«Ο δύσκολος και παρατεταμένος τοκετός της νέας διαπλοκής με το Μαξίμου», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Από τα σκάνδαλα του Πώποτα και του Κοσκωτά μέχρι τον Λαυρεντιάδη και τον Κυριακίδη, από τη χρυσή εποχή της φούσκας του Χρηματιστηρίου μέχρι τα σημερινά… κεσάτια των πάλαι ποτέ κραταιών ομίλων των ΜΜΕ, και από τον ξεχασμένο σήμερα Καλογρίτσα μέχρι την αναζήτηση του ΣΥΡΙΖΑ για φίλια μέσα, η διαπλοκή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας σφραγίζει τις εξελίξεις. Σήμερα, όμως, η επιτροπεία των τραπεζών από το «κουαρτέτο» των δανειστών κάνει τα πράγματα δύσκολα και το τοπίο ασαφές…
Τα άλλα θέματα του UNFOLLOW 47, αναλυτικά:
«Ρεαλιστική διακυβέρνηση και αριστερό πένθος», άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου. Η μνημονιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ προσλαμβάνεται με συγκλονισμό διότι μόνον έτσι, μέσω του πένθους, μπορεί κανείς να καταλήξει πως έστω και με μνημόνιο υπάρχει λόγος να στηρίζει αυτή την κυβέρνηση.
«Πολιτική, το «τυφλό σημείο»», άρθρο του Μιχάλη Μπαρτσίδη. Το κέντρο γνώσης και ελέγχου δεν βρίσκεται στις ελίτ των ειδημόνων του ορθολογισμού ή της επαναστατικής πρωτοπορίας, ούτε εντός της «κοινότητας των αριστερών». Η διττή συμπεριφορά των μαζών δείχνει μια νέα πρακτική και σκέψη της πολιτικής, μια στρατηγική επινόηση του ίδιου του πλήθους των πολιτών για «αντίσταση στα σημεία», ένα φρόνημα αντίστασης και μια φρόνηση διατήρησης των δυνάμεών τους, αμφότερα αναλόγως όπου και όταν χρειάζονται.
«Πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά στην κυβέρνηση: Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας, η εξουσία», άρθρο του Στέφανου Καβαλλιεράκη. Αν η δεύτερη κυβερνητική περίοδος του ΣΥΡΙΖΑ έχει κάποιο σχέδιο, αυτό είναι η προσπάθεια διάλυσης και της μεσαίας τάξης, ώστε να μπορέσει να επικρατήσει σ’ ένα σύστημα δύο τάξεων, προωθώντας έναν ιδιότυπο βαλκανικό περονισμό. Η αδυναμία της κυβέρνησης να δημιουργήσει πλούτο για τη χώρα και τους ανθρώπους της τη στρέφει με εχθρότητα απέναντι σε όσους νομίζει ή φαντάζεται ότι έχουν. Οι φτωχοί, τους οποίους –θεωρητικά– θα εκπροσωπεί, θα εξακολουθούν να μην έχουν καμία τύχη, αλλά θα ακούνε σε τακτική βάση ότι προσπαθεί για αυτούς.
«Καμμένος και Κοτζιάς θυσία στο ευρωσοσιαλιστικό όραμα του ΣΥΡΙΖΑ;», άρθρο του Παναγιώτη Σωτήρη. Τι είναι αυτό που συνδέει την έκρηξη του Πάνου Καμμένου εναντίον του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και την επιλογή του Νίκου Κοτζιά να ανοίξει συζήτηση για το όνομα της ΠΓΔΜ; Μήπως το γεγονός ότι και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με υπουργούς που αισθάνονται ότι βρίσκονται υπό διαρκή πίεση από την προσπάθεια της ηγετικής ομάδας της κυβέρνησης Τσίπρα να αποκτήσει αναβαθμισμένη σχέση με τους Ευρωσοσιαλιστές και κατά συνέπεια να απαλλαγεί από όσους θα μπορούσαν να θεωρηθούν εμπόδια ή βαρίδια σε αυτή την αναβαθμισμένη σχέση με τα διεθνή κέντρα εξουσίας;
«Εκλογή πρόεδρου ΝΔ: Πώς ψηφίζουν τα (πολιτικά και επιχειρηματικά) τζάκια»,άρθρο της Πηνελόπης Ράπτη. Από τις εσωκομματικές εκλογές ενός αστικού κόμματος που σέβεται τον εαυτό του δεν θα μπορούσε να λείπει το παρασκήνιο με επιχειρηματίες που θέλουν να βρίσκονται δίπλα –και πίσω– από τον επόμενο πρόεδρο της ΝΔ και πιθανό πρωθυπουργό. Καθώς, όμως, τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα, σχεδόν όλοι παίζουν με σχεδόν όλους.
