Η Δικαιοσύνη μας και η Δικαιοσύνη τους, από τον Αλέξανδρο Αρβανιτά
Η συνέχεια στην απόλυση μου από τον Ελεύθερο Τύπο των Σκαναβή-Μπενέκου
Πριν από τρία χρόνια απολύθηκα από τον «Ελεύθερο Τύπο». Γνωστό, βεβαίως, στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι ο πραγματικός λόγος δεν ήταν ούτε η ποιότητα της δουλειάς μου ούτε ο «περίεργος» χαρακτήρας μου. Μάλλον, για να ακριβολογώ, ήταν όντως ο… περίεργος χαρακτήρας μου, γιατί δεν εννοούσα να κάνω «εκπτώσεις» στις παράλογες εργοδοτικές απαιτήσεις. Για να μη μακρηγορώ, όταν κλήθηκα στις 19/12/2017 από τον κ. Δημήτρη Μπενέκο -τον ένα εκ των δύο ιδιοκτητών- να… διαπραγματευτώ μαζί του, εκείνος υπήρξε απολύτως κυνικός απέναντί μου: «Σου οφείλουμε 35.000 ευρώ. Θα σου δώσουμε τα μισά, σε 50 δόσεις, και τα υπόλοιπα ‘‘κουρεύονται’’. Απάντησέ μας μέχρι αύριο το μεσημέρι»! Ήταν προφανές ότι δεν υπήρχε καμιά διάθεση να τα βρούμε. Ήθελαν να τσεκάρουν την αξιοπρέπειά μου και αν έκανα πίσω, να με ξεφτιλίσουν στους συναδέλφους μου.
Σαν να ακούω τώρα τους κ.κ. Μπενέκο, Σκαναβή να λένε για μένα, σε περίπτωση υποχώρησής μου: «Να και ο Αρβανιτάς που μας το έπαιζε συνδικαλιστής και μαχητής. Έβαλε την ουρά στα σκέλη και δέχτηκε ό,τι του δώσαμε». Το μόνο που μου έμεινε, τελικά, ήταν η προσφυγή στη Δικαιοσύνη. Όντως, απευθύνθηκα σε έναν εκ των κορυφαίων εργατολόγων της χώρας, με γνώση του αντικειμένου, έχοντας αναλάβει τις μεγαλύτερες υποθέσεις στο χώρο των media.
Ακολουθώντας τη συμβουλή του, κατέθεσα δύο αγωγές κατά της εταιρίας. Η πρώτη αφορούσε το σύνολο των δεδουλευμένων μου, γιατί μετά την απόλυσή μου δεν μου δόθηκε ούτε ένα ευρώ από το αναγνωρισθέν χρέος. Και η δεύτερη αγωγή, προκειμένου να κηρυχθεί η απόλυσή μου άκυρη, παράνομη, εκδικητική, καταχρηστική.
Ύστερα από τρία χρόνια δικαστικών αγώνων, αγωνίας και επίπονης προσπάθειάς μου, κέρδισα και τις δύο αγωγές, σε τελεσίδικο βαθμό. Η πρώτη, η οποία αφορούσε τα δεδουλευμένα, είχε ημερομηνία 29 Νοεμβρίου 2019. Ένα χρόνο πριν. Η δεύτερη, η οποία έκρινε την απόλυσή μου -σε δεύτερο βαθμό- καταχρηστική, επιδόθηκε στον αντίδικο στις 15 Σεπτεμβρίου 2020.
Αυτή ήταν άμεσα εκτελεστή και ανάγκαζε την εταιρία να με επαναπροσλάβει. Και βεβαίως ορίστηκε νέο δικαστήριο, το οποίο θα προσδιόριζε επιπλέον μισθούς τριών χρόνων, την περίοδο δηλαδή μετά την απόλυσή μου. Και από δω και πέρα αρχίζουν τα… ωραία.
Η εταιρία αρνείται να με επαναπροσλάβει και δεν δίνει ούτε ευρώ από τα δεδουλευμένα μου, αγνοώντας και τις δύο εις βάρος της δικαστικές αποφάσεις. Σε ενόχληση του δικηγόρου μου, η απάντησή τους ήταν ξεκάθαρη: «Δεν πληρώνουμε. Κάντε ό,τι νομίζετε».
Προσφάτως, η αντίδικος προσέφυγε στον Άρειο Πάγο (Α.Π.) για να μη θεωρηθεί καταχρηστική η απόλυση και να εξακολουθώ να παραμένω απολυμένος. Ο Α.Π. δεν εξετάζει την ουσία της υπόθεσης αλλά μόνο αν υπάρχει νομικό σφάλμα. Αν διαπιστωθεί κάτι τέτοιο -πράγμα πολύ σπάνιο στατιστικά- παραπέμπει πίσω, στο Δευτεροβάθμιο Εφετείο, ξανά την υπόθεση, προκειμένου να εκδικαστεί με άλλη σύνθεση. Ωστόσο, η απόφαση του Εφετείου σε δεύτερο βαθμό παραμένει άμεσα εκτελεστή. Με αυτόν, λοιπόν, τον απίστευτο τσαμπουκά, το απύθμενο θράσος και την περίσσια αλαζονεία απαντά η συγκεκριμένη επιχείρηση στις τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις! Βεβαίως, είμαι εδώ.
Μπορεί να έχω άπειρα μειονεκτήματα, διακρίνομαι ωστόσο για τρία πράγματα: επιμονή, υπομονή και άπειρη αντοχή. Ξέρετε πώς μας λένε εμάς τους Καρδιτσιώτες; Γαϊδούρια ξεκαπίστρωτα. Δεν καταλαβαίνουμε τίποτα, ειδικά όταν έχουμε δίκιο. Θα το φτάσω λοιπόν μέχρι τέρμα, έστω και αν χρειαστεί να περιμένω άλλα 3, 13, 23 ή 33 χρόνια. Το οφείλω στον εαυτό μου πρωτίστως, στους ανθρώπους που με στηρίζουν και με αγαπούν και κυρίως στους συναδέλφους. Άλλωστε, ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι εκείνος που δεν δόθηκε ποτέ… Συνεχίζουμε…