Με οδύνη για την απώλεια μας να αποχαιρετήσω και εγώ τον φίλο, συνάδελφο και σύντροφο Σωτήρη Σβανά. Η ψυχή του thepressproject δεν είναι πια μαζί μας. Μόλις σε έβλεπε σηκωνόταν από το γραφείο του, όρθιος ρωτούσε για τα νέα, πρόσφερε καφέ και τσιγάρο. Τα μάτια του όμως βρίσκονταν πάντα στην οθόνη, βλέποντας την είδηση μέσα στις ειδήσεις. Ο Κώστας Εφήμερος γράφει για τον άνθρωπο μας που χάσαμε. “Αν μας παρακολουθείτε δεν θα βλέπατε συχνά το όνομα του Σωτήρη αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι τον διαβάζατε καθημερινά. Σχεδόν όλα τα πρωτοσέλιδα μας, η καθημερινή σας ενημέρωση, η επιλογή των ειδήσεων για το ThePressProject γινόταν είτε από αυτόν είτε υπό τις οδηγίες του. Ήταν ο συνεκτικός μας κρίκος με την πραγματικότητα. Ήταν ο άνθρωπος μας και επειδή δεν τον ενδιέφερε ποτέ να υπογράψει τα κείμενα του αλλά αντίθετα τον ενδιέφεραν πάρα πολύ τα συμφέροντά σας ήταν και ο δικός σας άνθρωπος”.
Ως αποχαιρετισμό παραθέτω τα λόγια του συντρόφου Νίκου από το fb, με εκφράζουν απόλυτα. “Ένας σπουδαίος άνθρωπος κάπου έγραψε οτι “μοναχός του ο χρόνος δεν ειναι άλλο τίποτα από μια σειρά τηλεγραφόξυλα αραδιασμένα στο διάστημα, που σε κάποιο σημείο της διαδρομής τους βρίσκεται ο θάνατος μας”. Συνεπώς ένας άνθρωπος σαν το σύντροφο Σωτήρη Σβανά, που πέρασε τη ζωη του στρατευμένος ολόψυχα στον κοινωνικό και πολιτικό αγώνα, γέμισε τη ζωη του και την κοινή μας πορεία με το ήθος και τη δυναμική του αγωνιζομενου ανθρώπου και έδωσε νόημα στο χρόνο, ταυτιζοντας τον με τον μεγάλο αγώνα για την αλλαγη της κοινωνίας.
Απο τη ΣΑΦ και τις Αριστερές Συσπειρώσεις, στην ΑΡΑΝ και σε ο,τι χτισαμε μαζί. Απο τη σχολή, στη δουλειά, στη γειτονιά, σε κάθε χώρο που βρέθηκε, ο σύντροφος Σωτήρης έδωσε πάντα το κατι παραπάνω με σεμνότητα και αυταπάρνηση. Αυτά ειναι και τα μεγάλα κληροδοτηματα στο γιο του Ορέστη και η γλυκιά παρηγοριά για τη σύντροφο της ζωής του, Χρυσούλα.
Στην οικογένεια και τους οικείους του σφιγγουμε το χέρι με περηφάνεια για όσα μας έδωσε και του δώσαμε ο σύντροφος Σωτήρης και με συντριβή σηκώνουμε μαζί το βάρος της απώλειας. Γνωριζουμε ομως οτι δεν θα σταματήσουμε να παλεύουμε γιατι “και εγενετο εσπέρα και εγένετο πρωί, ημέρα μία”. Ο αγώνας συνεχίζεται…