«Νεοφιλελεύθερη ασφαλιστική λαιμητόμος από Τσίπρα, Κατρούγκαλο, «σοφούς» και δανειστές», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη και του Παναγιώτη Σωτήρη. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ανακοινώνει μεγάλες μειώσεις στις συντάξεις για τους ήδη συνταξιούχους και αυξήσεις των ορίων ηλικίας για τους μέλλοντες, η «επιτροπή σοφών» που συγκρότησε ο Γ. Κατρούγκαλος προετοιμάζει τη μεγαλύτερη ανατροπή των τελευταίων δεκαετιών στο ασφαλιστικό σύστημα: την εγκατάλειψη κάθε αναδιανεμητικής λογικής και τη μετάβαση στο νεοφιλελεύθερο κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Από τη Χιλή του Αουγκούστο Πινοσέτ στην Ελλάδα του Αλέξη Τσίπρα, ένα μνημόνιο δρόμος…
«Διονύσης Γράβαρης: «Πόρισμα για το Ασφαλιστικό: μεταμφιεσμένα προαπαιτούμενα του τρίτου μνημονίου«», συνέντευξη στον Λεωνίδα Βατικιώτη. Την προσπάθεια της κυβέρνησης και του Γιώργου Κατρούγκαλου να περάσουν μέσα από το πόρισμα του Ασφαλιστικού τις δικές τους θέσεις για τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος αποκαλύπτει ο Διονύσης Γράβαρης, καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης, επιστημονικός διευθυντής του ΙΜΕ-ΓΣΕΒΕΕ, αλλά και ένα από τα 12 μέλη της «επιτροπής σοφών».
«Ο τυχαίος τραυματισμός μερικών «ωφελούμενων» και άλλες ιστορίες καταπολέμησης της ανεργίας», ρεπορτάζ του Γιάννη-Ορέστη Παπαδημητρίου. Η αναστελέχωση του υπολειτουργούντος Δημοσίου με φθηνή ανακυκλώσιμη εργασία χωρίς δυνατότητα συνδικαλιστικής δράσης, που ρίχνει πλασματικά τα ποσοστά της ανεργίας, ταιριάζει ιδανικά με τη λογική της μνημονιακής αναδιάρθρωσης. Είχε ξεκινήσει όμως νωρίτερα. Παρότι ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγελλε την πρακτική, οι επιλογές της Ράνιας Αντωνοπούλου καταλήγουν εντέλει στην εφαρμογή των σχετικών προγραμμάτων.
«Ο πόλεμος για την ανακύκλωση και οι μεθοδεύσεις της κυβέρνησης», ρεπορτάζ του Άρη Χατζηγεωργίου. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο που απέκτησαν εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, μαζεύοντας δισεκατομμύρια «πενταροδεκάρες» με την πώληση κάθε συσκευασμένου προϊόντος διατηρούν τα ιδιωτικά συστήματα ανακύκλωσης, παρά τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ένα σύστημα διαχείρισης των απορριμμάτων με δημόσιο χαρακτήρα.
