Ματίνα Παπαχριστούδη στο ΠΡΙΝ του Σαββατοκύριακου
Τα πρότυπα της TV του θεάματος είναι η «αυτοκτονία» της κοινωνίας. Είναι μόνο μια πλευρά, ίσως όχι η καθοριστική ή η πλέον σημαντική, για την τελευταία «βασανιστική» αυτοκτονία του 14χρονου μαθητή σε σχολείο του Κολωνού. Τα χαρακτηριστικά ωστόσο που εξετάζονται, οι σοβαροί ή και υποκριτικοί προβληματισμοί για όλα αυτά που οδήγησαν το 14χρονο παιδί να αφαιρέσει τη ζωή του, σχετίζονται με σαφή τρόπο με τα ιδεώδη στερεότυπα που μεσουρανούν στο εμπορικό τηλεοπτικό θέαμα. Το πεδίο προώθησης όλων των αρνητικών συναισθημάτων για την κοινωνία και ταυτόχρονα η κολυμβήθρα στην οποία αναβαθμίζονται, είναι τα πλατό των ριάλιτι: Κακοήθεια για τους υπόλοιπους, ατομισμός και απομόνωση, «κράξιμο» για τα λόγια ή την εικόνα των άλλων, κουτσομπολιό, υποκριτική εμφάνιση, σεξιστικά σχόλια, ρατσιστική και κακοποιητική συμπεριφορά, ένταση και εγωπάθεια — τα προσόντα που πλασάρονται ως «θετικά στοιχεία»,
που θα κρίνουν την ανέλιξη των συμμετεχόντων προς το βραβείο της τηλεοπτικής αναγνώρισης, της μετατροπής τους σε περσόνες μιας χρήσης. Σε εξίσου μεγάλο βαθμό, τα ίδια στοιχεία είναι παρόντα σχεδόν στο σύνολο των λεγόμενων «ενημερωτικών» εκπομπών, μεσημεριανών και απογευματινών, οι οποίες ασχολούνται κυρίως με την ίδια την τηλεόραση και τα «προσωπεία» που παράγει. Η τηλεοπτική παραγωγή, πιστή θεραπαινίδα στη χειραγώγηση του θυμικού των τηλεθεατών, ωθεί τους παίκτες και επιβραβεύει τα φαινόμενα λεκτικών επιθέσεων ή αντιπαραθέσεων, ζουμάρει στις στιγμές εντάσεων και τσακωμών. Τα επεισόδια βίας και μπούλινγκ αναπαράγονται δεκάδες φορές την επόμενη μέρα σε τηλεοπτικές εκπομπές, η επίδρασή τους πολλαπλασιάζεται μέσω του διαδικτύου και της χρήσης των ψηφιακών «κοινωνικών μέσων» σε όλες τις ηλικίες.
Η τηλεόραση -πράγματι- είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Προβάλλει και μεγεθύνει τα στερεότυπα που αξιοποιεί το σύστημα για να διαμορφώσει το αξιακό υπόβαθρο της προωθούμενης κοινωνικής βαρβαρότητας, στην οποία κυριαρχεί ο ατομισμός, η ψευδής ευφορία, ο στόχος να είσαι οπωσδήποτε χαρούμενος, η επιτυχία με κάθε μέσο, ακόμη και επί πτωμάτων. Παράλληλα, προβάλλει την άρνηση και δυσαρέσκεια για το συλλογικό, την αλληλεγγύη, το νοιάξιμο για τον «άλλο» ή τον ξένο, το μίσος για τους αγώνες, τη διεκδίκηση, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.