Από τον Χρήστο Ιερίδη. Πηγή η σελίδα του στο Facebook
Ακολουθεί μακροσκελές ποστ για τη νέα ταινία «Παρόντες» του Γιώργου Αυγερόπουλου (@Yorgos Avgeropoulos) .
Σπάνια μπαίνω στη διαδικασία να σχολιάσω για ό,τι μπορεί να προβάλλεται στην TV, αν και πολλά βλέπουν τα μάτια μου. Το νέο ντοκιμαντέρ του δημοσιογράφου μπορεί να μην έχει ακόμα φιλοξενηθεί από κάποιο κανάλι. Πιθανόν και να μην συμβεί, ίσως διότι κανένα δεν διαθέτει το σθένος να τολμήσει. Όμως έχοντας δεί το φιλμ του συναδέλφου δύο φορές μέσω του iMEdD, έχω να πω ότι αποτελεί σπουδή για όσους ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με αυτό το επάγγελμα ουσιαστικά έστω σε κάποιο βαθμό. Για τον θεατή ατόφιο τεκμήριο γνώσης. Ο Αυγερόπουλος έχει επιλέξει το δύσκολο δρόμο σε αυτή τη δουλειά καιρό τώρα. Και πάλι μας προσφέρει μια έξοχη δημοσιογραφική έρευνα. Αξιοζήλευτη.Οι «Παρόντες» του είναι μια δωρικής αισθητικής ταινία. Ένα αρχετυπικό δημοσιογραφικό ντοκιμαντέρ. Προσεγμένα πλάνα ως προς το ζητούμενο του δημιουργού τους και ως προς την οικονομία της χρονικής διάρκειας τους.
Διόλου φλύαρα και καίρια τοποθετημένα.Μας έδωσε ένα φιλμ με λιτή σκηνοθεσία, αφήγηση, μοντάζ, μουσική επένδυση. Και για τούτο εξαιρετικό.Το θέμα του, η πανδημία στην Ελλάδα, κυκλωμένο σφαιρικά. Απευθύνθηκε σε ειδικούς, καθένας στον τομέα του, με σεβασμό στα όσα είπαν μπροστά στην κάμερα. Ο δημοσιογράφος με την κάμερα απλώς καταγράφει αλήθειες, πεποιθήσεις, αντιλήψεις ανθρώπων, τεκμηριωμένες θέσεις. Δεν κάνει σχόλια. Άλλωστε η δύναμη των εικόνων του είναι πιο ισχυρή από οποιοδήποτε δημοσιογραφικό σχόλιο. Εικόνες σκληρές όχι εκβιαστικά σκληρές. Εδώ η κάμερα εν αντιθέσει με τα δελτία ειδήσεων παραμένει ψύχραιμη δεν είναι αιμοδιψής. Σκληρές είναι οι εικόνες, οι μαρτυρίες διότι εξαιτίας της πανδημίας και της παντελούς έλλειψης μέριμνας «ανατινάχθηκαν» ζωές. Στο φιλμ όλα. Η γύμνια του νεοφιλελευθερισμού εξαιτίας της πανδημίας.
Η υποτιθέμενη αλληλεγγύη της Ε.Ε. που πήγε περίπατο. Το από τα χρόνια των Μνημονίων απαξιωμένο ΕΣΥ. Οι υπερήρωες με τις άσπρες ποδιές. Οι ψύχραιμοι ειδικοί πανεπιστημιακοί. Οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας. Οι διπλωμάτες πολιτικοί. Η λίστα Πέτσα και τα ΜΜΕ. Οι ασυζητητί αποζημιώσεις στις μεγάλες τεχνικές εταιρείες, πολυεθνικές και επιχειρήσεις. Οι ευπαθείς ομάδες (ηλικιωμένοι, άνθρωποι με υποκείμενα νοσήματα, οι άστεγοι, οι «δεν έχουν στον ήλιο μοιρα»). Η Μόρια και το Καρα Τεπέ, οι αφημένοι στην μοίρα τους πρόσφυγες. Η Σαντορίνη και το ανεξέλεγκτο «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε». Η μετάθεση ευθυνών. Οι αντιφάσεις. Το σύστημα ΕΥΑ και ο αλγόριθμος. Οι χωρίς την παραμικρή υποστήριξη, κατεστραμμένοι «πολεμιστές» του τομέα πρωτογενούς παραγωγής. Τα κλειστά σχολεία και οι δωρεάν μάσκες για τους μαθητές. Το νέο κύμα πανδημίας και το παρολίγον Μπέργκαμο της Ελλάδας, η Θεσσαλονίκη. Ο εγκαταλειμμένος Πολιτισμός. Η αναστολή συνταγματικών δικαιωμάτων. Η αστυνομική βία. Οι πάνω από 7.000 νεκροί από την πανδημία. Ο Αυγερόπουλος έκανε την ανατομία ενός χρόνου πανδημίας στην Ελλάδα με ματιές στην Ευρώπη και τον κόσμο. Και το έκανε με τρόπο- αν όχι υποδειγματικό-εξαιρετικό και αδιαπραγμάτευτα δημοσιογραφικό.
Ένα ντοκιμαντερ όπως είναι ο διεθνής όρος για τέτοιου είδους παραγωγές που ίσως και να ζηλεύει το BBC ή η ZDF και όποιο αμερικανικό δίκτυο που θέλει να υπηρετεί την ενημέρωση. Ταυτόχρονα όμως είναι και δημοσιογραφικό κόσμημα. Και τώρα που το σκέφτομαι ο Αυγερόπουλος κάνει ότι έκανε και ο Μπεχράκης. Καταγράφει την αλήθεια για να μην μπορεί να πεί κανείς «δεν ήξερα».