Σκότωσαν την Ελένη δυο φορές…

Η Ελένη ήταν ήσυχο κορίτσι, δεν προκαλούσε, δεν είχε πολλές σχέσεις με αγόρια και δεν έβγαινε πολύ», «σπαραγμός και οργή στο τελευταίο αντίο στην όμορφη Ελένη Τοπαλούδη», ήταν μερικοί από τους τίτλους των ειδήσεων που είδαμε και διαβάσαμε τις τελευταίες μέρες για την δολοφονία στη Ρόδο. Το μοτίβο δυστυχώς ίδιο: Στο επίκεντρο ο ανθρώπινος πόνος ή καλύτερα η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου «γιατί αυτό πουλάει». Στο βωμό της τηλεθέασης και των «κλικ», το τρίπτυχο «αίμα, σπέρμα, δάκρυα» παίρνει σάρκα κι οστά καθώς οι διευθύνσεις των ΜΜΕ πιέζουν όλο και περισσότερο τους κακοπληρωμένους εργαζόμενους.

Δεν είναι κάτι που μας σοκάρει. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός των μίντια επιχείρησε να εστιάσει στις κοινωνικές σχέσεις της Ελένης, στο αν ήταν καλή φοιτήτρια, αν έβγαινε από το σπίτι, αν είχε πολλές επαφές με αγόρια, αν «είχε δώσει δικαιώματα στην γειτονιά».

Το προφίλ του θύματος πολλές φορές πουλάει περισσότερο από την εγκληματική πράξη για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το ίδιο έκαναν και με τον Ζακ Κωστόπουλο άλλωστε, καθώς επικεντρώθηκαν στο αν ήταν ομοφυλόφιλος, οροθετικός ή τοξικοεξαρτημένος.

Όσον αφορά την ταυτότητα των δραστών εξαρχής τούς διαχώριζαν με βάση τον τόπο καταγωγής τους: «Ο 19χρονος Αλβανός» από τη μία, «o 21χρονος Ροδίτης – γόνος εύπορης και γνωστής οικογένειας στο νησί» από την άλλη, περνώντας ουσιαστικά υπογείως το μήνυμα ότι ο μετανάστης παρέσυρε τον Έλληνα δράστη στο έγκλημα.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για ακόμη μία φορά δεν ανέδειξαν την πραγματική πτυχή του προβλήματος, εστιάζοντας σε όλα εκείνα τα στοιχεία που θα αυξήσουν τα νούμερα της τηλεθέασης. Με περισσή υποκρισία για «τον θρήνο της οικογένειας» δεν δίστασαν μέχρι και φωτογραφίες (επεξεργασμένες) να προβάλουν από το πτώμα της Ελένης.

Μετά τα «ρεπορτάζ» που ξεδίπλωσαν κάθε πτυχή της προσωπικότητας της Ελένης, ακολούθησαν οι χυδαίες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι οποίες κινούνταν από το «καλά να πάθει αφού πήγε εκεί» μέχρι το ότι «εκδιδόταν με λαθρομετανάστες».

Σε αυτή τη δουλειά που δε χειριζόμαστε πράγματα αλλά ανθρώπινες ιστορίες, με όλο τον πόνο, τον φόβο, τις ελπίδες και το πολιτικά φορτισμένο πλαίσιο μέσα στο οποίο τοποθετούνται, η ευθύνη μας, ακόμα και αν είμαστε ο «τελευταίος τροχός της αμάξης», είναι μεγάλη.

Με όπλο τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη ας παλέψουμε, εκτός από τις εργασιακές μας συνθήκες, και για το περιεχόμενο της δουλειάς μας. Μακριά από την «ματσό» κουλτούρα και τον ποικιλόχρωμο ρατσισμό που αναπαράγουν τηλεπερσόνες και μεγαλοδημοσιογράφοι, ας σταθούμε δίπλα στους αδύναμους, στους εκμεταλλευόμενους, σε αυτούς των οποίων η φωνή σπάνια ακούγεται στα ΜΜΕ που εργαζόμαστε. Γιατί η κόντρα μας με την εργοδοσία αφορά τόσο τις συνθήκες «γαλέρας» που όλοι και όλες βιώνουμε όσο και το περιεχόμενο της δουλειάς μας, στο οποίο τα αφεντικά προσπαθούν να εμφυσήσουν όλο το σάπιο σύστημα αξιών τους.

Είμαστε εδώ για να πούμε ότι «δεν θα ανεχτούμε τον ρατσισμό, τον διάχυτο σεξισμό και την ομοφοβία». Το οφείλουμε στην Ελένη, τον Ζακ και τον Πετρίτ.