κατά την άσκηση του επαγγέλματος τους 80 εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, εκ των οποίων 63 δημοσιογράφοι. Η δημοσιοποίηση δε συνέπεσε με την βομβιστική επίθεση στο κτίριο του ΣΚΑΙ και της Καθημερινής.
Διαβάζοντας την έκθεση, μαθαίνουμε πως στις μισές και πλέον δολοφονίες υπήρξε «προμελετημένος φόνος» εξαιτίας των αποκαλύψεων και των ρεπορτάζ που είχαν προηγηθεί.
Μαθαίνουμε ότι έγινε βομβιστική επίθεση στο Αφγανιστάν ειδικά εναντίον ομάδας ΜΜΕ με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 9 δημοσιογράφοι, ότι στο Μέριλαντ των ΗΠΑ δολοφονήθηκαν 4 δημοσιογράφοι σε επίθεση, ότι έως και σήμερα παραμένουν φυλακισμένοι 348 άνθρωποι των ΜΜΕ. Ο κόσμος της δημοσιογραφίας μετρά ανθρώπινα θύματα όταν οι εργαζόμενοί της ενοχλούν τους ισχυρούς εξουσιαστές και ερευνούν, αποκαλύπτουν και ενημερώσουν. Η έκθεση, όμως, καλύφθηκε σε ένα μονόστηλο ή ένα απλό μεταφραστικό κείμενο 300 λέξεων, για το μεγάλο μέρος της κοινωνίας δε ήταν ένα γεγονός για το οποίο δεν υπήρξε καμία ενημέρωση από τα ΜΜΕ.
Στον αντίποδα, η επίθεση κατά του ΣΚΑΙ καλύφθηκε εκτενώς. Σύσσωμος ο πολιτικός, θεσμικός, κοινωνικός και μιντιακός κόσμος την καταδίκασε – δικαίως. Η καταδίκη, βεβαίως, κάλυψε ένα ευρύ φάσμα πολιτικής στάσης και συμπεριφοράς. Από την ειλικρινή συμπαράσταση στους εργαζόμενους των δυο Μέσων που στεγάζονται στο κτίριο, ανεξάρτητα της κεντρικής κατεύθυνσης και γραμμής που έχουν τα δυο ΜΜΕ, έως και την αχαρακτήριστη εκμετάλλευση της επίθεσης για την εξυπηρέτηση των πολιτικών συμφερόντων της ιδιοκτησίας. Καταγράφηκε, επίσης στα όρια της φαιδρότητας, η εκτίμηση ότι υπήρξε συμπαράσταση στους εργαζόμενους, αλλά όχι στον ιδιοκτήτη που έχει ζημιές στο κτίριο του! Ακούστηκαν απόψεις ότι το χτύπημα ήταν «χτύπημα στη Δημοκρατία», λές και τα ΜΜΕ είναι η ίδια η Δημοκρατία και όχι οι «υπερασπιστές» της.
Σε καμία από τις επίσημες καταδίκες δεν αναδείχθηκε ο ρόλος των Μέσων ως «φωνή της κοινωνίας», αφήνοντας έτσι να κυριαρχήσει – χωρίς ωστόσο να πείσει – η άποψη της ιδιοκτησίας ότι το χτύπημα έγινε στο συγκεκριμένο Μέσο επειδή είναι αντικυβερνητικό.