Διαπλοκή και ξεπούλημα στο νέο τεύχος του Unfollow στα περίπτερα

Τα θέματα του περιοδικού Unfollow που βρίσκεται ήδη στα περίπτερα και περιμένει τους αναγνώστες του, αναλυτικά:
«Πόλεμος Κόκκαλη-Μελισσανίδη για τον ιππόδρομο», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Σε «κούρσα» διαπλεκόμενων συμφερόντων εξελίσσεται ο διαγωνισμός για την εκχώρηση της αποκλειστικής άδειας διοργάνωσης και διεξαγωγής του ιπποδρομιακού στοιχήματος για τα επόμενα 20 χρόνια στην Ελλάδα. Με την κυβέρνηση Σαμαρά να αναλαμβάνει για πολλοστή φορά να παίξει το ρόλο του «διαιτητή» στην αρένα του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, η απόκτηση του ιπποδρομιακού στοιχήματος μετατράπηκε σε πεδίο σύγκρουσης επιχειρηματικών φατριών, με πρωταγωνιστές τον Σ. Κόκκαλη μέσω της Intralot και τον Δ. Μελισσανίδη, με όχημα τον ΟΠΑΠ και το επενδυτικό fund Global Family Partners.
«Προ των πυλών η νέα αναδιάρθρωση του χρέους», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη. Μετά από μια μακρά περίοδο αναβολών, με χρονικά ορόσημα πρώτα τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2013 και μετά τις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014 (με ζητούμενο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να μπορούν να αποφασίσουν χωρίς την πίεση του εκλογικού σώματος), τον φετινό χειμώνα θα οριστικοποιηθεί η μορφή που θα λάβει η αναγκαία αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους.

«Καγκελάριε, ιδού το ΕΣΠΑ σας!», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και τουΠαναγιώτη Θεοδωρόπουλου. 

Στο όνομα της «προσέλκυσης επενδύσεων» στη χώρα, η κυβέρνηση Σαμαρά ετοιμάζεται να εκχωρήσει μεγάλο μέρος των κονδυλίων του ΕΣΠΑ και των εθνικών πόρων σε γερμανικές επιχειρήσεις. Πρόκειται για τα ίδια κονδύλια με τα οποία υπόσχεται –δήθεν– ότι θα σώσει τις μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις και θα καταπολεμήσει την ανεργία. Τα θεμέλια για το πλιάτσικο των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων τέθηκαν κατά την πρόσφατη τριήμερη επίσκεψη (18-20 Αυγούστου) του υπουργού Aνάπτυξης Νίκου Δένδια στο Βερολίνο.

«Αλήθειες και ψέματα για τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών», ρεπορτάζ της Ντίνας Ιωακειμίδου. Ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι. Και 595 καθαρίστριες, που αναγορεύονται σε σύμβολο ανυπακοής και αντίστασης μιας αποδεκατισμένης κοινωνίας. Οι «αόρατες» που εδώ και ένα χρόνο έγιναν κάτι περισσότερο από ορατές, ενοχλητικές και επικίνδυνες…

«Η παρακμή του συνδικαλισμού», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Αν κάποιος στις αρχές του 2010 έλεγε ότι μέσα σε τέσσερα χρόνια το 60% των νέων θα ήταν άνεργοι, οι μισθοί θα είχαν κατρακυλήσει κάτω από το όριο της φτώχειας, θα είχαν κλείσει νοσοκομεία και σχολεία, οι φόροι θα αυξάνονταν κατακόρυφα, οι νέοι θα μετανάστευαν μαζικά, ενώ ταυτόχρονα η κυβέρνηση θα έβγαζε στο σφυρί ακόμη και τις παραλίες της χώρας, θα τον πέρναγαν για τρελό. Αποκλείεται να συμβούν αυτά στην Ελλάδα. Εδώ θα ξεσηκωθούν όλοι. Τέτοια μέτρα δεν πρόκειται να περάσουν. Αυτές ήταν οι πιο συχνές απαντήσεις. Στην Ελλάδα υπάρχει παράδοση δυναμικών συνδικαλιστικών αγώνων, ήταν η φράση που έκλεινε συχνά-πυκνά αυτές τις συζητήσεις.