«Αχιλλέας Μπέος: Ο λούμπεν δήμαρχος που βλέπει τον Βόλο ως Μονακό», ρεπορτάζ του Λ. Χαραλαμπόπουλου και του Π. Θεοδωρόπουλου. Παρά το γεγονός ότι η ΕΠΟ τού έχει επιβάλει από το 2011 ισόβια απαγόρευση ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο για την υπόθεση των στημένων αγώνων και ο ίδιος ετοιμάζεται να λογοδοτήσει ενώπιον της Δικαιοσύνης για πλήθος κακουργημάτων, το 53% των κατοίκων του Βόλου τον εξέλεξε «πρώτο πολίτη» του έβδομου μεγαλύτερου δήμου της χώρας. Και, όπως καταγγέλλουν κάτοικοι, δημοτικοί υπάλληλοι και φορείς της πόλης, συμπεριφορές, ήθη και πρακτικές της «παράγκας» του ποδοσφαίρου έχουν μεταφερθεί στο δήμο. Δήμαρχος, πρόεδρος, υπόδικος, ιδιοκτήτης νυχτερινών κέντρων, ποδοσφαιρικός παράγοντας… Με δυο λέξεις, Αχιλλέας Μπέος.
«Ντιλέκ Οτζαλάν: «Η Ελλάδα έλαβε ανταλλάγματα για να παραδώσει τον θείο μου«», συνέντευξη στον Άρη Χατζηστεφάνου. Αν η Ελλάδα και άλλες δυνάμεις δεν είχαν παραδώσει τον Οτζαλάν στους διώκτες του, θα είχε αποφευχθεί η αιματοχυσία και το χάος στο Κουρδικό, εκτιμά η Ντιλέκ Οτζαλάν. Η ανιψιά του έγκλειστου ηγέτη του PKK και βουλευτής του φιλοκουρδικού HDP μίλησε στο UNFOLLOW λίγα 24ωρα πριν φτάσει στη χώρα μας για την εκδίκαση της αγωγής που έχουν καταθέσει οι δικηγόροι του Οτζαλάν εναντίον της Ελλάδας.
«Συρία και Ρωσία: Τα όρια της «στρατηγικής του χάους»», ρεπορτάζ του Κώστα Ράπτη. Μετά τα πλήγματα στην αμερικανική πρωτοκαθεδρία, η στρατιωτική εμπλοκή της Ρωσίας στη συριακή κρίση –με τη διακριτική πολιτική υποστήριξη και της Κίνας– αποβλέπει στην επαναφορά περισσότερο «βεστφαλιανών» χαρακτηριστικών στον τρόπο οργάνωσης του διεθνούς συστήματος. Το τέλος εποχής της «αλλαγής καθεστώτων» και η αποτυχία της «στρατηγικής του χάους» γέννησαν ένα κενό που η ρωσική εμπλοκή προσπαθεί να καλύψει.
«Αναζητώντας τον χαμένο Ζντάνωφ. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πολιτισμός», άρθρο τουΧρήστου Νάτση. Από το διαβόητο προεκλογικό Πρόγραμμα για τον Πολιτισμό, στα ξυδάκεια έργα που καταλαβαίνει κι η μάνα του καλλιτέχνη και στα αυξημένα εισιτήρια μουσείων του Μπαλτά, αυτό που διολισθαίνει είναι η βούληση της κυβέρνησης για μια πολιτιστική ηγεμονία με όρους παραγωγής σκληρής πολιτικής. Μια απαλλαγμένη από προκαταλήψεις επιστροφή στα κείμενα του Ζντάνωφ δείχνει πως είναι επιτακτικότερη από ποτέ η απάντηση στο ερώτημα: Τι είναι σήμερα πολιτισμός για την Αριστερά;
Οι στήλες του UNFOLLOW:
«Ανακόλουθα»: Ο Χρήστος Νάτσης προτείνει να πηγαίνουμε στο Gazarte.
«Social Μήδεια»: Η Αργυρώ Μουστάκα-Βρεττού κάνει μια βόλτα στα Kanalia_xeftiles.
«Zaraleaks»: Ο Χριστόφορος Ζαραλίκος απορεί για τη «ροή» των προσφύγων.
«Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα»: Ο Depressed Pasok παίζει Στριπ Πασόκερ.
«Εύκολα λόγια ή σκληρές αλήθειες;»: Ο Αδιάσειστος αδημονεί για το υπέροχο μέλλον της TTIP.
«Διερευνητικά»: Ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος σκουπίζει τα δάκρυα του Αλέξη Τσίπρα.