Σε πρώτο πρόσωπο: Ένας αποχαιρετισμός και μια εξήγηση…Με αυτόν τον τίτλο ο δημοσιογράφος Γιώργος Λακόπουλος αναγγέλλει στο ιστολόγιο του anoixtoparathyro την αποχώρησή του από την αρθρογραφία. Με ένα προσωπικό κείμενο και με εντιμότητα ο δημοσιογράφος (ξανα)γράφει για τα ΜΜΕ που δεν υπάρχουν, για τους δημοσιογράφους που υπάρχουν αλλά δεν έχουν που να γράψουν. Ένα σοβαρότατο ζήτημα που φαίνεται πλέον να απασχολεί ολοένα και λιγότερους στον κλάδο μας.
Αναδημοσιεύουμε μέρος του άρθρου του (ολόκληρο θα το βρείτε εδώ)
…Όσα χρόνια δουλεύω σε εφημερίδες και άλλα ΜΜΕ δεν χρησιμοποίησα ποτέ πρώτο ενικό πρόσωπο. Το κάνω τώρα για πρώτη φορά – γιατί είναι και η τελευταία: σταματάω να γράφω. Θα συνδράμω με άλλους τρόπους το Ανοιχτό Παράθυρο– που ήδη καταξιώθηκε και έχει το κοινό του.
Ίσως τα κείμενά μου θα λείψουν σε κάποιους. Προφανώς οι περισσότεροι απλώς θα αδιαφορήσουν. Σε κάθε περίπτωση δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι. Αναγγέλλω όμως ότι θα σταματήσω να αρθρογραφώ ως υποχρέωση απέναντι σε όσους μου έκαναν την τιμή να διαβάζουν όσα έγραφα για δεκαετίες.
Τα τελευταία χρόνια δεν γράφω για βιοπορισμό. Συμπλήρωσα τα συντάξιμα χρόνια και μπορώ να ζήσω με την -κουτσουρεμένη- σύνταξή μου.
ΜΜΕ χωρίς ενημέρωση
Πάντα υπήρχαν κακοί δημοσιογράφοι, διασταυρούμενες σκοπιμότητες και συμφέροντα στα ΜΜΕ. Αλλά η δημοσιογραφία έπαιζε το ρόλο της. Δεν ήταν όλοι άγγελοι. Αλλά οι διάβολοι ήταν δακτυλοδεικτούμενοι. Τώρα κομπάζουν προκλητικά- από παντού, μεταμορφωμένοι ή όχι.
Η δημοσιογραφία έγινε κακόφημο επάγγελμα -όσο και η πολιτική. Η κρίση αντιπροσώπευσης είναι η κοινή ασθένεια που απωθεί την κοινωνία από τα κόμματα και τα ΜΜΕ.
Υπάρχουν αξιόλογοι δημοσιογράφοι με ικανότητες στο ρεπορτάζ -ιδίως νέα παιδιά με θέληση, καλές σπουδές και ευρύ πεδίο γνώσεων. Αλλά δεν υπάρχει δημοσιογραφία. Γιατί δεν έχουν πού να γράψουν. Δεν υπάρχουν μέσα ενημέρωσης για να απορροφήσουν το προϊόν της δουλειάς τους. Οι λίγες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Σε πόσα ΜΜΕ σήμερα οι δημοσιογράφοι αξιολογούνται με βάση την ακεραιότητα τους, ή την ικανότητα να αναζητούν και να υπερασπίζονται την αλήθεια; Η αποκαλυπτική δημοσιογραφία -αν μπορεί να είναι τίποτε άλλο πέρα από αποκαλυπτική η δημοσιογραφία- είναι είδος σε ανεπάρκεια. Οι λίγοι εκπρόσωποί της συκοφαντούνται από τα πιο ανυπόληπτα πρόσωπα.
Από τις παλιές μεγάλες εφημερίδες -που απεικόνιζαν τις δυο παρατάξεις δημοσιογραφικά- η μια είναι παγιδευμένη στις επιλογές του συγκροτήματός της και οι άλλες δυο αλλάξαν στρατόπεδο. Εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα, κρεμούν τα νταούλια οι λιβελογράφοι και οι γελωτοποιοί του βασιλέως.
Ποτέ άλλοτε οι επιχειρήσεις ΜΜΕ -αλλά και συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι – δεν ήταν τόσο προκλητικά όργανα συμφερόντων, προπαγάνδας, υπεράσπισης ακόμη και της ανομίας. Απελπίζεται όποιος συνειδητοποιεί σε ποιους πέρασαν τα ΜΜΕ μετά τον Λαμπράκη, τη Βλάχου, ή τον Τεγόπουλο και ποιοι γίνονται σήμερα επιτελικά στελέχη.
Υπάρχει πολύ λίγος χώρος στα μίντια για πραγματική ενημέρωση και έντιμη κριτική. Η προπαγάνδα δεν είναι ενημέρωση η χυδαιολογία δεν είναι αρθρογραφία, η, η κομματική στράτευση δεν είναι δημοσιογραφία , ο πλουτισμός δεν είναι αποστολή. Δημοσιογραφία δεν νοείται με pay rolls και φύτεμα ημέτερων δημοσιογράφων στα ΜΜΕ, ως αποδέκτες των non papers.
Η δημοσιογραφία του αφεντικού
Το Διαδίκτυο δεν έφερε την άνοιξη. Υπάρχουν αξιοπρεπή ατομικά ή ομαδικά ιστολόγια και κάποια αξιόλογα επαγγελματικά sites. Αλλά υπάρχουν και ιντερνετικοί οχετοί που πνίγουν κάθε έννοια ενημέρωσης. Ηλεκτρονικά μέσα στρατολογημένα -και χρηματοδοτούμενα- από κάθε είδους συμφέροντα. Με ύποπτες επιδιώξεις και με πανάθλια εκφορά λόγου.
Εκτός από την κυριαρχία οικονομικών παραγόντων στα ΜΜΕ, η δημοσιογραφία πλήττεται από δημοσιογράφους που – χωρίς αίσθηση αποστολής και επαγγελματική ευσυνειδησία- υπηρετούν τις επιδιώξεις των «αφεντικών».
Κάνουν μπαμ από μακριά όσοι έγιναν κυνηγοί ατομικής ευημερίας με θεμιτά και αθέμιτα μέσα: αμείβονται μέσω εταιριών, έχουν εισοδήματα πολλαπλάσια του μισθού τους, λειτουργούν ως φερέφωνα και διαμεσολαβητές πολιτικών και οικονομικών παραγόντων- μερικοί λειτουργούν ευθέως και ως πλασιέ προϊόντων- και επιδεικνύουν προκλητικά τα σύμβολα του πλούτου τους.
Αυτή η κατάσταση δεν συσκοτίζει απλώς την ενημέρωση. Καθιστά την ελευθεροτυπία χωρίς αντίκρισμα. Εξυπηρετεί την εξουσία γιατί την απαλλάσσει από την κριτική, από το φόβο της αποκάλυψης και τον έλεγχο. Κρύβει όσα συμβαίνουν πίσω από τις κουρτίνες σε βάρος της κοινωνίας. Χωρίς μαχόμενη δημοσιογραφία δεν υπάρχει προστασία της δημοκρατικής τάξης.
Στο παρελθόν οι κομματικοί μηχανισμοί και η πολιτική εξουσία περιόριζαν τη φωνή των δημοσιογράφων με διώξεις. Τώρα απλώς τους εξαγοράζουν -όπως τους πολιτικούς. Υπάρχουν στρατοί στην υπηρεσία πολιικών παραγόντων, κομματικών μηχανισμών και επιχειρηματικών συμφερόντων- ταυτόχρονα ενίοτε. Καθημερινά δρουν στα ΜΜΕ δίκτυα παραπληροφόρησης που ξεπερνούν κάθε όριο ηθικής και ευπρέπειας. Πρόσωπα που εμφανίζονται ως δημοσιογράφοι -ενίοτε με αγγελικό πρόσωπο- κατασκευάζουν αδίστακτα «ενημέρωση» με το αζημίωτο.
Σ’ αυτό το πεδίο η δημοσιογραφία που στήριζε -δια της ανάδειξης της αλήθειας- τις ιδέες, την ευημερία της κοινωνίας και την ενίσχυση της χώρας, ηττάται διαρκώς.
Η Αριστερά -ως φορέας κοινωνικής απελευθέρωσης και Δημοκρατίας και ως δύναμη κάθαρσης της πολιτικής και απελευθέρωσης της αλήθειας -δεν έχει δυνάμεις να ανταποκριθεί στο ρόλο της. Δέχεται ανορθόδοξο πόλεμο από τη διαπλοκή που συσπειρώνει τα πιο τυχοδιωκτικά στοιχεία της χώρας εναντίον της και γίνεται χλεύη των ηττημένων, των μιζαδόρων, των άξεστων και των εκφυλισμένων. (…)