«Μερικά πράγματα που ξέρω για το Ακραίο Κέντρο», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Δεν πρόκειται απλώς για καινούριο όρο. Είναι το ξεσκέπασμα, ακόμα και σε επίπεδο ονομασίας, μιας πολύ οργανωμένης πολιτικής στρατηγικής, που στηρίζει την πιο ακραία, βίαιη βιοπολιτική επιβολή και πολιτική καταστολής στην πρόσφατη ιστορία της χώρας.

«Απ’ άκρο σ’ άκρο: Ολοκληρωτισμοί και δημοκρατία», άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου. Η 23η Αυγούστου, θεσπισμένη από την ΕΕ ως «Ημέρα μνήμης των θυμάτων του σταλινισμού και του ναζισμού», αναζωπύρωσε την περίφημη «θεωρία των δύο άκρων», η οποία δεσπόζει στον ελληνικό δημόσιο διάλογο όλα τα χρόνια της κρίσης. Αν και η παράλληλη μελέτη των «ευρωπαϊκών ολοκληρωτισμών» δεν είναι καθόλου «ανιστόρητη», καταπώς τη θέλει μια μερίδα της Αριστεράς, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρησιμοποιείται με συγκεκριμένο ιδεολογικό στόχο: να συσκοτίζει τους ολοκληρωτικούς χώρους που γεννά η δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία.

«Κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς για να μη ζήσουμε σαν δούλοι», άρθρο του Γιάννη Μηλιού. Το κρίσιμο διακύβευμα για το αμέσως επόμενο διάστημα είναι να παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ σταθερός στην πορεία ρήξης και ανατροπής που χάραξε το 2012 και χάρη στην οποία κατάφερε να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό.

«Επικίνδυνες Διαλεκτικές (Η Εξίσωση Αριστερά-Άθως)», άρθρο του Θοδωρή Ρακόπουλου. Η πρόσφατη επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στο Άγιο Όρος αλλάζει τις μεταβλητές της εξίσωσης Αριστερά-Άθως και θέτει, για μια ακόμη φορά, το ερώτημα: Ποιους αξιώνει να εκπροσωπεί η Αριστερά;

«Με αφορμή τα 40 χρόνια από την 3η Σεπτέμβρη 1974…», άρθρο του Βασίλη Ασημακόπουλου. Πώς μεταμορφώθηκε το ΠΑΣΟΚ από πολιτική πρωτοπορία στον αγώνα για μια Ελλάδα «λεύτερη και σοσιαλιστική» στο κόμμα που παρατηρούμε σήμερα;

«Το φιάσκο της επίσκεψης της κυρίας Μάλμστρομ», ρεπορτάζ του Αποστόλη Φωτιάδη. Στο μεταναστευτικό, η Ελλάδα κάνει τη βρώμικη δουλειά των Ευρωπαίων. Η πρόσφατη επίσκεψη της αρμόδιας Επιτρόπου της ΕΕ Σεσίλιας Μάλμστρομ στη Λέσβο σε συνδυασμό με τις δηλώσεις του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη για στρατιωτικοποίηση των μεταναστευτικών ελέγχων, αποτελούν καίριο παράδειγμα αυτής της συμπαιγνίας.

«Οι ανοιχτοί λογαριασμοί του κράτους: τρομονόμοι και δίκες εν κρυπτώ», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου. Όσο διαβάζετε αυτές τις γραμμές, στις ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες των φυλακών Κορυδαλλού, εκτυλίσσεται ακόμα μία δίκη «τρομοκρατών». Των κατηγορούμενων δηλαδή για συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, παιδιών τα οποία συνελήφθησαν σε ηλικία 20 και 25 ετών και που η πολιτική ηγεσία συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ τα παρουσίασαν περίπου σαν τον διάβολο. Ποιον απασχολεί, αλήθεια, σήμερα η δικαστική τύχη του «εσωτερικού εχθρού»; Ποιον ανησυχεί το γεγονός ότι όποιος πέσει στα νύχια της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, σε αυτήν τη «μαύρη τρύπα» της έννομης τάξης, χάνει το δικαίωμα κάθε κατηγορουμένου σε μια δίκαιη δίκη;

«Των Ελλήνων τα ιερά», άρθρο του Δημήτρη Πλάντζου. Tο πραγματικό διακύβευμα της Αμφίπολης δεν είναι ούτε η τήρηση της ανασκαφικής δεοντολογίας ούτε οι παρεμβάσεις πολιτικών και δημοσιογράφων στο έργο των αρχαιολόγων. H Αμφίπολη (κατά το πρότυπο της Βεργίνας) προορίζεται να καταστεί για τους γηγενείς ό,τι και η Αμυγδαλέζα για τους αλλόφυλους: ένα δυστοπικό πεδίο σωματικής και ηθικής επιτήρησης.

Οι στήλες του UNFOLLOW:

«Étant Donnés» του Αυγουστίνου Ζενάκου. «Ο (μισαλλόδοξος, αυταρχικός, αδαής, αδιάφορος) κόσμος πεινάει». Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν γίνεται να μπαίνουν σε μια ιεράρχηση προτεραιοτήτων. Μολονότι, πράγματι, η ευθεία καταστρατήγησή τους μπορεί να αφορά περιορισμένο αριθμό ατόμων κάθε φορά, σε αυτόν τον περιορισμένο αριθμό προβάλλεται η αξία τους για το σύνολο μιας κοινωνίας και κρίνεται το κράτος ως θεματοφύλακας της αξίας αυτής.

«Κόκκινη γραμμή» του Νίκου Μπογιόπουλου. «Τσιριμωκο-δημοκρατία…». Ε, λοιπόν, πριν από μερικούς μήνες έγιναν εκλογές. Οι επιδιδόμενοι σε πολιτικά παίγνια περί τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αναζητώντας «Τσιριμώκους», ενδεχομένως και «Γαρουφαλιάδες», πώς ακριβώς εννοούν τη συνταγματική επιταγή περί «κυρίαρχου λαού»;

«Infowar» του Άρη Χατζηστεφάνου. «Pax Americana: Δεν έτυχε… απέτυχε». Η φάρσα του Νοριέγκα, ο οποίος υπήρξε αρχικά υπάλληλος του Μπους στη CIA και στη συνέχεια εχθρός του στον Λευκό Οίκο, ξαναγράφεται για άλλη μια φορά σαν ιστορία. Σχεδόν 25 χρόνια αργότερα το Πεντάγωνο καλείται να βομβαρδίσει το κράτος του Ισλάμ (ISIS), το οποίο μέχρι πριν από μερικά χρόνια χρηματοδοτούσε και εξόπλιζε μέσω του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας και της Τουρκίας, προκειμένου να ανατρέψει το καθεστώς του Άσαντ στη Δαμασκό

«Μεσαιωνικά» του Θεόφιλου Τραμπούλη. «To σώμα το καλοκαίρι». Κοινό είναι σε όλες τις εκφάνσεις της επικαιρότητας το σώμα που κινείται διαρκώς ανάμεσα στην ταπείνωση και την αναίρεσή της, στην κακοποίηση και στον καθησυχασμό, στη βαναυσότητα και στον γελοιογραφικό ευτελισμό του. Ένα γκροτέσκο σώμα.

«Διερευνητικά» του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου «Το κίνημα “δεν φεύγω από την εξουσία” σε πλήρη δράση». Χρήματα που αλλάζουν χέρια κάτω απ’ το τραπέζι, συμβιβασμοί, υποσχέσεις, ανίερες συμμαχίες με βάση το προσωπικό συμφέρον, επιχειρηματικές παρεμβάσεις και πολιτικοί που προσφάτως αποδοκιμάστηκαν από το εκλογικό σώμα να εμφανίζονται ως «ρυθμιστές» της πολιτικής ζωής. Δεν ξέρουμε αν ισχύει η ρήση ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, είναι όμως σίγουρο ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην ανηλεή προσπάθεια της κυβέρνησης να εξαγοράσει χρόνο παραμονής στην εξουσία!

Στο UNFOLLOW 33, διαβάστε ακόμη:

«Mέτριος», διήγημα της Νατάσας Τριτάκη

«Θάνατος Ρώσου ποιητού», ποίημα της Όλγας Παπακώστας

«Η βία ως αντι-έννοια και ο underground μαρξισμός του Ζωρζ Λαμπικά», κριτική τουΧρήστου Νάτση

«Florilegium»: Προτάσεις και αντιπροτάσεις από την ομάδα του UNFOLLOW

«Πρακτικά» του Παναγιώτη Φραντζή

και… «Πουτάνες», κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *